Την πυροβόλησαν στο δεξί της πόδι και τα σκάγια σκορπίστηκαν σε όλο της το σώμα. Της έκαναν χαρακιές στα μπροστινά της πόδια, στον αυχένα, στο σαγόνι, και την πέταξαν σε ένα χωράφι για να πεθάνει.
Η Ρόζυ είναι μία σκυλίτσα που βρέθηκε βαριά τραυματισμένη και αποστεωμένη στη Θεσσαλονίκη. Για τρεις μέρες έμεινε αβοήθητη, να παλεύει για να κρατηθεί στη ζωή. Ώσπου την εντοπίζει μια εθελόντρια και αρχίζει η επιχείρηση για τη διάσωσή της.
Χάνει το δεξί της πόδι και ο κτηνίατρος δίνει στο σκυλάκι ελάχιστες ελπίδες. Η Ρόζυ, όμως, ήθελε να ζήσει. Λες και ήξερε, ότι θα συναντούσε τον άνθρωπό της.
Ο Σωτήρης Κοντάκος, θετικός εκπαιδευτής σκύλων, από την πρώτη στιγμή που είδε τη Ρόζυ στα social media ήθελε να της προσφέρει την αγάπη, τη φροντίδα και τη βοήθεια που χρειάζονται τα σκυλιά που γνωρίζουν τη βαναυσότητα του ανθρώπινου είδους. Και το έκανε.
O Σωτήρης Κοντάκος, θετικός εκπαιδευτής σκύλων και αριστερά η σκυλίτσα Ρόζυ
«Η Ρόζυ είναι ένας θηλυκός σκύλος 30 κιλών, που μοιάζει με Αmstaff «American Staffordshire Terrier». Υπέστη βαριάς μορφής κακοποίηση, που λίγο έλειψε να της στερήσει τη ζωή. Βρέθηκε πυροβολημένη στο πίσω δεξί της πόδι, χαρακωμένη στα μπροστινά της πόδια, στον αυχένα, στο σαγόνι, ενώ σκάγια από τον πυροβολισμό υπήρχαν σε όλο της το σώμα.
Την εγκατέλειψαν σε ένα χωράφι, στο οποίο ζούσαν άλλα δώδεκα σκυλιά, τα οποία φρόντιζε εθελόντρια. Έμεινε στο ίδιο σημείο για τρεις ημέρες, αφού κανείς δεν την αντιλήφθηκε. Η παρουσία της έγινε αισθητή από την εθελόντρια, όταν παρατήρησε ότι συστηματικά τα υπόλοιπα σκυλιά κοίταζαν προς το μέρος της Ρόζυ, αλλά χωρίς να κάνουν κάποια κίνηση.
Η εθελόντρια κατευθύνθηκε προς τα εκεί, και αντίκρισε την Ρόζυ σε πολύ άσχημη κατάσταση. Ήταν ετοιμοθάνατη. Αμέσως, τη μετέφερε στον κτηνίατρο, ο οποίος της έδινε πολύ λίγες ελπίδες ζωής, λόγω της σοβαρότητας του τραυματισμού, αλλά και των ημερών που έμεινε τραυματισμένη και υποσιτισμένη. Προχώρησε σε ακρωτηριασμό του ποδιού και παράλληλα φρόντισε τις υπόλοιπες πληγές της.
Μετά την ιατρική φροντίδα που δέχτηκε, ανέβηκε στα social media η πρώτη ανάρτηση για την υιοθεσία της. Όταν είδα τα μάτια της, ήταν σαν να έβλεπα το άλλο μου σκυλί, τη Μέλανι, να ζητάει βοήθεια. Αμέσως επικοινώνησα με τους εθελοντές. Τα εμπόδια ήταν πολλά. Δύσκολη η μεταφορά της από τη Θεσσαλονίκη, καθώς είχε λίγες μέρες που είχε βγει από το χειρουργείο και δεν ήταν σε θέση να ταξιδέψει. Παράλληλα, είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον για την υιοθεσία της Ρόζυ και μία άλλη οικογένεια από τη Θεσσαλονίκη.
Έτσι, έπειτα από συνεννόηση με τους εθελοντές, πήραμε την απόφαση να δοθεί εκεί για υιοθεσία. Αυτό ήταν το καλύτερο για την υγεία της σε εκείνη τη χρονική στιγμή. Δυστυχώς, όμως, την επέστρεψαν πίσω μετά μία εβδομάδα.
Ένα μήνα αργότερα, δέχτηκα κλήση από τους εθελοντές και με ρωτούσαν εάν ενδιαφέρομαι ακόμα για τη Ρόζυ. Δεν πέρασε ούτε δευτερόλεπτο, και απάντησα αμέσως καταφατικά. Ήθελα πάρα πολύ να τη βοηθήσω. Προσπαθήσαμε πάρα πολλές φορές να βρούμε μέσο μεταφοράς, όμως όλες οι προσπάθειες ήταν άκαρπες: μεγάλη απόσταση, έλλειψη συντονισμού λόγω φόρτου εργασίας.
