Κι έρχεται η στιγμή που το παιδί σας εκλιπαρεί να προσθέσετε στην οικογένεια ένα νέο μέλος. Ένα σκυλάκι. Σας ζητά, ουσιαστικά, να πάρετε μια απόφαση ζωής. Πριν πείτε το «ναι», η ψυχολόγος – παιδοψυχολόγος Νέλλη Θεοδοσίου και η εκπαιδεύτρια σκύλων Έλενα Μάνη έχουν μερικά πράγματα να σας επισημάνουν.
Οι συμβουλές της ψυχολόγου
Τα παιδιά ζητούν πολύ συχνά από τους γονείς τους να τους αγοράσουν, για συντροφιά, ένα κατοικίδιο. Την επιθυμία αυτή εκφράζουν συνήθως τα μοναχοπαίδια. Ο λόγοι που θέλουν να προστεθεί ένα νέο μέλος στην οικογένεια, ποικίλλουν. Συχνά θέλουν το τετράποδο να αποτελεί το φίλο τους στο σπίτι. Άλλες φορές το βλέπουν σαν παιχνίδι. Δεν αποκλείεται, μάλιστα, να επιθυμούν να εντάξουν στην παρέα τον «επιστήθιο φίλο» τους, προκειμένου να υπάρχει κάποιος για να του δίνουν εντολές! Αξίζει να σημειωθεί ότι, αν το παιδί βιώνει έλλειψη αγάπης και τρυφερότητας από το οικογενειακό του περιβάλλον, είναι βέβαιο ότι θα δεθεί πολύ με τον τετράποδο φίλο του.
Οι γονείς, πριν πουν το «ναι», θα πρέπει να είναι σίγουροι ότι και οι ίδιοι θέλουν το κατοικίδιο, καθώς τις περισσότερες φορές είναι αυτοί που αναλαμβάνουν όλες τις υποχρεώσεις. Ένα παιδί, όσο πρόθυμο κι αν είναι να αναλάβει την ευθύνη ενός ζώου, δεν μπορεί, εφόσον είναι κάτω των 13 ετών. Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να του βάζει φαγητό και νερό, διευκολύνοντας με τον τρόπο αυτό τα καθήκοντα των γονιών απέναντι στο νέο μέλος. Ωστόσο, οι γονείς δεν θα πρέπει να φοβούνται ν’ αρνηθούν στο παιδί. Ιδανικά οφείλουν να του εκθέσουν τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους δεν μπορούν να προσθέσουν και την ευθύνη ενός κατοικίδιου στην καθημερινότητά τους. Το παιδί θα καταλάβει!
Οι γονείς ξέρουν πόσο υπεύθυνο είναι το παιδί τους, το γνωρίζουν από το πώς και πόσο συχνά εκπληρώνει τις καθημερινές του υποχρεώσεις. Μέσα από αυτή τους τη γνώση μπορούν να του αναθέσουν βοηθητικές υποχρεώσεις σε σχέση με το ζωάκι. Σε περίπτωση που προχωρήσουν από κοινού στην απόκτηση ενός κατοικίδιου, θα πρέπει να προετοιμάσουν το παιδί για την ενδεχόμενη απώλεια. Αν ο μικρός τους φίλος αρρωστήσει, και δεν είναι αιφνίδιος ο θάνατός του, το παιδί πρέπει να έχει την απαραίτητη ενημέρωση προκειμένου να δεχτεί όσο πιο φυσιολογικά γίνεται το τέλος.
Νέλλη Θεοδοσίου: Ψυχολόγος – Παιδοψυχολόγος
Οι συμβουλές της εκπαιδεύτριας σκύλων
Η συμβίωση του παιδιού με ένα σκυλί μπορεί να είναι σχέση που θα ωφελήσει πολύ μια οικογένεια, καθώς μέσα από αυτή το παιδί μπορεί να μάθει πολλές σημαντικές έννοιες, όπως τα όρια, η ενσυναίσθηση και η καθημερινή ρουτίνα, η οποία είναι και ανάγκη για το παιδί.
