Η κ. Σοφία Βρεττάκη είναι 46 χρόνων, παντρεμένη, μητέρα δύο παιδιών και ελεύθερη επαγγελματίας. Συνηθίζει να λέει ότι η δική της περίπτωση είναι μοναδική μια και πρώτα υπήρξε συνταξιούχος λόγω της νόσου και μετά ελεύθερη επαγγελματίας – η συνήθης πορεία είναι η αντίστροφη! Η ιστορία της καθηλώνει…
«Η σκλήρυνση κατά πλάκας μπήκε στη ζωή μου τον Ιανουάριο του 2005. Και ήταν σοκ! Διότι το ότι είχα μυρμήγκιασμα στα άκρα και έβλεπα διπλά τα γράμματα στην οθόνη του Η/Υ έπειτα από 15 ώρες εργασίας την ημέρα σε τουριστική επιχείρηση δεν είχε συνδεθεί στο μυαλό μου με ασθένεια και πολύ περισσότερο με τη σκλήρυνση. Πήγα στον ορθοπαιδικό για την κούραση και το μυρμήγκιασμα και βρέθηκα σε νοσοκομείο κάνοντας μαγνητική και άλλες εξετάσεις -και μετά κατευθείαν δέχτηκα κορτιζόνη για να υποχωρήσουν τα συμπτώματα. Μέσα σε τρεις μέρες ήρθαν τα πάνω κάτω στη ζωή μου. Ήμουν νέα μητέρα, είχα γεννήσει το καλοκαίρι του 2004, δραστήρια και επιτυχημένη επαγγελματικά και προσπαθούσα ξαφνικά να βρω απαντήσεις. Φοβήθηκα πολύ για όσα νόμιζα πως θα χάσω, ενώ παροπλίστηκα και ψυχικά λόγω των σωματικών συμπτωμάτων και της αγωνίας για την εξέλιξη της ασθένειας. Αποφάσισα να σταματήσω την εργασία μου, ήταν πηγή άγχους. Είπα στον σύζυγό μου πως θα το κατανοήσω απολύτως αν θέλει διαζύγιο.
Έμαθα πολλά θέλοντας και μη. Να διαχειρίζομαι τα συμπτώματα και τις απότομες ψυχικές μεταπτώσεις, να βάζω όρια στον εαυτό μου και τους άλλους, να λέω “όχι” στα παρηγορητικά λόγια και στον οίκτο, να έχω κοντά μου μόνο όσους σιωπούσαν και περίμεναν εμένα να μοιραστώ τα συναισθήματά μου. Να εμπιστεύομαι τον γιατρό και κυρίως να πορεύομαι με την ασθένεια στη ζωή μου. Προφανώς και δεν είναι τόσο εύκολο όσο περιγράφεται. Είχα υποτροπές. Είχα όμως και στόχους, ήθελα π.χ. να αποκτήσω κι άλλο παιδί. Και το κατάφερα, το 2009.
Θεραπεία, αισιοδοξία και τύχη: αυτά χρειάζεται ο ασθενής. Στην Ελλάδα θεραπεία έχουν όλοι, αισιοδοξία μπορεί να καλλιεργήσει καθένας μας – για την τύχη δεν ξέρω, ας την προκαλούμε, ας ευχόμαστε γι’ αυτήν. Αισθάνομαι τυχερή, στην τελευταία υποτροπή της ασθένειας με ενημέρωσε ο γιατρός πως αν η νέα εστία βρισκόταν λίγα χιλιοστά πιο πέρα θα ήμουν κινητικά ανάπηρη.
Ως άτομο με αναπηρία με αντιμετώπιζε για πολλά χρόνια το κράτος, αλλά όχι με τον σεβασμό που απαιτείται. Περνούσα από επιτροπές για το περίφημο ποσοστό αναπηρίας – που από το 2011 και μετά συρρικνωνόταν λόγω περικοπών. Έπαιρνα 450 ευρώ τον μήνα, ενώ όταν κόπηκε το ΕΚΑΣ τα μισά. Πριν από 1,5 έτος αποφασίσαμε με τον σύζυγό μου να ασχοληθούμε με τον χώρο των τροφίμων – πάντα μου άρεσαν η μαγειρική και οι αγνές πρώτες ύλες. Έτσι τώρα αισθάνομαι ακόμη καλύτερα. Από ανάπηρη είμαι ιδιοκτήτρια παντοπωλείου».
