Όσοι φροντίζουν αδέσποτα ζώα, για ορισμένους, είναι δακτυλοδεικτούμενοι.
Δέχονται περιφρονητικά βλέμματα, ακόμη και αποδοκιμασίες και ειρωνικά/δυσμενή σχόλια.
– «Πετάς τα λεφτά σου για να ταΐζεις ζώα και να τα πηγαίνεις στο γιατρό.
Δώσε τα σε κανέναν φτωχό, αφού υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που πεινάνε.
Βάζεις τα ζώα πάνω από τους ανθρώπους, είναι αμαρτία!».
– «Κοίτα να παντρευτείς και να κάνεις παιδιά, για να κάνεις κάτι σημαντικό».
– «Θα καταντήσεις σαν κάτι τρελούς, που γυρνούν και ταΐζουν σκυλιά και γάτες».
Είναι κάποια από τα πολλά που έχει ακούσει η θετική εκπαιδεύτρια σκύλων, Ελένη Κασπίρη, η οποία εδώ και 25 χρόνια φροντίζει αδέσποτα ζωάκια που υποφέρουν στους δρόμους.
Και κάνει ξεκάθαρο ότι: «Το να είσαι φιλόζωος, δεν αναιρεί το να είσαι φιλάνθρωπος. Αυτά πάνε μαζί!
Εκείνοι που δεν αγαπούν τα ζώα, δεν μπορούν να αγαπήσουν ούτε τους ανθρώπους. Γιατί είναι άνθρωποι ανολοκλήρωτοι. Άνθρωποι μισοί.
Όπως είπε και ο γάλλος μυθιστοριογράφος Ανατόλ Φρανς: «Μέχρι να αγαπήσει ένα ζώο, ένα κομμάτι της ψυχής ενός ανθρώπου παραμένει κοιμισμένο».
Παραμένει μισό και λειψό, θα συμπληρώσω εγώ.
Οι άνθρωποι που λένε πως αγαπούν μόνο τα ζώα, ίσως, είναι βαθιά πληγωμένοι από τους ανθρώπους.
Και στα ζωάκια βρίσκουν το καταφύγιό τους. Επιβεβαιώνοντας και τον ποιητή Μενέλαο Λουντέμη με τη φράση του: «Γνώρισα τους ανθρώπους και αγάπησα τα ζώα».
Ο ευαίσθητος άνθρωπος, αυτός που ειλικρινά νοιάζεται για τον πεινασμένο, δεν ξεχωρίζει αν είναι παιδί, σκύλος, ή πουλί!
Γνωρίζω ότι κάποιοι θα πουν ότι: «Βάζεις στην ίδια μοίρα το παιδί με το ζώο; Είναι αμαρτία και παραλογισμός».
Και απαντώ ότι: «Ναι, το κάνω κι αυτό το «αμάρτημα», κι αυτήν την «τρέλα». Γιατί για μένα, η εικόνα ενός σκελετωμένου από πείνα ή ενός πληγωμένου είναι το ίδιο σοκαριστική. Όποιος κι αν είναι.
Ο συμπονετικός άνθρωπος δεν μπορεί να μείνει αδιάφορος και παρατηρητής μπροστά στον πόνο, την αδικία και το θλιμμένο βλέμμα κανενός.
Μπροστά στη γυναίκα που δέχεται βία, το κουνελάκι που βασανίζουν σε κάποιο πειραματικό εργαστήριο, το πουλάκι που λαβώθηκε και δεν μπορεί να πετάξει.
Τον σκύλο που κακοποιείται μέσα στο σπίτι του, το νεογέννητο γατάκι που κλαίει στην άκρη του δρόμου, τον σκλαβωμένο ελέφαντα, τον άστεγο που κρυώνει, τον γαϊδαράκο που εγκατέλειψαν μέσα στο λιοπύρι.
