Ο σκύλος έχει ψυχή, βαθιά συναισθήματα, νοημοσύνη και ανάγκες. Δεν «δωρίζεται» και πρέπει να είναι μια συνειδητή επιλογή όσων αποφασίζουν να τον βάλουν στη ζωή τους.
Ο σκύλος ως «δώρο» μπορεί να εξελιχθεί σε μια σειρά ταλαιπωριών, περιπετειών και περιπλανήσεων. Να γίνει «ο περιπλανώμενος Οδυσσέας των Χριστουγέννων», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η θετική εκπαιδεύτρια σκύλων, Ελένη Κασπίρη, η οποία έχει ζήσει από κοντά τις καθόλου ασυνήθιστες για εκείνη στενάχωρες ιστορίες σκύλων που προσφέρθηκαν ως δώρα.
Μία από αυτές είναι του Οδυσσέα, ο οποίος, μέχρι η τύχη να του χαμογελάσει, έζησε στην πιο τρυφερή του ηλικία την κακοποίηση, την απόρριψη, την απομόνωση.
«Πριν από λίγες μέρες με κάλεσε η κυρία Ιωάννα, για να τη βοηθήσω με τον σκύλο της, τον Οδυσσέα, που υιοθέτησε πρόσφατα. Είχε διάφορα θέματα συμπεριφοράς, και δεν ήξερε πως να τα διαχειριστεί.
Τα κυριότερα ήταν φοβίες, ακατάπαυστο γάβγισμα, ούρηση μέσα στο σπίτι, και άλλα. Το πρώτο πράγμα που ρωτάω στα σπίτια που επισκέπτομαι, είναι πώς τον απέκτησαν, σε ποια ηλικία και, κυρίως, για ποιον λόγο. Είναι σημαντικό να γνωρίζω», λέει η κα Κασπίρη.
Τότε έμαθε την ιστορία του Οδυσσέα, που δεν πήρε τυχαία το όνομά του.
Ο Οδυσσέας, πριν βρει το παντοτινό του σπίτι, είχε αλλάξει στέγη τέσσερις φορές.
Πώς ξεκίνησε αυτή η Οδύσσεια;
Η κα Κασπίρη διηγείται: «Πλησίαζαν τα Χριστούγεννα, και ο φίλος μιας κοπέλας ήθελε να της κάνει ένα δώρο. Δεν ήξερε τι ακριβώς να της πάρει, κι έτσι ένα κουτάβι του φάνηκε πολύ καλή ιδέα.
Η κοπέλα δεν γνώριζε για την «παραλαβή», και η συμβίωσή τους δεν πήγε καλά.
Το μωράκι έκανε τις ανάγκες του παντού -δεν μπορούσε να κρατηθεί-, μασούλαγε πράγματα λόγω οδοντοφυΐας, περιέργειας και για παιχνίδι.
Η κοπέλα άρχισε να του φωνάζει και να το μαλώνει. Το μωρό φοβόταν, αλλά συνέχιζε, αφού κανείς δεν του μάθαινε κάτι άλλο. Η κοπέλα το έκλεισε σε ένα crate.
Ο μικρούλης άρχισε να κλαίει και να γαβγίζει. Η κοπέλα θύμωνε μαζί του, φώναζε περισσότερο, και, τελικά, τον πήγε στη γιαγιά της.
Η γιαγιά δεν ήθελε σκύλο. Αλλά, για να μη χαλάσει το χατίρι της αγαπημένης της εγγονής, τον κράτησε.
Το κουτάβι συνέχισε να έχει τις ίδιες συμπεριφορές (πώς θα άλλαζαν, άλλωστε;) και η γιαγιά, καθώς ήταν και παλιάς νοοτροπίας, άρχισε να χτυπάει το μωράκι. Εκείνο, τρομαγμένο, κρυβόταν, αλλά οι συμπεριφορές συνεχίζονταν.
Η γιαγιά αγανάκτησε και είπε στην εγγονή της: “Ή θα το πάρεις, ή το πετάω στο δρόμο”.
Η κοπέλα βρήκε μια φίλη της που το ήθελε.
Ο μικρός, λοιπόν, βρέθηκε στο τρίτο, κατά σειρά, σπίτι του. Ενώ η κοπέλα το ήθελε, οι γονείς της δεν το δέχθηκαν με πολλή χαρά.
