Όσο μεγαλώνουμε, εκ των πραγμάτων εντείνεται το αίσθημα της μοναξιάς πράγμα που όμως για μια συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα, μπορεί να επηρεάσει την υγεία τους μέχρι τα γεράματα. Έρευνα έδειξε ότι όσοι βιώνουν μόνιμα μοναξιά στη μέση ηλικία (45 εώς 64) έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο εμφάνισης άνοιας ή νόσου Αλστχάιμερ αργότερα στη ζωή τους. Όμως, όσοι καταφέρουν να σπάσουν τη μοναξιά τους, έχουν λιγότερες πιθανότητες να εμφανίσουν κάποιες από τις παραπάνω ασθένειες σε σύγκριση με όσους δεν έχουν νιώσει ποτέ μοναξιά.
Μπορεί όμως να καθοριστεί με κάποιο τρόπο η μοναξιά; Αν και η μοναξιά που νιώθουμε θα μπορούσε να είναι και υποκειμενική, προκύπτει όταν συνειδητά κρατάμε μια απόσταση από τις κοινωνικές μας σχέσεις. Αν και δεν πρόκειται για μια κλινική κατάσταση, συνδέεται με αρκετές διαταραχές που μπορούν να επηρεάσουν την υγεία μας όπως διαταραχές στον ύπνο, συμπτώματα κατάθλιψης, γνωστικές διαταραχές και εγκεφαλικό επεισόδιο. Όλοι μπορεί κάποια στιγμή να νιώσουμε μοναξιά κατά τη διάρκεια της ζωής μας, ακόμα και όταν στην πραγματικότητα υπάρχει φυσική παρουσία ανθρώπων γύρω μας. Υπό τις συνθήκες της πανδημίας, με τα περιοριστικά μέτρα να μειώνουν στο ελάχιστο τις κοινωνικές μας επαφές, το αίσθημα της μοναξιάς αυξήθηκε μαζί με τις διαταραχές άγχους. Ωστόσο, το αίσθημα της μοναξιάς διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο αλλά και στο πόσο καιρό – ή πόσο επίμονα – αισθάνονται μοναξιά. Επομένως, μπορεί τα άτομα που αναρρώνουν από τη μοναξιά να βιώσουν διαφορετικές μακροπρόθεσμες συνέπειες για την υγεία τους σε σύγκριση με τους ανθρώπους που είναι μοναχικοί για πολλά χρόνια.
Πώς συνδεέται η μοναξιά με το Αλτσχάιμερ και την άνοια; Για να αποδείξουν πώς συνδέεται η επίμονη και η περιστασιακή μοναξιά με την άνοια και το Αλτσχάιμερ, οι ερευνητές από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Βοστώνης εξέτασαν δεδομένα από την Framingham Heart Study που αφορούσε ενήλικες χωρίς κάποια γνωστική διαταραχή. Πιο συγκεκριμένα, διερεύνησαν εάν η επίμονη και μακροχρόνια μοναξιά μπορούσε να παίξει κάποιο ρόλο σε μια μελλοντική εμφάνιση άνοιας ή της νόσου Αλτσχάιμερ σε σύγκριση με την περιστασιακή μοναξιά. Ακόμα, ερεύνησαν εάν σχετίζεται με την κατάθλιψη και κάποιους ήδη γνωστούς γενετικούς παράγοντες κινδύνου όπως την απολιποπρωτεΐνη Ε4 (APOE ε4) που σχετίζεται με την εμφάνιση της νόσου Αλτσχάιμερ.
Αφού έλαβαν υπόψιν τους και παράγοντες όπως το φύλο, την ηλικία, την εκπαίδευση, την κοινωνικοποίηση των ατόμων, το αν μένουν μόνοι τους, τη σωματική τους υγεία και τους γενετικούς παράγοντες κινδύνου, διαπίστωσαν ότι η επίμονη και συνεχής μοναξιά τελικά συνδέεται με υψηλότερο κίνδυνο εμφάνισης άνοιας, ενώ η περιστασιακή μοναξιά συνδέθηκε με χαμηλότερο κίνδυνο εμφάνισης άνοιας και της νόσου Αλτσχάιμερ μετά από 18 χρόνια, σε σύγκριση με όσους δεν ένιωθαν καθόλου μοναξιά.
Γιατί είναι σημαντικά αυτά τα ευρήματα; Διότι αυτό που συμπεραίνουμε είναι πως όσοι αυτή την περίοδο, υπό τις δεδομένες συνθήκες περιορισμού λόγω των μέτρων για την διασπορά του κορωνοϊού, νιώθουν μοναξιά θα μπορούσαν να ξεπεράσουν αυτό το συναίσθημα μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, ενώ δεν κινδυνεύουν μελλοντικά από εμφάνιση άνοιας ή Αλτσχάιμερ.
Διαβάστε επίσης
Άνοια: 12 κινήσεις που μπορούν να σώσουν το μυαλό μας
Δεν προσέχετε το βάρος σας; Τότε μπορεί να κινδυνεύσει σοβαρά το μυαλό σας
