Υπάρχουν εκείνα τα πλάσματα, οι ηλικιωμένοι σκύλοι, που είναι καταδικασμένα να ζουν και να αφήνουν την τελευταία τους πνοή στους δρόμους ή στα καταφύγια. Γιατί σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους υπήρξαν… αόρατα. Δεν ενδιαφέρθηκε κανείς, να τους ανοίξει την πόρτα του σπιτιού του.
Είναι γεγονός ότι οι σκύλοι προχωρημένης ηλικίας παραμένουν «στα αζήτητα», ενώ τα νεαρά ζωάκια είναι η πρώτη επιλογή όσων θέλουν να αποκτήσουν ένα τετράποδο φιλαράκι.
Αυτόν τον τρόπο σκέψης επιχειρεί να αλλάξει η θετική εκπαιδεύτρια σκύλων, Ασπασία Σκιαδαρέση.
«Κοιτάζετε γύρω σας και βλέπετε ανθρώπους να συνοδεύουν τον σκύλο τους, ενώ έχετε μπει κι εσείς στον πειρασμό να αποκτήσετε ένα κουτάβι. Μάλιστα, δεν είναι λίγες οι φορές που κάνετε εικόνα τον εαυτό σας να παίζει με το χαριτωμένο σας καινούργιο κουτάβι.
Χωρίς να το καταλάβατε, χαζεύετε κουτάβια στα social media: για να βρείτε το αγαπημένο σας, εκείνο που θα σας οδηγήσει στην τελική ευθεία της απόφασής σας. Το κουτάβι, που θα σας κάνει το «κλικ».
Και τότε, «πέφτετε» πάνω σε μια ανάρτηση ενός ηλικιωμένου σκύλου που βρήκε την παντοτινή του οικογένεια. Υιοθετήθηκε από έναν νεαρό άντρα. Ο σκύλος είναι καταθλιπτικός, εξαθλιωμένος, φοβισμένος. Ίσως, κάποιος τον παράτησε, ίσως, ήταν αδέσποτος από την πρώτη μέρα που γεννήθηκε. Ποιος ξέρει;
Και νιώθετε ένα αίσθημα χαράς. Σίγουρα είπατε μέσα σας: «Μπράβο του! Είναι μεγάλη απόφαση να πάρεις έναν ηλικιωμένο σκύλο».
Έπειτα, όμως, το μυαλό σας έκανε αυτές τις δεύτερες σκέψεις… Λογικό είναι. Το 90% όσων σκέφτονται να υιοθετήσουν έναν σκύλο, επιθυμούν να υιοθετήσουν ένα κουτάβι. Είναι απόλυτα κατανοητό, γιατί στην κοινωνία που ζούμε, έτσι μας «δίδαξαν» και μας μεγάλωσαν. Αυτό μας κυριεύει το μυαλό και μας αρέσει η ιδέα.
H Ασπασία Σκιαδαρέση, διπλωματούχος θετική εκπαιδεύτρια σκύλων
Ωστόσο, τα στερεότυπα και τα κοινωνικά ταμπού είναι δύσκολο να εξαλειφθούν, καθώς είναι καλά ριζωμένα μέσα μας.
Θέλουμε να ζήσουμε, όσο το δυνατόν, περισσότερα χρόνια μαζί με τον σκύλο μας. Να ξεκινάμε πάντα από το “μηδέν” και να χτίζουμε πάνω σε μια βάση δεδομένων.
Θέλουμε να είμαστε εμείς αυτοί που θα δείξουμε πρώτοι στον σκύλο μας τον κόσμο, και να τον μεγαλώσουμε σύμφωνα με τα δικά μας πρότυπα.
Επιθυμούμε να «χτίσουμε» εμείς τον χαρακτήρα του, να δεθεί περισσότερο μαζί μας, να ζήσουμε την πρώτη τρυφερή ηλικία του, τις πρώτες κουταβίσιες τρέλες του. Να έχουμε την πρώτη του φωτογραφία από τις πρώτες μέρες του στο σπίτι, μαζί. Τι όμορφα συναισθήματα… Πραγματικά ζηλευτά…
Ας δούμε, όμως, πώς μπορούμε να έχουμε τα ίδια δεδομένα και τα ίδια συναισθήματα, υιοθετώντας έναν ηλικιωμένο σκύλο. Να δούμε, αν μπορούν να φύγουν αυτές οι δεύτερες σκέψεις από μέσα μας.
Δεν ελπίζω στην εξάλειψη. Άλλωστε, και ως εκπαιδεύτρια, γνωρίζω πόσο δύσκολο είναι να εξαλείψουμε μια συμπεριφορά, που εμείς οι άνθρωποι θεωρούμε ενοχλητική, ή ακόμα και κακή από τον σκύλο μας. Πόσο μάλλον, όταν εκείνος επιβραβεύεται κάθε φορά που την κάνει, καθώς είναι στο ένστικτό του, στη φύση του.
Γνωρίζω πολύ καλά πόση προσπάθεια θέλει, πόσο ομαδική δουλειά χρειάζεται, αλλά και πόση εξάσκηση και εκπαίδευση. Πόση αγάπη και πόσο πολύ συνειδητοποιημένος πρέπει να είσαι, έτσι ώστε να έχεις τη μεγαλύτερη δυνατή επιτυχία. Και πόσο πρέπει να προσπαθούμε για να γινόμαστε καθημερινά καλύτεροι. Να ξεπερνάμε τον ίδιο μας τον εαυτό.