Του παραχώρησαν το μπαλκόνι τους για να ζει μόνιμα εκεί. Ο μικρός γάβγιζε συνέχεια σε ό,τι έβλεπε και άκουγε. Βαριόταν, κιόλας, μόνιμα απομονωμένος, χωρίς διεξόδους εκτόνωσης.
Γείτονες τους απείλησαν πως, αν δεν σταματούσε, θα καλούσαν την αστυνομία.
Του βρήκαν άλλο σπίτι, όπου τον ήθελαν για φύλακα.
Τον έβαλαν στον κήπο, αλλά χαλούσε το γκαζόν…
Τον έδεσαν σε μια γωνιά του κήπου.
Ήταν το τέταρτο σπίτι, η τέταρτη οδυνηρή αλλαγή περιβάλλοντος και ζωής για τον μικρούλη.
Πέρασαν μήνες…
Ο Οδυσσέας δεμένος, μόνος και δυστυχισμένος. Δεν είχε ζήσει τίποτα όμορφο.
Για καλή του τύχη, μια συγγενής με φιλοζωικά αισθήματα και ευαισθησίες τον έβλεπε σκλαβωμένο στην αλυσίδα και τον λυπήθηκε.
Τον ζήτησε και της τον έδωσαν.
Η συγγενής είναι η κυρία Ιωάννα, που μου ζήτησε βοήθεια.
Μιλήσαμε πολύ, είχε μάθει από τον συγγενή την ιστορία του.
Ο Οδυσσέας (τον ονόμασε έτσι λόγω της περιπλάνησής του), ενός έτους πια, βρέθηκε σε ένα σπίτι φιλικό και ζεστό, όπου τον αγκάλιασαν με αγάπη και σεβασμό. Αλλά ήταν φοβισμένος, ανασφαλής, μπερδεμένος και επιφυλακτικός με όλους.
Πώς να εμπιστευθεί τους ανθρώπους; Μόνο φωνές, ξύλο, απομόνωση και σκλαβιά ήταν οι εμπειρίες του.
Ένα αθώο πλάσμα που, ενώ δεν είχε φταίξει σε τίποτα, κατέληξε ένας πολύπαθος περιπλανώμενος Οδυσσέας, που γνώρισε μόνο πόνο, φόβο και απόρριψη στην πιο τρυφερή του ηλικία.
Δεν είναι ο πρώτος, δεν είναι ο μόνος και, δυστυχώς, έχω συναντήσει πολλούς τέτοιους ταλαιπωρημένους σκύλους που είχαν δωριστεί για διάφορους λόγους».
Ένα πάρα πολύ συχνό φαινόμενο είναι ο σκύλος – δώρο σε παιδιά για παιχνίδι, λέει η κα Κασπίρη, ενώ οι γονείς δεν τον θέλουν. Το παιδί βαριέται γρήγορα, αφού πρώτα έχει ταλαιπωρήσει το κουτάβι (τι φταίει το παιδάκι; Για παιχνίδι του το χάρισαν…).
Οι γονείς, που δεν είναι διατεθειμένοι να ασχοληθούν και πολύ, αναφέρει η κα Κασπίρη, αλλά ούτε και να ανεχθούν τις κουταβίσιες συμπεριφορές, μόλις ζοριστούν λίγο, το ξεφορτώνονται με την ίδια ευκολία που το απέκτησαν.
Επίσης, δωρίζουν σκύλο σε κάποιον δικό τους για προστασία, για παρέα, για άσκηση, για βοήθεια στην κοινωνικότητα “κλειστών” ανθρώπων κ.λπ, κ.λπ.
«Όμως, όταν το κάνεις για να ευχαριστήσεις – βοηθήσεις κάποιον, χωρίς να έχεις τη σύμφωνη γνώμη του και χωρίς να υπάρχει η πλήρης συνειδητοποίηση από μέρους του, τι σημαίνει υιοθετώ έναν σκύλο, τι υποχρεώσεις έχει και πόσο μεγάλη ευθύνη αναλαμβάνει, αλλά τον δέχεται μόνο και μόνο επειδή του τον χάρισες, ο σκύλος θα καταντήσει ανεπιθύμητος και βάρος για τον “δωρολήπτη”. Τότε, δεν θα περνάει κανείς καλά.
