Ακόμα και στις ημέρες μας, που ο επιστημονικός χώρος αποδεικνύει ότι ο σκύλος μαθαίνει με θετικούς τρόπους εκπαίδευσης, υπάρχουν κηδεμόνες που και για τις ανεπιθύμητες κουταβίσιες συμπεριφορές χρησιμοποιούν οπισθοδρομικές μεθόδους και εφαρμόζουν βάναυσους τρόπους εκμάθησης.
Τρίβουν τη μουσούδα του κουταβιού στις ακαθαρσίες του, επειδή δεν έκανε την ανάγκη του στο σωστό σημείο του σπιτιού.
Μάλιστα, μια από τις αιτίες για την εγκατάλειψη ενός κουταβιού είναι η τουαλέτα του.
Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε, είναι ότι το κουτάβι είναι σαν ένα παιδάκι. Που χρειάζεται υπομονή, χρόνο και σωστή καθοδήγηση.
«Η τουαλέτα είναι ένας από τους κύριους λόγους, για τους οποίους πολλά κουτάβια καταλήγουν χωρίς σπίτι.
Υπάρχουν άνθρωποι -και δεν είναι λίγοι- που τα δίνουν σε άλλους, ή, ακόμα χειρότερα, τα εγκαταλείπουν στο δρόμο.
Τα «ξεφορτώνονται», χωρίς κανένα ίχνος ευαισθησίας και ανθρωπιάς.
Είναι πολλοί εκείνοι που αντιμετωπίζουν την αγωγή τουαλέτας με χτυπήματα και με φωνές.
Που εξορίζουν το κουτάβι μόνιμα στο μπαλκόνι, που του τρίβουν τη μουσουδίτσα του στις ακαθαρσίες του, και διάφορα άλλα.
Με αποτέλεσμα, να έχουν ένα φοβισμένο κουτάβι.
Πολλές φορές κρύβεται για να τα κάνει, ενώ κάποια άλλα τα τρώνε, για να αποφύγουν την τιμωρία.
Υπάρχουν κι εκείνα που δεν τα κάνουν ούτε στη βόλτα, παρουσία του κηδεμόνα», επισημαίνει η θετική εκπαιδεύτρια σκύλων, Ελένη Κασπίρη.
Η μεταχείριση αυτή των κουταβιών, επειδή «λερώνουν» σε ακατάλληλα σημεία, είναι κακοποίηση,
δηλώνει η κυρία Κασπίρη και εξηγεί γιατί ένα κουτάβι κάνει την ανάγκη του σε χώρους που δεν πρέπει:
«Το κουτάβι μέχρι έξι μηνών δεν μπορεί να κρατηθεί. Γιατί δεν έχει σφίξει ακόμα η κυστούλα του, με συνέπεια να του… φεύγουν οπουδήποτε.
Όπως, ακριβώς, συμβαίνει με το μωρό παιδάκι. Γι΄αυτό και φοράει πάνα μέχρι δύο ετών και, κάποια μωράκια, για πολύ περισσότερο καιρό.
Αν βγάλουμε την πάνα από το μωρό, θα τα κάνει όπου να ‘ναι.
Σκέφτηκε, μήπως, ποτέ κανείς να θυμώσει με το μωρό που δεν μπορεί να κρατηθεί και να το τιμωρήσει;
Όχι! Όλοι κάνουν υπομονή, μέχρι να περάσει αυτή η περίοδος.
Στη συνέχεια, όταν πετάξουν την πάνα από το μωρό, υπάρχει μια περίοδος «αγωγής τουαλέτας» (γιογιό και μετά λεκάνη) από τους γονείς.
Είναι, επίσης, μια περίοδος που χρειάζεται χρόνο και υπομονή. Μία διαδικασία, που απαιτεί κατανόηση και σωστούς – ευαίσθητους χειρισμούς για να εξελιχθεί ως κάτι φυσιολογικό και χωρίς προβλήματα.
Θύμωσε κάποια μαμά με αυτό;
Υποθέτω πως όχι. Όλες κάνουν υπομονή μέχρι να περάσει κι αυτή η περίοδος, γιατί ξέρουν πως είναι μια υποχρεωτική διαδικασία.
