Σύμφωνα με στοιχεία από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας ο Σακχαρώδης Διαβήτης Τύπου 2 (ΣΔ2) αποτελεί σοβαρή χρόνια νόσο για τον παγκόσμιο πληθυσμό́, καθώς το 9% των ενηλίκων πάσχει από ΣΔ2, με την πιο συχνή αιτία θανάτου σε ασθενείς με ΣΔ2 να σχετίζεται με δυσλειτουργία του καρδιαγγειακού συστήματος.
ΣΔ2 και θερμορύθμιση
Μια πρόκληση για τους ασθενείς με ΣΔ2 είναι να διατηρήσουν την θερμοκρασία του πυρήνα σώματος σταθερή. Η θερμοκρασία πυρήνα σώματος είναι σημαντική για την ομαλή λειτουργία του οργανισμού και για τη διατήρησή της το σώμα μας έχει μηχανισμούς ρύθμισης. Βασικός πυλώνας αυτών είναι το καρδιαγγειακό σύστημα, που καλείται να ανταποκριθεί σε συνθήκες ζέστης και κρύου με αγγειοσυστολή και αγγειοδιαστολή αντίστοιχα, κρατώντας τη θερμοκρασία του πυρήνα του σώματος σταθερή. Επίσης, το θερμικό στρες, εκτός του ότι αποτελεί πρόκληση για την εύρυθμη λειτουργία του καρδιαγγειακού συστήματος, επηρεάζει την πρόσληψη και διάχυση της ινσουλίνης, αλλά και άλλων ορμονών που αλληλοεπιδρούν με αυτή. Η ελλιπής θερμορύθμιση σε ασθενείς με ΣΔ2 είναι δεδομένη και οι επιπτώσεις της θερμοκρασίας κατά την έκθεση σε θερμικό στρες, δηλαδή κατά την έκθεση είτε στο κρύο είτε στη ζέστη, ΣΔ2 αποτελούν αντικείμενο έρευνας.
Στο ΣΔ2 η λειτουργία του καρδιαγγειακού και ενδοκρινικού συστήματος είναι περιορισμένη, είναι εύλογο, λοιπόν, το ερώτημα τι συμβαίνει σε αυτή τη κατηγορία των ασθενών κατά την έκθεση σε ακραία ή εκτός των φυσιολογικών θερμοκρασιών περιβάλλοντα, όπως για παράδειγμα κατά την έκθεση στο κρύο.
ΣΔ2 και έκθεση στο κρύο
Κάποιες έρευνες έχουν συσχετίσει την έκθεση ασθενών με ΣΔ2 στο κρύο με αύξηση στα συμπτώματα καρδιοαναπνευστικής δυσλειτουργίας σε διαβητικούς και σε προ-διαβητικούς ασθενείς σε σχέση με τους υγιείς (Ikäheimo et al.) και αύξηση στα επεισόδια υπογλυκαιμίας τους χειμερινούς μήνες σε σχέση με τους καλοκαιρινούς (Lai SW et al.). Από την άλλη, μελέτες σε ασθενείς με διαβήτη τύπου 2, οι οποίοι εκτέθηκαν σε ήπιο κρύο (150C) για 10 μέρες, κατέγραψαν οφέλη αντίστοιχα με τα οφέλη που προκαλεί μακροπρόθεσμα η συστηματική άσκηση, όπως για παράδειγμα η αύξηση της ινσουλινο-
ευαισθησίας σε (Mark J W Hanssen et al., Lichtenbelt W. et al.), ενώ η έκθεση στο κρύο έχει προταθεί ως συμπληρωματική θεραπεία για κάποιες κατηγορίες ασθενών με ΣΔ2.
Μελλοντικές έρευνες
Εν δυνάμει, λοιπόν, η ήπια και ελεγχόμενη έκθεση στο κρύο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως υποστηρικτική μέθοδος βελτίωσης του προφίλ των ασθενών με ΣΔ2 σε συνδυασμό με τη διατροφή και την άσκηση. Καθώς, όμως, είναι πολλές οι παράμετροι που θα πρέπει να ληφθούν υπόψιν, όπως το περιβάλλον που ζει ο ασθενής, άλλες υποκείμενες νόσοι, η φαρμακευτική του αγωγή, η ηλικία, η βέλτιστη θερμοκρασία έκθεσης κ.α. περισσότερες έρευνες χρειάζονται για να αποσαφηνιστούν τα ασφαλή όρια έκθεσης στο κρύο, αν αυτά τελικά υπάρχουν, και οι μηχανισμοί που καθορίζουν τη σχέση της έκθεσης στο κρύο με το σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2.
Παρόλα αυτά, είναι ελπιδοφόρο το γεγονός πως γίνονται έρευνες προς αυτή τη κατεύθυνση, τα αποτελέσματα των οποίων θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να δημιουργηθούν οδηγίες πρόληψης, προστασίας ή και υποστηρικτικής αντιμετώπισης νόσων όπως ο ΣΔ2.