Σε πόσο δύσκολη θέση, αλήθεια, μπορεί να φέρεις έναν άνθρωπο με μια τέτοια πράξη… Ακόμη κι αν πιστεύεις ότι αγαπάει τους σκύλους, τον ρώτησες αν τον θέλει; Αν έχει τον χρόνο, τα χρήματα, τη διάθεση και την υπομονή να ασχοληθεί με τη φροντίδα του και τις φυσιολογικές (αλλά ενοχλητικές για πολλούς) συμπεριφορές του; Αν επιθυμεί να δεσμεύσει τη ζωή του για πολλά χρόνια με μία τόσο μεγάλη ευθύνη;
Βέβαια, υπάρχουν και περιπτώσεις που κάνουν δώρο σκύλο σε ανθρώπους τους, σε μια προσπάθεια να τους βοηθήσουν σε ψυχολογικό – συναισθηματικό επίπεδο, θέλοντας να τους προσφέρουν όλα τα οφέλη της συντροφιάς ενός σκύλου.
Σε παιδάκια με αυτισμό, σε μαμάδες με κατάθλιψη, σε αδέλφια με ψυχολογικά προβλήματα, σε γιαγιάδες με άνοια κ.λπ.
Αυτό, λες, έχει μια κάποια βάση και γίνεται για καλό σκοπό», τονίζει η κα Κασπίρη.
Και υπογραμμίζει ότι η συντροφιά και η προσφορά του σκύλου κάνουν θαύματα. Είναι ο καλύτερος θεραπευτής σε πολλά προβλήματα. Αλλά όταν γίνεται με τον σωστό τρόπο.
«Υπάρχουν σκύλοι θεραπείας, που είναι εκπαιδευμένοι γι’ αυτές τις περιπτώσεις.
Χρειάζεται, λοιπόν, σωστή ενημέρωση, γνώση και ώριμη σκέψη, εκτίμηση της κατάστασης, λαμβανομένων υπ’ όψη όλων των παραμέτρων και συνθηκών.
Η απόφαση πρέπει να παρθεί με σύνεση, με τη βοήθεια πάντα του εκπαιδευτή και σε συνεργασία, όπου χρειάζεται, με τον γιατρό – ψυχολόγο που γνωρίζει την ιδιαιτερότητα του καθενός και το πώς μπορεί να βοηθηθεί.
Γιατί ο σκύλος μπορεί να κάνει θαύματα και να βοηθά ανθρώπους με διάφορα προβλήματα, όμως θα πρέπει να δεχθούν την παρουσία και τη συντροφιά του και οι άνθρωποι, και ο ίδιος να έχει δεχθεί τη σωστή καθοδήγηση. Σε αντίθετη περίπτωση, ούτε ο άνθρωπος βοηθιέται, και ο σκύλος ταλαιπωρείται πολύ», επισημαίνει η θετική εκπαιδεύτρια σκύλων.
Πολλοί σκύλοι που δωρίζονται, αναφέρει η κα Κασπίρη, καταλήγουν να αλλάζουν σπίτια, να κακοποιούνται, να φυλακίζονται, ή να εγκαταλείπονται και να βρίσκονται στους δρόμους και στα καταφύγια.
Μάλιστα, λέει ότι δεν είναι αγορασμένοι όλοι, αλλά κάποιοι τους παίρνουν από τον δρόμο ή το καταφύγιο, θεωρώντας ότι έτσι κάνουν μια πράξη ανθρωπιάς, αφού βοηθούν έναν σκύλο να βρει σπίτι.
«Δεν αμφισβητώ ότι μπορεί να έχουν τις καλύτερες προθέσεις, αλλά η εξέλιξη έδειξε ότι ήταν απλά μια ανεύθυνη πράξη. Γιατί, ουσιαστικά, ο σκοπός τους δεν επετεύχθη και δεν βοήθησαν κανέναν από τους δύο. Κυρίως τον σκύλο που, είτε κακοποιείται, είτε ξαναγυρίζει εκεί απ’ όπου τον πήραν», λέει η κα Κασπίρη και προσθέτει: «Πολλοί σκυλο-γονείς λέμε πως είναι δώρο πολύτιμο, ανεκτίμητης αξίας στη ζωή μας. Γιατί έχουμε εισπράξει την απέραντη αγάπη του, την αφοσίωσή του, την πίστη του. Έχει ομορφύνει την κάθε μας στιγμή με την παρουσία του, τη συντροφιά του, το βλέμμα του, την αγκαλιά του, και με χίλια άλλα καλά που μας προσφέρει με ανιδιοτέλεια. Πράγματι, ο σκύλος είναι δώρο, όταν υπάρχει στη ζωή μας».