Μέσα σε αυτή την αρμονική και ονειρική, θα λέγαμε, συμβίωση, ελλοχεύουν και παγίδες, τις οποίες μόνον ο γονιός μπορεί να εντοπίσει και να φροντίσει να λύσει, προτού το σκυλάκι έρθει να προστεθεί ως νέος μέλος της οικογένειας.
Ουσιαστικά ο βασικός και μοναδικός υπεύθυνος για να καθορίσει πώς θα είναι αυτή η σχέση, είναι ο γονιός, ο οποίος θα πρέπει να έχει μελετήσει πολύ καλά όλες τις πιθανές δυσκολίες που μπορεί να προκύψουν. Στην περίπτωση αυτή, το καλύτερο που μπορεί να κάνει είναι, πριν έρθει το νέο μέλος στο σπίτι, να έχει συμβουλευτεί κάποιον ειδικό επαγγελματία εκπαιδευτή, έτσι ώστε να μελετήσουν μαζί βήμα προς βήμα την προετοιμασία όλων των ατόμων αλλά και των καταστάσεων στο σπίτι.
Τις περισσότερες φορές οι γονείς αισθάνονται σιγουριά, γιατί είχαν στο παρελθόν σκύλο, και τώρα νομίζουν πως γνωρίζουν καλά όλες τις παραμέτρους. Τα πράγματα, όμως, έχουν αλλάξει πλέον στη μελέτη της συμπεριφοράς του σκύλου, και είμαστε σε θέση να αναγνωρίζουμε ακριβώς το τι νιώθει ένα σκυλί, ανάλογα με τα σημάδια που θα μας δείχνει.
H εκπαιδεύτρια σκύλων Έλενα Μάνη
Ο πρώτος και απαράβατος κανόνας που θα πρέπει να γνωρίζουν οι γονείς, είναι ότι δεν πρέπει ποτέ να αφήνουν μόνα τους, στον ίδιο χώρο, παιδί και σκυλί. Είναι πολύ βασικό να μη χαλαρώσουν ποτέ, ακόμα κι αν τα πράγματα πηγαίνουν καλά.
Κάποια βασικά σημεία που θα πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι έχουμε μελετήσει, πριν από την άφιξη του νέου μέλους, είναι να έχει μάθει το παιδί ότι, για να χαϊδέψει οποιονδήποτε σκύλο, δεν αρκεί να ρωτήσει απλά αν το σκυλί δαγκώνει και να προχωρήσει προς τη μεριά του. Θα πρέπει να ρωτήσει τον γονιό του ή να περιμένει και τη συγκατάθεση του ίδιου του σκύλου. Αυτό προϋποθέτει ότι ο γονιός έχει μάθει να αντιλαμβάνεται τη γλώσσα του σώματος του σκύλου, διότι έχει διαφορά ένα σκυλί που φαίνεται αδιάφορο, ή ούτε καν μας κοιτάζει, με ένα σκυλί που κουνάει την ουρά και έρχεται καταπάνω μας για να μας μυρίσει. Το παιδί θα πρέπει να καταλάβει ότι όλες οι ώρες δεν είναι ίδιες στη διάθεση του σκύλου. Και μπορεί, την ώρα που το παιδί επιθυμεί να παίξει, ο σκύλος να μην έχει κέφι για παιχνίδια. Θα πρέπει, λοιπόν, να περιμένει τη κατάλληλη στιγμή που θα είναι ιδανική για παιχνίδι. Το παιδί πρέπει να ακούει τον γονιό, που θα αναγνωρίσει το τι πρέπει να γίνει τη δεδομένη στιγμή: να χαϊδέψει τον σκύλο και να παίξει μαζί του, ή να το αναβάλλει για αργότερα;
Η καθημερινότητα φαίνεται δύσκολη για έναν γονιό που προσπαθεί να ισορροπήσει τη σχέση όλων των μελών της οικογένειας, όμως το αποτέλεσμα που μπορεί να επιφέρει μια τέτοια προσπάθεια, είναι πραγματικά ευεργετικό για όλους.
