H αρμονική συμβίωση μεταξύ παιδιού και σκύλου είναι μία κατάσταση που «διδάσκεται».
Γιατί είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι: στο παιδί οφείλουμε να του μάθουμε πώς πρέπει να συμπεριφέρεται σε έναν σκύλο. Και στον σκύλο έχουμε χρέος να τον εξοικειώσουμε με τα παιδιά. Για να αποφύγουμε δυσάρεστες καταστάσεις.
«Είναι σημαντικό να μάθουμε τα παιδιά μας πώς να συμπεριφέρονται στους σκύλους γιατί χωρίς την κατάλληλη διαπαιδαγώγηση δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν από μόνα τους τα επικίνδυνα σημάδια, ιδίως τα παιδιά μικρής ηλικίας.
Όπως, επίσης, είναι αναγκαίο ο σκύλος μας να εξοικειωθεί με τα παιδιά από νωρίς, και να αντιλαμβάνεται την παρουσία τους ως κάτι θετικό, κι όχι ως απειλή», τονίζει η διπλωματούχος εκπαιδεύτρια και σύμβουλος συμπεριφοράς σκύλων, Μαριτίνα Κοζανίτου, και συμπληρώνει: «Σαφέστατα η ύπαρξη ενός σκύλου στη ζωή ενός παιδιού βοηθά στην κοινωνικοποίηση και στη διδαχή ανιδιοτελούς προσφοράς.
Πάντοτε, όμως, ελλοχεύουν κίνδυνοι, που λόγω της δικιάς μας αμέλειας μπορεί να προκαλέσουν ανεπανόρθωτες βλάβες».
Ο σκύλος έχει τη δική του «λαλιά» για να «πει» ότι κάτι δεν του αρέσει, την οποία θα πρέπει να γνωρίζουμε. «Οι σκύλοι, συνήθως, μας προειδοποιούν με το γρύλισμα, και αυτός είναι ο πιο ευγενικός τρόπος που έχουν, προκειμένου να μας «πουν»: «κάνε λίγο πίσω, γιατί δεν νιώθω άνετα».
Εμείς πρέπει να είμαστε σε θέση να καταλάβουμε ότι κάτι δεν πάει καλά και να δράσουμε εγκαίρως, πόσο μάλλον όταν υπάρχουν παιδιά στο σπίτι», επισημαίνει η κυρία Κοζανίτου.
Ωστόσο, ένας σκύλος μπορεί να φτάσει στο σημείο να δαγκώσει. Και θα υπάρχει πάντα ένας λόγος: «Το δάγκωμα είναι ένα πολυπαραγοντικό φαινόμενο, και δεν κινητοποιείται από μια συγκεκριμένη αιτία.
Είναι θέμα χαρακτήρα, ο οποίος διαμορφώνεται ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο έχει ζήσει κάθε σκύλος. Μεγάλο ρόλο παίζει το γενετικό υλικό του, όπως και οι κακές εμπειρίες που είχε μέχρι τώρα.
Πάντα, μα πάντα, όμως, πίσω από κάθε δάγκωμα υπάρχει ένα αρνητικό συναίσθημα, και αυτός είναι ο λόγος που θα οδηγήσει στη συγκεκριμένη συμπεριφορά», εξηγεί η διπλωματούχος εκπαιδεύτρια και σύμβουλος συμπεριφοράς σκύλων, επισημαίνοντας ότι: «Ακόμα και αν γνωρίζουμε καλά τον σκύλο, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να τον αφήνουμε μόνο με ένα παιδί στον χώρο.
Είναι απαραίτητη η παρουσία ενός ενήλικα για κάθε σκύλο, και ενός ενήλικα για κάθε παιδί, σε απόσταση χεριού.
Τα παιδιά έχουν την τάση να προσεγγίζουν τα ζώα με έναν πιο έντονο και αυθόρμητο τρόπο.
Αυτό είναι ικανό να δημιουργήσει άγχος σε έναν σκύλο, και να τον οδηγήσει σε επιθετική αντίδραση».
Όπως αναφέρει η κυρία Κοζανίτου, έρευνες έχουν αποδείξει ότι τα παιδιά μέχρι έξι ετών, όταν δουν έναν σκύλο να γρυλίζει, εσφαλμένα νομίζουν ότι χαμογελάει.
«Η βασική εκπαίδευση δεν είναι πάντα η λύση σε όλα τα θέματα που μπορεί να προκύψουν, ίσως σε κάποιο βαθμό να βοηθά, αυξάνοντας την υπομονή του ζώου, άλλα δεν μπορεί να διασφαλίσει την αρμονική συνύπαρξη», λέει η κυρία Κοζανίτου και καταλήγει: «Οι σκύλοι πάντα θα δαγκώνουν. Και τα παιδιά, πάντα θα τρέχουν, θα παίζουν και θα φωνάζουν. Αλλά αυτοί δεν είναι λόγοι για να προκαλούνται ατυχήματα.
Μπορούμε να προλάβουμε δυσάρεστες καταστάσεις, φέρνοντας τους αγαπημένους μας κοντά, σε ασφαλή περιβάλλοντα, με μεγάλη προσοχή και σεβόμενοι τα όριά τους».
H διπλωματούχος εκπαιδεύτρια και σύμβουλος συμπεριφοράς σκύλων, Μαριτίνα Κοζανίτου
▪ Η κυρία Μαριτίνα Κοζανίτου είναι διπλωματούχος εκπαιδεύτρια και σύμβουλος συμπεριφοράς σκύλων, απόφοιτη της Σχολής PetsProAcademy. Εφαρμόζει τη μέθοδο της θετικής ενίσχυσης στις εκπαιδεύσεις της και δεν χρησιμοποιεί τιμωρία.