Το πόσο υπέροχο πλάσμα είναι ο σκύλος, μπορούμε να το δούμε «μόνον όταν και εφόσον τον βάλουμε στο σπίτι και στην οικογένειά μας υπεύθυνα και συνειδητοποιημένα. Όταν έχουμε ενημερωθεί για τις υποχρεώσεις και την ευθύνη μας απέναντί του, και όταν είμαστε σίγουροι ότι θέλουμε να περάσουμε τα υπόλοιπα 16 -μπορεί και παραπάνω- χρόνια μαζί του. Ότι θέλουμε να είναι το παιδί που υιοθετήσαμε για όλη του τη ζωή. Στα εύκολα, αλλά και στα δύσκολα. Η υιοθεσία ενός σκύλου είναι απόφαση ζωής», επισημαίνει η θετική εκπαιδεύτρια.
Είναι μια απόφαση, λέει η κα Κασπίρη, καθαρά προσωπική, την οποία θα πάρουμε αποκλειστικά και μόνο για εμάς, και με απόλυτο σεβασμό προς εκείνον.
«Μπορεί τα Χριστούγεννα να υπάρχει μια έξαρση, αλλά ζώα ως δώρα, δυστυχώς, προσφέρονται και σε άλλες γιορτές (ονομαστική, γενέθλια, επετείους κ.λπ).
Επίσης, δεν είναι μόνον οι σκύλοι που δίνονται ως δώρα, αλλά και πολλά άλλα ζωάκια.
Θα πρέπει να καταλάβουμε, και να αποδεχθούμε κάποτε, εμείς οι άνθρωποι ότι οι σκύλοι και όλα τα ζώα είναι έμψυχα όντα, που έχουν συναισθήματα, νοημοσύνη και ανάγκες.
Νιώθουν και υποφέρουν, όπως κι εμείς, όταν τους συμπεριφερόμαστε χωρίς κανέναν σεβασμό και τα αντιμετωπίζουμε ως άψυχα αντικείμενα.
Δεν αγοράζονται οι ψυχές. Δεν δωρίζονται, δεν πακετάρονται, δεν χρησιμοποιούνται. Για καμιά, απολύτως, χρήση.
Υπάρχουν αμέτρητα αντικείμενα για κάθε περίπτωση, που μπορούμε να κάνουμε δώρο στους ανθρώπους μας. Αν δεν τους αρέσουν, δεν τους ταιριάζουν, ή τα βαρεθούν, μπορούν, κάλλιστα, να μην τα χρησιμοποιήσουν, ή να τα πετάξουν.
Με τα ζώα, όμως, δεν έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε τέτοιες “δοκιμές”, γιατί τα υποτιμάμε, τα αδικούμε, τα πληγώνουμε και τα καταδικάζουμε σε μια άσχημη ζωή», τονίζει η κα Κασπίρη και καταλήγει: «Με αυτήν την πράξη συμβάλλουμε σε μια μεγάλη αδικία και προσθέτουμε στην -ήδη τεράστια και τραγική- λίστα των κακοποιημένων και εγκαταλελειμμένων ζώων (από ανεύθυνες υιοθεσίες και αγορές) έναν, ακόμη, πολύπαθο και περιπλανώμενο Οδυσσέα.
Και μπορεί αυτός της ιστορίας μας να έφτασε στην Ιθάκη του, εντέλει (ήταν η εξαίρεση, κι όχι ο κανόνας), όμως η ψυχή του είναι γεμάτη πληγές, που ελπίζω με τον χρόνο και την αγάπη της νέας του οικογένειας να γιατρευτούν».
H θετική εκπαιδεύτρια σκύλων, Ελένη Κασπίρη
▪ Η κυρία Ελένη Κασπίρη είναι απόφοιτος της Σχολής Stardogs του Γιάννη Αραχωβίτη. Ασχολείται επαγγελματικά με την εκπαίδευση σκύλων τα τελευταία 14 χρόνια. Παραδίδει εθελοντικά μαθήματα φιλοζωίας σε σχολεία, ενώ εδώ και 25 χρόνια ασχολείται με τη φροντίδα αδέσποτων ζώων. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια, συνέδρια και συνεχώς ενημερώνεται, διαβάζοντας. Και, όπως υποστηρίζει, «κυρίως, όμως, μαθαίνω κάθε μέρα από τα ίδια τα σκυλιά, που έχουν αποδειχθεί οι καλύτεροί μου δάσκαλοι!». Ζει στην Πάτρα.
Διαβάστε επίσης