Υιοθετώντας έναν ηλικιωμένο σκύλο
– Είναι πολύ ωραίο να έχουμε ως ενθύμιο μια φωτογραφία του κουταβιού μας και να την κοιτάζουμε, ενώ τα χρόνια έχουν περάσει. Αλλά, είναι εξίσου ωραία και η φωτογραφία του σκύλου μας, που ενώ ήταν καταθλιπτικός, εξαθλιωμένος και φοβισμένος την πρώτη ημέρα που τον πήραμε, εξελίχθηκε σε έναν χαρούμενο σκύλο, όταν ένιωσε ασφάλεια στο καινούργιο του σπίτι. Στο δικό μας σπίτι. Αλήθεια, πόσο όμορφα θα νιώθατε όταν θα συγκρίνατε το “πριν” με το “μετά”; Όταν, μάλιστα, θα είχατε συνεισφέρει εσείς σε αυτό;
– Η πρώτη, τρυφερή ηλικία, όπως και οι κουταβίσιες τρέλες, είναι ό,τι καλύτερο.
Είναι εξίσου όμορφο, όμως, να βλέπετε ένα «αγρίμι» να αλλάζει και να γίνεται ένας τρυφερός σκύλος. Να βλέπετε έναν ηλικιωμένο σκύλο, να αποκτά, ξαφνικά, κουταβίσια συμπεριφορά. Γιατί ζει το όνειρό του, νοιώθει ζεστασιά και ασφάλεια, που, ίσως, δεν είχε ξανανιώσει ποτέ.
– Είναι πολύ ωραίο να δένεσαι με το κουτάβι σου, μέρα με τη μέρα. Να «χτίζεις» εμπιστοσύνη. Αλλά, δυνατό είναι και το συναίσθημα που νιώθεις, όταν βλέπεις τον ηλικιωμένο σκύλο που έσωσες, να σε κοιτά στα μάτια με τόση αγάπη και σεβασμό. Γιατί το ξέρει ότι τον έσωσες. Και θα σου έχει τυφλή εμπιστοσύνη. Θα δεθεί μαζί σου από την πρώτη, κιόλας, στιγμή που θα τον επιλέξεις. Για πάντα.
– Το να «χτίσεις» τον χαρακτήρα του σκύλου σου, μόνον ωραίο είναι. Αναλογιστείτε όμως, πόσο σημαντικό είναι, να παίρνεις έναν σκύλο και να του αλλάζεις όλον τον συναισθηματικό του κόσμο. Να είσαι εσύ εκείνος που θα του μάθει από την αρχή τη ζωή. Και, κυρίως, που θα τον κάνεις να ξεχάσει οτιδήποτε άσχημο έχει περάσει, που θα κάνεις τον φόβο του, χαρά.
– Ποιος δεν θέλει να βλέπει το κουτάβι του να αποκτά τη θέση του μέσα στο σπίτι; Ουδείς!
Σας διαβεβαιώνω, όμως, ότι ένας σκύλος που έχει ζήσει εκεί έξω, έχει την καλύτερη σειρά (βασικές ανάγκες).
– Και κατανοώ απόλυτα εκείνους που θέλουν να διδάξουν στο κουτάβι τα πρότυπα της ζωής τους και να του δείξουν τον κόσμο. Δεν θα σας εμποδίζει τίποτα να το κάνετε και στον ηλικιωμένο σκύλο. Θέλει κι εκείνος να μάθει, με την ίδια λαχτάρα, τον κόσμο σας. Και θα τον ρουφάει σαν σφουγγάρι, μέρα με τη μέρα.
– Είναι πολύ όμορφο να θέλετε να ξεκινήσετε από το “μηδέν” με το κουτάβι σας.
Να είστε σίγουροι ότι θα το κάνετε και με έναν ηλικιωμένο σκύλο. «Σβήνετε», καθημερινά, μαζί τις κακές αναμνήσεις, τις άσχημες στιγμές, τους εφιάλτες.
– Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι επιθυμείτε να ζήσετε όσο το δυνατόν περισσότερο μαζί με τον καλύτερο σας φίλο.
Είναι, όμως, μαγεία να ζεις την κάθε ημέρα σαν να είναι η τελευταία. Ο χρόνος, ούτως ή άλλως, περνάει γρήγορα. Ποτέ δεν είναι αρκετός.
Μια καλή ιδέα, ίσως, είναι να μπορούσαμε πρώτα να γίνουμε ανάδοχοι σκυλο-γονείς.
Μην κάνετε το λάθος να πάρετε σκύλο παρορμητικά. Μην κάνετε τη λάθος επιλογή.
Καθώς υπάρχει μεγάλη ανάγκη για φιλοξενίες αδέσποτων ζώων, θα μπορούσατε να υιοθετήσετε δοκιμαστικά έναν σκύλο, έτσι ώστε να δώσετε χρόνο στον εαυτό σας για να πάρει τη σωστή απόφαση, να κάνει την καλύτερη δυνατή επιλογή.
Με αυτόν τον τρόπο κάνετε μια ευγενική πράξη αγάπης και περνάτε από μια βαθύτερη προσωπική αναζήτηση, έτσι ώστε να διαπιστώσετε εάν πραγματικά είστε έτοιμος να υιοθετήσετε έναν σκύλο.
Εάν είστε, τότε δεν θα σας νοιάζει η ηλικία.
Η απόφαση απόκτησης σκύλου δεν είναι απλή υπόθεση. Είναι σαν να κάνετε τατουάζ στο πρόσωπο.
Και να θυμάστε: η πιο δυνατή, συναισθηματικά, στιγμή με τον σκύλο σας είναι η στιγμή που θα “φύγει”. Τότε θα τον κρατάτε και θα είστε δίπλα του. Η πιο δυνατή εικόνα που θα έχετε φυλαγμένη για πάντα μέσα σας, θα είναι το βλέμμα του. Το βλέμμα, εκείνης της στιγμής. Της τελευταίας».
