H Θηρεσία Βολιώτη είναι 41 χρόνων, παντρεμένη, μητέρα δύο παιδιών και δασκάλα γιόγκα. Η κ. Βολιώτη διαγνώστηκε το 2009 με πολλαπλή σκλήρυνση.
«Είχα κάποια μουδιάσματα που θα έπρεπε να με είχαν κινητοποιήσει, αλλά δεν έδινα σημασία. Ένας συνάδελφος με ώθησε να ψάξω το θέμα της υγείας μου. Έτσι ξεκίνησαν όλα: ιατρικές επισκέψεις, εξετάσεις, εισαγωγή στο νοσοκομείο, ενδοφλέβια χορήγηση κορτιζόνης. Ο γιατρός δεν ήταν ξεκάθαρος στο τι έχω. Τελικά μου ανακοίνωσε ότι έχω σκλήρυνση κατά πλάκας. Το μόνο που θυμάμαι ήταν κενό στο άκουσμα της νόσου. Εκ των υστέρων σκέφτομαι πως δεν φοβήθηκα, ίσως γιατί δεν το είχα συνειδητοποιήσει αμέσως. Σκεφτόμουν κάποιες φορές πως μπορεί να καταλήξω σε αναπηρικό καροτσάκι, αλλά αμέσως έδιωχνα την αρνητική σκέψη. Εξάλλου, κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι πορεία θα έχει η νόσος. Περισσότερο δύσκολη στιγμή ήταν η διάγνωση το 2010 και άλλου αυτοάνοσου νοσήματος – τότε αισθάνθηκα μεγάλη πίεση, έπρεπε η θεραπεία για το δεύτερο νόσημα να συμβαδίζει με εκείνη για τη σκλήρυνση κατά πλάκας. Ίσως αυτή η λίγο “αδιάφορη” στάση μου απέναντι στην ασθένεια μου έδινε συνεχώς κίνητρο να κάνω πράγματα που ήθελα και τα είχα αφήσει λόγω επαγγελματικών και οικογενειακών υποχρεώσεων.
Τώρα μόνο θετικά αποτιμώ τη σκλήρυνση κατά πλάκας. Ως άνθρωπος έχω δυναμώσει και έχω μάθει να εκτιμώ περισσότερο τη ζωή. Είμαι ευγνώμων που σηκώνομαι κάθε πρωί και στέκομαι στα πόδια μου, που βλέπω τα παιδιά μου. Η σκλήρυνση κατά πλάκας με οδήγησε και πάλι σε έναν χώρο με τον οποίο ήμουν ερωτευμένη από παιδί, με την κίνηση, τη γυμναστική, τη γιόγκα. Πλέον έχω δίπλωμα διδασκαλίας γιόγκα.
Όλα όσα κατάφερα να κάνω έγιναν μέσα από μια όχι εύκολη διαδρομή στο σύστημα δημόσιας υγείας. Τις συνθήκες στα δημόσια νοσοκομεία τις γνωρίζουμε όλοι. Οι γιατροί, οι νοσηλευτές, όλοι παράγουν σημαντικό έργο και αισθάνομαι ότι ως ασθενής οφείλω να έχω κατανόηση και υπομονή για τις ατελείωτες ώρες αναμονής. Γιατί τελικά αυτή η αναμονή πάντα με αποζημιώνει – αισθάνομαι ότι με προσέχουν σαν δικό τους άνθρωπο, μας συνδέει σχέση εμπιστοσύνης αλλά και έντασης αρκετές φορές. Αυτό που λέω στους νέους ασθενείς είναι να μη φοβούνται και να αγκαλιάσουν την ασθένεια, να γίνουν φίλοι μαζί της, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουν να πορευτούν σταθερά σε αυτή τη μακρά διαδρομή. Να μην παραιτούνται, να μην απογοητεύονται, να πέφτουν αλλά να σηκώνονται, να διώχνουν τις αρνητικές σκέψεις, να σκέφτονται ότι θα είναι καλά – και αν το πιστέψουν, θα είναι!», μας λέει η ίδια.
Στο ακόλουθο βίντεο γιόγκα που ετοίμασε η κ. Βολιώτη για το ygeiamou.gr, που περιλαμβάνει τον «χαιρετισμό στον ήλιο», δηλαδή μια αλληλουχία κινήσεων που με τις κατάλληλες τροποποιήσεις ή παραλλαγές μπορεί να κάνουν οι ασθενείς με πολλαπλή σκλήρυνση, αποδεικνύει ότι άσκηση μπορεί να έχει θέση στη ζωή των πασχόντων.
Για την καλύτερη κατανόηση των ασκήσεων γιόγκα η κ. Βολιώτη παραθέτει την αλληλουχία των κινήσεων: θέση Βουνό (εκκίνηση), Ηφαίστειο (χέρια ψηλά), Σανίδα, χαμηλή Σανίδα, Πάνω Σκύλος, Κάτω Σκύλος, Θέση Δρομέας, Utanassana (ολόκληρη δίπλωση), μισή δίπλωση, θέση Βουνό.