Αναρωτήθηκα αμέτρητες φορές, και ρώτησα άλλες τόσες, αλλά απάντηση που να με καλύπτει, δεν πήρα: «Γιατί με το μωρό παιδάκι, όλοι ανεξαιρέτως κάνουν υπομονή για την αγωγή της τουαλέτας και περιμένουν μέχρι να μάθει, ενώ με το μωρό κουτάβι θυμώνουν, το κακομεταχειρίζονται και το κακοποιούν; Μήπως, θεωρούν αυτονόητο ότι το παιδάκι πρέπει να το διδάξουν, ενώ από το κουταβάκι απαιτούν να γνωρίζει (λες και γεννήθηκε μαθημένο), ή να μάθει αμέσως και χωρίς καμία δική τους προσπάθεια;».
Η κυρία Κασπίρη διευκρινίζει ότι: “το να το μαθαίνουν στην πάνα ή στο μπαλκόνι, δεν διδάσκουν στο κουτάβι τίποτα περισσότερο από το ότι η τουαλέτα του είναι στο σπίτι, κι όχι έξω από αυτό – γιατί και το μπαλκόνι σπίτι είναι.
Αν κάποια φορά «στοχεύσει» στο χαλί, αντί για την πάνα, ή στο πλακάκι του δωματίου, αντί για το πλακάκι του μπαλκονιού, θα φταίει το κουταβάκι;
Όχι φυσικά, απλά μπερδεύεται!».
Οι λόγοι που ένα κουτάβι δεν κάνει την ανάγκη του στο σωστό σημείο, σύμφωνα με την κυρία Κασπίρη, είναι γιατί κανείς δεν του έδειξε/δίδαξε με σωστό τρόπο ποιο είναι το σωστό μέρος, όπως και ότι στο πρόγραμμά του δεν του πρόσθεσε καθημερινές βόλτες (όταν θα επιτρέπονται), έτσι ώστε να καταλάβει ότι η τουαλέτα είναι έξω από το σπίτι.
Επίσης, δεν μπήκε στον κόπο για την αγωγή τουαλέτας, ούτε του έδωσε τον χρόνο που χρειάζεται μέχρι να μάθει. Και δεν είχε την υπομονή και την κατανόηση, και με αυτό το μωρό. Και είναι απόλυτα φυσιολογικό να τα κάνει μέσα στο σπίτι, όπου βρει.
«Γνωρίζω ότι οι περισσότεροι δεν θα βάλουν ίσα κι όμοια το παιδί τους με το κουτάβι. Δεν θα εξηγήσω, πως δεν υπάρχει διαφορά. Πώς είναι και τα δύο τους μωρά, που χωρίς καμία καθοδήγηση από τους γονείς – κηδεμόνες δεν μπορούν να γνωρίζουν ποιο είναι το σωστό και τι ακριβώς πρέπει να κάνουν.
Και, φυσικά, είναι καθαρά προσωπική υπόθεση, το ποια θέση θα έχει στο σπίτι, στη ζωή και στην καρδιά του καθενός ο σκύλος του.
Αλλά το να βασανίζεις ένα μωρό (όποιο μωρό) για «λάθος» συμπεριφορές του, γιατί εσύ δεν μπήκες καν στη διαδικασία να του μάθεις τις «σωστές» (δική σου υποχρέωση είναι), ή γιατί περιμένεις μάθηση – εξπρές χωρίς να κοπιάσεις καθόλου, αυτό περνάει στη σφαίρα του παραλογισμού. Και είναι και άδικο!», τονίζει η κυρία Κασπίρη.
Άλλος ένας παράγοντας που επιδρά σε αυτές τις μεθόδους εκπαίδευσης τουαλέτας είναι, σύμφωνα με την κυρία Κασπίρη, η παραπληροφόρηση: «Πολλοί πέφτουν στην παγίδα της παραπληροφόρησης από μη ειδικούς. Φίλοι, συνάδελφοι, γείτονες, περαστικοί και γενικά όσοι έχουν σκύλο, έχουν άποψη για τον τρόπο εκπαίδευσής του και δίνουν συμβουλές, προτείνοντας, δυστυχώς, τέτοιους τρόπους. Αυτό που με λυπεί περισσότερο, είναι ότι τέτοιες συμβουλές δίνουν και κτηνίατροι (χτύπημα με εφημερίδα, φωνές, τρίψιμο τη μουσουδίτσα κ.λπ).
Κι έτσι, όλοι οι κηδεμόνες μου λένε: «Θεώρησα, ότι έτσι έπρεπε να κάνω. Αφού μου το είπε ο γιατρός, που είναι ειδικός». Αυτό, δε, με τη μουσούδα στις ακαθαρσίες είναι φοβερό, καθώς μεταφέρεις στον σκύλο μικρόβια και του μαθαίνεις και να τα τρώει!»