Τον μετανάστη που ζει κυνηγημένος, το άλογο που σέρνει τόνους και λυγίζουν τα πόδια του από το βάρος, την τραυματισμένη αλεπού στο δρόμο.
Το χελωνάκι που κινδυνεύει στη μέση της Εθνικής οδού, τον γέροντα που απλά δυσκολεύεται να ανέβει τη σκάλα.
Τη μέλισσα που πνίγεται μέσα στο ποτήρι, αλλά και τη γιαγιά που ζητά απλά μια «καλημέρα» για να γλυκάνει τη μοναξιά της, όπως και το αρνάκι και το μοσχαράκι που θα θυσιαστούν για να τα βάλουν κάποιοι στο πιάτο τους.
Ο συμπονετικός άνθρωπος δεν θέλει να πειράξει ούτε το μυρμηγκάκι, που τυχαία βρέθηκε πάνω στο τραπέζι του, ούτε το φίδι που πέρασε από την αυλή του.
Πώς να περιορίσεις τη συμπόνια σε συγκεκριμένα είδη και καταστάσεις;
Πώς να τα ξεχωρίσεις, όταν έχει αξία η ζωή κάθε πλάσματος και όταν όλα είναι ίδια μπροστά στον πόνο, το φόβο, τον κίνδυνο, το θάνατο;
Όλα είναι φίλοι και συνοδοιπόροι μας, κι όχι εχθροί, σκλάβοι, θηράματα, τροφή μας».
Τελικά, τι είναι η φιλοζωϊα;
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν στο σπίτι τους κάποιο ζωάκι, αλλά το κακομεταχειρίζονται. Όπως κι εκείνοι που αποφασίσουν να αποκτήσουν κάποιο, αλλά μετά από λίγο διάστημα το πετούν στο δρόμο. Τι είναι, τελικά, φιλοζωΐα και ποιος θεωρείται φιλόζωος;
«Μια πράξη υπερβολική, προκλητική και παράλογη; Μήπως αδιαφορία για τον άνθρωπο, υστερία, ή ψυχασθένεια;
Η αλήθεια είναι ότι η λέξη πολυακούστηκε, πολυχρησιμοποιήθηκε και κάπου διαστρεβλώθηκε η πραγματική της έννοια και αξία.
Γιατί υπάρχουν πολλοί που λένε πως είναι «φιλόζωοι», αλλά την ευτελίζουν με τις πράξεις τους και δίνουν «τροφή» σε όσους δεν αγαπούν τα ζώα.
Δεν είναι φιλόζωος εκείνος που αγαπάει το δικό του ζωάκι, αλλά δεν τον νοιάζει, αν έξω από την πόρτα του κάποιο άλλο πεθαίνει.
Αυτός που το κακοποιεί και το κακομεταχειρίζεται με πολλούς τρόπους, αυτός που το εγκαταλείπει στην πρώτη δυσκολία.
Εκείνος που εθελοτυφλεί μπροστά στον βασανισμό ενός ζώου, που με τη συμπεριφορά του δεν σέβεται το περιβάλλον και τους γύρω του, που έχει ρατσιστική αντιμετώπιση στα ιδιαίτερα ζωάκια (ανάπηρα, φοβικά, επιθετικά), τα ημίαιμα.
Ούτε είναι φιλόζωος αυτός που συλλέγει ζώα και τα αναγκάζει να ζουν σε άθλιες συνθήκες, αυτός που λυπάται ένα ζωάκι και το παίρνει σπίτι του, αλλά με την πρώτη δυσκολία το «φορτώνει» σε άλλους.
Αυτός που βοηθά αδέσποτα ζωάκια, αλλά δεν σέβεται τους ανθρώπους γύρω του, αυτός που καυγαδίζει, διεκδικώντας τα εύσημα περιστατικών, αλλά και εκείνος που βοηθά για να προβάλλεται, που βροντοφωνάζει τις καλές του πράξεις, κι εκείνος που βοηθά με σκοπό το κέρδος.
