Τα παιδιά που περπατούν ή κάνουν ποδήλατο τακτικά από και προς το σχολείο τους είναι λιγότερο πιθανό να είναι υπέρβαρα ή παχύσαρκα, σε σχέση με εκείνα που πηγαίνουν με αυτοκίνητο ή με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, υποστηρίζει νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε στο BMC Public Health.
Η μελέτη, με επικεφαλής ερευνητές του Πανεπιστημίου του Cambridge, είναι η πρώτη που αξιολογεί τον αντίκτυπο της φυσικής δραστηριότητας στα επίπεδα πλεονάζοντος βάρους ή παχυσαρκίας για τους μαθητές πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, συνδυάζοντας ταυτόχρονα δύο από τους κύριους τύπους εξωσχολικής σωματικής δραστηριότητας: την καθημερινή μετακίνηση από και προς το σχολείο και τη συχνότητα συμμετοχής σε κάποιο άθλημα.
Αντί να χρησιμοποιήσουν τον δείκτη μάζας σώματος (ΔΜΣ) ως μέθοδο μέτρησης της παχυσαρκίας, οι ερευνητές στην συγκεκριμένη περίπτωση μέτρησαν το σωματικό λίπος και τη μυϊκή μάζα και αξιολόγησαν τον τρόπο με τον οποίο αυτά συσχετίστηκαν με τα επίπεδα φυσικής δραστηριότητας.
Η έρευνα βασίστηκε σε στοιχεία από τη μελέτη Size and Lung Function in Children (SLIC) που διεξήχθη στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου από το 2010 έως το 2013. Περισσότερα από 2.000 παιδιά πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης από ένα ευρύ εθνοτικό και κοινωνικοικονομικό υπόβαθρο συμπεριλήφθηκαν στη μελέτη, η οποία εξέτασε τα επίπεδα σωματικής δραστηριότητας, τη σύνθεση του σώματος και την κοινωνικοοικονομική κατάσταση.
Σχεδόν τα μισά παιδιά που συμμετείχαν στη μελέτη λάμβαναν καθημερινά μέρος σε αθλητικές δραστηριότητες και παρόμοιο ποσοστό μετακινούνταν ενεργά στο σχολείο, είτε με τα πόδια είτε με ποδήλατο ή και με σκούτερ. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα παιδιά που μετακινούνταν ενεργά στο σχολείο είχαν χαμηλότερο σωματικό λίπος και επομένως ήταν λιγότερο πιθανό να είναι υπέρβαρα ή παχύσαρκα.
Παραδόξως, σύμφωνα με τα συμβατικά ποσοστά μετρήσεων του ΔΜΣ, τα παιδιά που συμμετείχαν καθημερινά σε αθλητικές δραστηριότητες είχαν περισσότερες πιθανότητες να είναι υπέρβαρα συγκριτικά με όσα ασχολούνταν με τον αθλητισμό λιγότερο από μία φορά την εβδομάδα! Ωστόσο, όταν ελέγχθηκε ο λιπώδης και ο μυικός ιστός τους ξεχωριστά, διαπιστώθηκε ότι τα παιδιά που ασχολούνταν καθημερινά με τον αθλητισμό είχαν σημαντικά μεγαλύτερη μυϊκή ανάπτυξη, ενώ η λιπώδης μάζα τους δεν διέφερε σημαντικά από τα άλλα παιδιά (αυτό συνέβη επειδή ο ΔΜΣ δεν αξιολογεί τα ποσοστά λίπους ούτε την αναλογία μυικού και λιπώδους ιστού στο σώμα)
«Η σχέση μεταξύ της συχνής συμμετοχής σε αθλητικές δραστηριότητες και της παχυσαρκίας έχει προκαλέσει ασυνεπή ευρήματα σε προηγούμενες έρευνες, αλλά πολλές από αυτές τις μελέτες έλεγχαν μόνο τον δείκτη μάζας σώματος. Ωστόσο, όταν εστιάσαμε στον λιπώδη ιστό, δείξαμε ότι υπάρχει μια τάση στα παιδιά που δεν ήταν δραστήρια να είναι υπέρβαρα ή παχύσαρκα. Είναι πιθανό ότι όταν κοιτάζουμε τον δείκτη μάζας σώματος, ορισμένα μη δραστήρια παιδιά να μην ταξινομούνται ως παχύσαρκα λόγω της μειωμένης μυϊκής μάζας», δήλωσε ο Lander Bosch, υποψήφιος διδάκτωρ στο Τμήμα Γεωγραφίας του Cambridge και επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης.
Οι ερευνητές λένε ότι είναι ζωτικής σημασίας να κατανοήσουμε τη σχέση μεταξύ των επιπέδων παχυσαρκίας και των διαφόρων τύπων σωματικής άσκησης προκειμένου να αναπτύξουμε μέτρα που θα μπορούσαν να συμβάλουν στην αντιστροφή της επιδημίας της παχυσαρκίας στην παιδική ηλικία.
«Τα ευρήματά μας δείχνουν ότι οι παρεμβάσεις που προωθούν την τακτική συμμετοχή στον αθλητισμό και ιδιαίτερα την ενεργό μεταφορά από και προς το σχολείο είναι πολλά υποσχόμενες όσον αφορά στην καταπολέμηση της παιδικής παχυσαρκίας. Είναι κάτι πολύ εύκολα εφαρμόσιμο και παράλληλα κάνει τόσο μεγάλη διαφορά», καταλήγει ο Δρ. Bosch.