Με όλους αυτούς τους αναχρονιστικούς τρόπους, που παραπέμπουν σε περασμένες δεκαετίες, το μόνο που καταφέρνει κανείς, είναι να φτιάξει μια προβληματική σχέση με τον σκύλο του.
Γιατί, μοιραία, στη συνέχεια προστίθενται και οι άλλες μωρουδίσιες – κουταβίσιες συμπεριφορές, όπως το μάσημα αντικειμένων και τα δαγκωματάκια, οπότε η κακομεταχείριση – κακοποίηση, αρχίζει και παίρνει διαστάσεις, με συνέπειες ανεξέλεγκτες, τις πιο πολλές φορές».
Αυτές οι κουταβίσιες συμπεριφορές μπορούν να αντιμετωπιστούν, αρκεί να αναρωτηθεί κανείς τα εξής, όπως επισημαίνει η κυρία Κασπίρη:
– Σκέφτηκε ποτέ κανείς ότι και το κουτάβι βγάζει δοντάκια, πονάνε τα ούλα του και θέλει κάτι να μασουλάει, όπως τα παιδάκια;
– Γιατί στα παιδάκια δίνουν διεξόδους (πιπίλα, διάφορα παιχνίδια οδοντοφυΐας, τους αποσπούν την προσοχή, τους δίνουν αγκαλιές και φιλιά, πολλή υπομονή, κατανόηση κ.λπ,), ενώ δεν θεωρούν απαραίτητο να βοηθήσουν τα κουτάβια, έτσι ώστε να το περάσουν ομαλά και ανώδυνα όλο αυτό, αλλά προτιμούν να τα τιμωρήσουν;
– Μήπως επειδή τα κουταβάκια δεν κλαίνε και προσπαθούν να βρουν διεξόδους μόνα τους, αφού κανείς δεν τα βοηθά;
Ένα κουτάβι είναι ικανό να μάθει τα πάντα με ευχάριστους τρόπους. Με τρόπους με τους οποίους θα αναπτυχθεί η εμπιστοσύνη, η ισορροπία και ο σεβασμός.
Και, όπως λέει η κυρία Κασπίρη: «Είναι πολύ σημαντικό, λοιπόν, οι κηδεμόνες να ενημερώνονται για τους σύγχρονους, φιλικούς και ευχάριστους τρόπους εκμάθησης του κουταβιού και να μην ακούν συμβουλές από οποιονδήποτε τους προτείνει τέτοιες βάναυσες μεθόδους. Να τις απορρίπτουν χωρίς δεύτερη σκέψη.
Γιατί με τον εκφοβισμό και τη βία, δεν διδάσκουν. Μόνο το πληγώνουν και χαλάνε τη σχέση τους μαζί του!
Κατανόηση, υπομονή, σεβασμός και σωστή καθοδήγηση χρειάζεται και αυτό το αθώο μωρό. Που δεν γνωρίζει απολύτως τίποτα και περιμένει να μάθει τα πάντα από αυτούς. Όπως και το παιδί τους.
Μόνον έτσι θα μπορέσουν να χτίσουν μια ισορροπημένη και όμορφη σχέση μαζί του.
Και μόνο τότε, κι αυτό θα τους εμπιστεύεται. Θα νιώθει ασφάλεια κοντά τους και θα θέλει να τους ευχαριστήσει, αποδεικνύοντας έμπρακτα, κάθε μέρα, πόσο καλός μαθητής είναι!».
H κυρία Ελένη Κασπίρη, θετική εκπαιδεύτρια σκύλων
▪ Η κυρία Ελένη Κασπίρη είναι απόφοιτος της Σχολής Stardogs του Γιάννη Αραχωβίτη. Ασχολείται επαγγελματικά με την εκπαίδευση σκύλων τα τελευταία 13 χρόνια. Παραδίδει εθελοντικά μαθήματα φιλοζωίας σε σχολεία, ενώ εδώ και 25 χρόνια ασχολείται με τη φροντίδα αδέσποτων ζώων. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια, συνέδρια και συνεχώς ενημερώνεται, διαβάζοντας. Και, όπως υποστηρίζει, «κυρίως, όμως, μαθαίνω κάθε μέρα από τα ίδια τα σκυλιά, που έχουν αποδειχθεί οι καλύτεροί μου δάσκαλοι!». Ζει στην Πάτρα.