Ούτε ο κυνηγός και όποιος άλλος σκοτώνει ζώα, ή συμμετέχει με όποιο τρόπο σε αυτό, ούτε ο εκπαιδευτής που χρησιμοποιεί βία, μήτε ο κτηνίατρος που δεν σέβεται τα ζώα, κ.λπ.
Όλοι αυτοί μπορεί να λένε πως είναι φιλόζωοι, μα δεν συνάδει με τη νοοτροπία, τη συμπεριφορά και τη στάση ζωής τους!
Γιατί η ειλικρινής και άδολη αγάπη για τα ζώα δεν σε αφήνει ν’ αδιαφορείς, να κάνεις διακρίσεις, να τα συγκρίνεις, να προσπαθείς να επωφεληθείς από αυτά, να τα κακοποιείς, να τα σκοτώνεις.
Κι αν κάποιος συμπεριφέρεται έτσι και λέει πως είναι φίλος τους, είναι υποκριτής!
Γιατί τους φίλους σου τους αγαπάς, τους σέβεσαι, τους βοηθάς. Δεν τους εκμεταλλεύεσαι, δεν τους αιχμαλωτίζεις, δεν τους βασανίζεις, δεν τους σκοτώνεις και δεν τους τρως!
Ο Φιλόζωος είναι και θα είναι Ένας: Ο Φίλος των Ζώων. Αυτός που αγαπά, σέβεται και υπερασπίζεται
Όλα τα Ζώα και κάθε είδος Ζωής!
Χωρίς διακρίσεις…», τονίζει η θετική εκπαιδεύτρια σκύλων.
Και προσθέτει: «Όπως δεν είναι φιλάνθρωπος εκείνος που αγαπά το παιδί, την οικογένεια, ή τους φίλους του, που αφήνει φιλοδώρημα στον σερβιτόρο για να κάνει εντύπωση στην παρέα του, που προσφέρει ένα πιάτο φαγητό στον γείτονα που πεινάει, αλλά μετά θα τον περάσει από «ψιλό κόσκινο» με την κριτική του για τα λάθη που τον έφτασαν ως εδώ, ή εκείνος που κάνει δωρεά σε κάποιο ίδρυμα και φροντίζει να κοινοποιηθεί…
Οι ίδιες τους οι πράξεις, του «φιλάνθρωπου» επικριτή και του «φιλόζωου» υποκριτή, τους ακυρώνουν!».
Όπως υποστηρίζει, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, που με το ήθος και την ανθρωπιά τους τιμούν τη Φιλοζωΐα. Και είναι άνθρωποι με ευαισθησίες και ειλικρινή αισθήματα, που δεν είναι εξωγήινοι, ούτε ξεχωριστοί και σπουδαίοι. Είναι, απλά, Άνθρωποι.
«Θέλουν μόνο να προσφέρουν, με όποιο τρόπο μπορούν, χωρίς να ζητούν ανταλλάγματα. Χωρίς να θέλουν εύσημα. Χωρίς να περιμένουν τίποτα.
Γιατί το αντίθετο δεν τους ταιριάζει. Δεν τους αφήνει να ησυχάσουν.
Και κάθε φορά, νιώθουν πως ψηλώνουν κάμποσο. Πως γίνονται πλουσιότεροι, στην ψυχή κι όχι στην τσέπη. Αυτή είναι η ανταμοιβή τους.
Γνωρίζω και εκτιμώ ανθρώπους, που μπορεί να μη βοηθούν αδέσποτα ζωάκια, αλλά σέβονται και υπερασπίζονται κάθε ζωή και δεν πειράζουν ούτε κουνούπι.
Δεν είναι οι μεγάλες πράξεις μόνο σημαντικές, αλλά και οι μικρές καθημερινές: Λίγο νερό που θα δώσεις σε κάποιον που διψάει, μια κουβέρτα σ’ αυτόν που κρυώνει, ένας λόγος παρηγοριάς σε κάποιον που πονάει, ένα χάδι ή χαμόγελο σ΄αυτόν που είναι μόνος.