Όταν έφτασαν τα Χριστούγεννα είχα άδεια από την εργασία μου και πήρα την απόφαση να ανέβω στη Θεσσαλονίκη για να την υιοθετήσω, παρέα με τη Μέλανι. Συναντηθήκαμε σε κεντρικό πεζόδρομο της Θεσσαλονίκης με τους εθελοντές που ως τότε τη φιλοξενούσαν. Εκεί γνωρίσαμε την Ρόζυ, και αντιληφθήκαμε πόσο καλή ήταν με τα άλλα σκυλάκια. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη της φορά που μπήκε στο αυτοκίνητο. Η Μέλανι ήταν ξαπλωμένη στη μεριά της, και η Ρόζυ καθόταν στο κάθισμα και χάζευε έξω. Δεν ήξερε τι της συνέβαινε, πού πήγαινε και ποιος ήμουν εγώ. Την είχε κυριεύσει το άγχος, καθώς μόλις είχε αποχωριστεί τους προσωρινούς της κηδεμόνες.
Σε αυτό το σημείο αρχίζει η συμβίωσή μας. Οι πρώτες μέρες ήταν δύσκολες. Δεν γνώριζε καθόλου να κάνει τις ανάγκες της έξω από το σπίτι. Οπότε, κάθε πρωί που ξυπνούσαμε, έτρεχα να ανοίξω την πόρτα του σπιτιού για να πάμε τη βόλτα της.
Σιγά – σιγά άρχισε να βελτιώνεται και, συγχρόνως, ξεκίνησε άμεσα η βασική της εκπαίδευση. Μέσω αυτής, αντιλήφθηκα πόσο της άρεσε να δουλεύει και να εκτελεί άψογα τα συνθήματα. Πολλά σκυλιά πραγματικά θα «ζήλευαν» τη Ρόζυ, γιατί έκανε την εκπαίδευση να φαίνεται πολύ εύκολη.
Όταν πήγαμε βόλτα στο πάρκο, η Ρόζυ ήταν μια πραγματική κυρία. Έπαιζε ασταμάτητα με τα άλλα σκυλιά και ζητούσε από όλους χάδια, τα οποία της έδιναν απλόχερα.
Από την πρώτη στιγμή που ήρθε στο σπίτι, μπήκε σε πρόγραμμα εκμάθησης τουαλέτας έξω, με πολλές βόλτες την ημέρα, ενώ παράλληλα συνεχίζαμε την εκπαίδευσή της με ασκήσεις υπομονής.
Σε μικρό χρονικό διάστημα λέρωνε μόνον όταν χαιρόταν πάρα πολύ: είτε στο παιχνίδι, είτε σε έντονα χάδια, που την έκαναν να ανεβάσει ένταση. Περνώντας ο καιρός, μάς έδειχνε κάθε μέρα πόσο υπέροχη ήταν και πόσο καλό χαρακτήρα είχε. Παρά τα τρία της πόδια, έτρεχε -και τρέχει- σαν να μην της λείπει τίποτα.
Μετά έξι μήνες υιοθεσίας, εμφάνισε καινούργιες συμπεριφορές, όπως το να γαβγίζει σε κυρίους τρίτης ηλικίας με μαγκούρες, ή σε ανθρώπους που κρατούσαν αντικείμενα, όπως σκουπόξυλα και φτυάρια. Ο σκύλος, άλλωστε, συνηθίζει, μετά έξι μήνες έως έναν χρόνο από την υιοθεσία του, να βγάζει τον πραγματικό του χαρακτήρα. Γιατί τότε νιώθει ασφάλεια.
Έτσι και η Ρόζυ, άρχισε να δείχνει τους φόβους της από την κακοποίηση που έχει υποστεί. Έβλεπα έναν σκύλο 30 κιλών, πλέον, να τρέμει και μόνο στη θέα ενός κομματιού ξύλου, ή μιας ζώνης. Έπρεπε, λοιπόν, να ανατρέψω όποια αρνητική σύνδεση είχε κάνει, ώστε τα ερεθίσματά της να γίνουν ουδέτερα και να μη φοβάται τόσο πολύ. Τώρα, έπειτα από ένα χρόνο και πολλή δουλειά, η Ρόζυ βρίσκεται σε ένα πολύ καλό σημείο.
Ανοίξτε το σπίτι σας σε ένα αδέσποτο. Φροντίστε ένα γέρικο, ένα κακοποιημένο σκυλί που έχει ανάγκη. Στειρώστε, μη ζευγαρώνετε. Υιοθετήστε, μην αγοράζετε. Μέχρι να αδειάσουν όλα τα καταφύγια. Προσφέρετε τροφές στα καταφύγια, που τόσο έχουν ανάγκη, και βοηθήστε με εθελοντική εργασία.
Η βοήθειά μας είναι ανεκτίμητη».
