Επιρρεπείς στη δυσπλασία του ισχίου είναι και οι γάτες που ανήκουν στις μεγαλόσωμες φυλές, σύμφωνα με νέες έρευνες. Η παθολογική αυτή κατάσταση, που παρουσιάζεται κυρίως στις μεγαλόσωμες ράτσες σκύλων, φαίνεται ότι αφορά και τα αγαπημένα μας αιλουροειδή.
Τι είναι η δυσπλασία του ισχίου;
Πρόκειται για μια αλλοίωση της άρθρωσης του ισχίου, που εμφανίζεται στις μεγαλόσωμες φυλές σκύλων, αλλά τα τελευταία χρόνια «χτυπά» και τις μεγαλόσωμες ράτσες γατών.
Η αλλοίωση αυτή στην άρθρωση του ισχίου δεν επιτρέπει στην κεφαλή του μηριαίου οστού να «ταιριάξει» στην κοτύλη.
Με το πέρασμα του χρόνου, η άρθρωση παραμορφώνεται και εμφανίζονται αλλοιώσεις οστεοαρθρίτιδας, οι οποίες συνοδεύονται από έντονους πόνους, όταν η άρθρωση χρησιμοποιείται, όπως στο τρέξιμο και στο περπάτημα.
Μέχρι πρόσφατα επικρατούσε η άποψη ότι οι γάτες δεν υποφέρουν από τη συγκεκριμένη νόσο, καθώς δεν είχαν καταγραφεί περιστατικά δυσπλασίας ισχίου σε γάτες. Ωστόσο, νεότερες έρευνες, αναφέρουν ότι οι γάτες όλων των φυλών έχουν πιθανότητες να εμφανίσουν τη νόσο, κυρίως αυτές που ανήκουν σε μεγαλόσωμες φυλές.
Το πρόβλημα, αρχικά, το εντόπισαν εκτροφείς γατών Maine Coon, οι οποίοι άρχισαν να πιέζουν και τους υπόλοιπους εκτροφείς να εξετάζουν με ακτινογραφίες τα ζώα που συμμετέχουν στο εκτροφικό τους πρόγραμμα.
Δεν ήταν λίγοι οι εκτροφείς που ανταποκρίθηκαν, συμπεριλαμβανομένων κι άλλων φυλών. Έτσι, σε μερικά χρόνια, ίσως να έχουμε μια πιο πλήρη εικόνα σχετικά με το ποσοστό κατά το οποίο η ασθένεια προσβάλλει τις γάτες, αλλά και για την πορεία της.
Πώς κληροδοτείται;
Η αιτία της δυσπλασίας, κατά πάσα πιθανότητα, είναι γενετική. Οπότε αν η γάτα σας νοσήσει, σημαίνει ότι και οι δύο γονείς της, είτε νοσούν από την ίδια ασθένεια, είτε είναι φορείς της.
Η δυσπλασία ισχίου δεν εμφανίζει συμπτώματα στα γατάκια, καθώς τα οστά τους δεν είναι ακόμα πλήρως ανεπτυγμένα σε αυτή την ηλικία. Ένα γατάκι γεννιέται με τη γενετική προδιάθεση για τη συγκεκριμένη ασθένεια, και με τον καιρό, καθώς ασκείται πίεση στην άρθρωση, θα υπάρξει εξάρθρωση, την οποία θα ακολουθήσουν οι ανωμαλίες στην ανάπτυξη και, τελικά, η παραμόρφωση της άρθρωσης.
Αρχικά, το ζώο θα εμφανίσει δυσκολία στο περπάτημα. Έπειτα θα αρχίσει, πιθανότητα, να αδιαφορεί για το παιχνίδι και κάθε μορφή άσκησης. Η γάτα μπορεί να φαίνεται ότι τεμπελιάζει, όμως στην πραγματικότητα επιλέγει να μην παίζει γιατί της προκαλεί πόνο.
Υπάρχουν φυλές με μεγαλύτερη προδιάθεση;
Όλες οι φυλές γατών έχουν πιθανότητες να εμφανίσουν τη νόσο, όμως οι γάτες με μεγαλύτερα κόκκαλα έχουν περισσότερες. Γιατί; Στις μεγαλύτερες γάτες τα οστά μπορεί να μην είναι τόσο προστατευμένα από κραδασμούς, όσο των υπολοίπων γατών, κι έτσι υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα εξάρθρωσης του ισχίου. Αυτό σημαίνει ότι οι γάτες, όπως του Σιάμ, που συνήθως είναι πιο μικρόσωμες και ελαφρές, έχουν λιγότερες πιθανότητες να παρουσιάσουν τη νόσο, αλλά χωρίς να αποκλείεται εντελώς αυτό το ενδεχόμενο.
Αφού, λοιπόν, η διαταραχή είναι γενετική, μπορεί να αποκλειστεί με εξετάσεις και προσεκτικό πρόγραμμα εκτροφής.
Μπορώ να μάθω αν η γάτα μου έχει δυσπλασία ισχίου;
Η δυσπλασία ισχίου εντοπίζεται εύκολα με μια ακτινογραφία της περιοχής της άρθρωσης του ισχίου. Εκτός, όμως, από την εμφανή αλλοίωση, που μπορεί να φανεί στην ακτινογραφία του ενός ή και των δύο ισχίων, σημάδια της διαταραχής θα κάνουν την εμφάνισή τους και στην καθημερινή ζωή του ζώου, καθώς η συγκεκριμένη ασθένεια προκαλεί αφόρητους πόνους και εμποδίζει τη γάτα να περπατήσει.
Σταδιακά η γάτα θα αρχίσει να κουτσαίνει, να δυσκολεύεται στο βάδισμα και, γενικά, θα εμφανίζει συμπεριφορά που θα μοιάζει με τεμπελιά, καθώς θα αποφεύγει την άσκηση και το παιχνίδι. Μπορεί, επίσης, να δυσφορεί όταν δέχεται χάδια στην πλάτη ή τη βάση της ουράς, να αποφεύγει τα μεγάλα άλματα, ακόμη και να λερώνει εκτός αμμολεκάνης, αν δεν έχει εύκολη πρόσβαση σε αυτή.
Πώς μπορώ να τη βοηθήσω;
Δυστυχώς, δεν υπάρχει θεραπεία. Σε πιο προχωρημένα περιστατικά, μερικές φορές επιλέγεται η λύση της επέμβασης, ώστε να τοποθετηθούν συνθετικά πρόσθετα στην άρθρωση.
Άλλες, λιγότερο παρεμβατικές θεραπείες περιλαμβάνουν αντιφλεγμονώδη αγωγή και παυσίπονα. Όσον αφορά
τις υπέρβαρες γάτες, η μείωση του βάρους και η προσαρμογή της ποσότητας τροφής μπορεί να βοηθήσουν.
Επίσης, μπορεί να βοηθήσει η αποτροπή περιττών κινήσεων, όπως τα ψηλά άλματα.
Τέλος, εξετάζονται κι εναλλακτικές θεραπείες, όπως τα πόσιμα συμπληρώματα γλυκοσαμίνης. Είναι μια ουσία που φαίνεται να βοηθά στη φυσική αποκατάσταση της άρθρωσης. Η θεραπεία λειτουργεί υποστηρικτικά, κατά τη διάρκεια της ζωής του ζώου, καθώς ανακουφίζει τα συμπτώματα και βελτιώνει την ποιότητα ζωής του. Αλλά δεν θεραπεύει την ίδια την ασθένεια».
Πηγή: Ελληνικός Όμιλος Γάτας
