Η επίθεση που μπορεί να εκδηλώσει ένας σκύλος, είναι ένα πολύπλοκο ζήτημα. Πρέπει να εντοπιστούν οι παράγοντες που πυροδοτούν την επιθετική συμπεριφορά του ζώου, έτσι ώστε να προχωρήσουμε στη διόρθωση με σωστό τρόπο.
Γιατί, όμως, ένας σκύλος φτάνει σε αυτό το σημείο; Η ενεργειακή εκπαιδεύτρια σκύλων, Ρενάτα Γρυπάρη, μας λύνει την απορία.
«Ο σκύλος είναι ένα πλάσμα, που ο χαρακτήρας του διαμορφώνεται, τόσο από την κληρονομικότητα, όσο και από επίκτητα στοιχεία, όπως ο χαρακτήρας του κηδεμόνα του, το περιβάλλον στο οποίο ζει και τα βιώματά του.
Ένα από τα χαρακτηριστικά που μπορεί να παρουσιάσει ένας σκύλος, είναι και η επιθετικότητα. Δυστυχώς, όσον αφορά αυτό το «κεφάλαιο» της σκυλίσιας συμπεριφοράς, υπάρχουν πολλά ταμπού, λανθασμένες απόψεις, ελλιπείς γνώσεις και προκατάληψη. Η επιθετικότητα είναι ένα αρκετά πολύπλοκο «κεφάλαιο», γι’ αυτό δεν θα πρέπει να το προσεγγίζουμε με απλουστευτικό τρόπο.
Όταν κάποιος σκύλος επιδεικνύει επιθετικότητα, θα πρέπει να συνυπολογίζουμε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες εκδηλώθηκε αυτή η συμπεριφορά, τον χαρακτήρα του σκύλου, τη ράτσα του και τη συχνότητα αυτής της συμπεριφοράς. Μόνον τότε μπορούμε να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα, ώστε να προβούμε σε διόρθωση της επιθετικότητας με τον σωστό τρόπο και την κατάλληλη μέθοδο.
Σε ποιές περιπτώσεις, όμως, ένας σκύλος μπορεί να επιδείξει επιθετικότητα;
Συνήθως, εάν:
● είναι κυριαρχικός,
● εκδηλώνει κτητικότητα τροφής, αντικειμένων, ή χώρου: περιφρουρεί, δηλαδή, πράγματα που θεωρεί δικά του,
● νιώθει ανασφάλεια και σύγχυση. Και επειδή δεν έχει τη σωστή καθοδήγηση από τον κηδεμόνα του, προβαίνει σε σπασμωδικές κινήσεις, προκειμένου να τονώσει την αυτοπεποίθησή του,
● έχει λάβει λάθος παιδεία από τον κηδεμόνα, με αποτέλεσμα να έχει παρεξηγήσει κάποια πράγματα και να κερδίζει αυτό θέλει με έναν πιο άμεσο τρόπο,
● είναι υπέρ-προστατευτικός, που σημαίνει ότι νιώθει πως παντού και πάντοτε υπάρχει μια απειλή, την οποία πρέπει να αντιμετωπίσει,
● «ζηλεύει» κάποιο άλλο μέλος της αγέλης και προσπαθεί να το απομακρύνει με επιθετικότητα,
● είναι δυναμικός χαρακτήρας και, άρα, αντιδρά με πιο έντονο τρόπο,
● έχει κακοποιηθεί,
● είναι φοβικο-επιθετικός, δηλαδή επιτίθεται για να προστατευθεί,
● είναι άρρωστος, ή πονάει,
● δεν έχει κοινωνικοποιηθεί σωστά,
● έχει κληρονομήσει επιθετικά χαρακτηριστικά από τους γονείς του.
Η αντιμετώπιση της επιθετικότητας σε κάθε μία από τις παραπάνω περιπτώσεις απαιτεί διαφορετική προσέγγιση και μέθοδο διόρθωσης, διότι κάθε περιστατικό έχει τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.
Ένα πράγμα, ωστόσο, μπορεί να ισχύσει σε όλες τις περιπτώσεις: η βία δεν είναι σε καμία περίπτωση η ενδεδειγμένη μέθοδος επίλυσης του προβλήματος. Μπορούμε να πειθαρχήσουμε τον σκύλο μας, χωρίς να γίνουμε αυταρχικοί. Χρειάζεται να βρούμε την πραγματική αιτία της επιθετικότητας, ώστε να καταλάβουμε τη συμπεριφορά του και να υιοθετήσουμε την πιο κατάλληλη μέθοδο επίλυσης.
Ναι, η επιθετικότητα διορθώνεται. Δεν καταδικάζουμε τον σκύλο μας «ελαφρά τη καρδία», δεν παίρνουμε βιαστικές αποφάσεις και δεν ακούμε συμβουλές αμφιβόλου εγκυρότητας από τον οποιονδήποτε. Πρόκειται, απλώς, για μια προβληματική συμπεριφορά, που χρειάζεται να αποκωδικοποιήσουμε για να την αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά».