Η μητέρα μου, μου έλεγε πάντα, και το κουβαλάω πολύτιμο φυλαχτό στην ψυχή: «Να συμπονάς τον πονεμένο παιδάκι μου και στους ανθρώπους, πρώτα την καλοσύνη ν’ αναζητάς».
Με τα μάτια, τα αυτιά και την καρδιά μου ανοιχτά στον πόνο, τη θλίψη και την αδικία, όποιον κι αν αφορά. Και με σεβασμό στο δικαίωμα του καθένα να ζήσει με αξιοπρέπεια, όποιος κι αν είναι αυτός.
Γιατί θέλω ο κήπος μου για το φίδι ή το ποντίκι, το μπαλκόνι μου για το πουλάκι ή τη μέλισσα, το σπίτι μου για την κατσαρίδα ή το κουνούπι, ο δρόμος για το χελωνάκι ή τον λαγό, να είναι πέρασμα και όχι τόπος θυσίας.
Θέλω το περιβάλλον για όλα, μα όλα, τα ζώα να είναι σπίτι και καταφύγιο, κι όχι τόπος σκλαβιάς, πόνου και θανάτου.
Η οποιαδήποτε ζωή έχει αξία», τονίζει η κυρία Κασπίρη και υποστηρίζει ότι οφείλουν να το καταλάβουν όλοι όσοι τα σκοτώνουν χωρίς κανένα οίκτο, χωρίς να τους έχουν πειράξει και χωρίς να τους έχει δώσει κανείς το δικαίωμα.
Σε αντίθεση με εκείνους «που δεν παύουν να ονειρεύονται και να προσπαθούν για καλύτερη και αξιοπρεπή ζωή, για λιγότερο πόνο, λιγότερη αιχμαλωσία, λιγότερη αδικία, λιγότερο θάνατο.
Και, γιατί όχι, για καλύτερο κόσμο, κι ας μη μπορούν να τον αλλάξουν», ισχυρίζεται η θετική εκπαιδεύτρια σκύλων.
Η κυρία Κασπίρη ονειρεύεται την ημέρα εκείνη που οι άνθρωποι θα σέβονται όλα τα Ζώα. Ακόμη και εκείνοι που ειρωνεύονται όσους φροντίζουν τις αδέσποτες ψυχές και θεωρούν τα ζώα «παιδιά κατώτερου Θεού», αλλά και όσοι λένε πως τ’ «αγαπούν», τα «βοηθούν» και είναι «φίλοι» τους…
Και επιθυμεί έντονα την ημέρα που όλοι οι άνθρωποι θα «σέβονται τη ζωή, που είναι ίδια για όλους. Για σένα, για μένα, τον σκύλο, τον ελέφαντα, το κατσικάκι, το σπουργίτι, το ψάρι, το μυρμήγκι!».
H κυρία Ελένη Κασπίρη, θετική εκπαιδεύτρια σκύλων
▪ Η κυρία Ελένη Κασπίρη είναι απόφοιτος της Σχολής Stardogs του Γιάννη Αραχωβίτη. Ασχολείται επαγγελματικά με την εκπαίδευση σκύλων τα τελευταία 13 χρόνια. Παραδίδει εθελοντικά μαθήματα φιλοζωίας σε σχολεία, ενώ εδώ και 25 χρόνια ασχολείται με τη φροντίδα αδέσποτων ζώων. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια, συνέδρια και συνεχώς ενημερώνεται, διαβάζοντας. Και, όπως υποστηρίζει, «κυρίως, όμως, μαθαίνω κάθε μέρα από τα ίδια τα σκυλιά, που έχουν αποδειχθεί οι καλύτεροί μου δάσκαλοι!». Ζει στην Πάτρα.
