Όταν ο Σαλβαδόρ Νταλί ήταν ακόμη μαθητής, πήρε μια μέρα φόρα και έπεσε με το κεφάλι πάνω σε μία μαρμάρινη κολόνα, τραυματίζοντας τον εαυτό του σοβαρά. Όταν τον ρώτησαν γιατί το έκανε αυτό, εκείνος απάντησε διότι δεν του έδινε κανείς σημασία. Αν τα μωρά και τα παιδιά δεν εισπράξουν αυτό που έχουν ανάγκη στη ζωή τους, αν δεν νιώσουν ότι το περιβάλλον τους τα βλέπει, αν δεν είναι σίγουρα ότι κάποιος θα ανταποκριθεί στις ανάγκες τους, είναι πιθανό να παγιδευτούν σε μία αέναη προσπάθεια πρόκλησης προσοχής. Αυτά είναι τα παιδιά που συνήθως ονομάζουμε ενοχλητικά…
Η υπερβολική προσοχή δεν κακομαθαίνει ποτέ ένα μωρό ή ένα παιδί! Αν επενδύσετε τον χρόνο που έχει ανάγκη στην αρχή της ζωής του, δίνοντάς του το αίσθημα της σύνδεσης και της ασφάλειας, το παιδί θα εσωτερικεύσει αυτή τη διαδικασία, θα νιώσει ότι μπορεί να βασιστεί σε αυτή και σταδιακά θα πάψει να την αναζητά συνεχώς. Αν αντίθετα το παιδί δεν εισπράξει αυτή την προσοχή, είναι πιθανό να κολλήσει σε ένα μοτίβο συμπεριφοράς κατά το οποίο νιώθει ζωντανό μόνο όταν προκαλεί μία άμεση συμπεριφορική και συναισθηματική αντίδραση στους γύρω του. Ένα παιδί που παίρνει αρκετή προσοχή θα νιώθει ασφαλές, δεν θα είναι ανήσυχο μέσα στις σχέσεις του, ούτε θα αισθάνεται άγχος για το πώς αποδίδει σ’ αυτές – δεν θα νιώθει ότι πρέπει να ξεπερνά τον εαυτό του και να γίνεται θύμα για να εξασφαλίσει την προσοχή των ανθρώπων γύρω του. Εάν δεν ανταποκρίνεστε στα περισσότερα από τα «αιτήματα» του παιδιού για προσοχή, αυτά θα γίνονται όλο και πιο έντονα και, καθώς θα μεγαλώνει, θα μετατρέπονται σε σκανταλιές. Ακόμη και η αρνητική προσοχή από έναν γονέα είναι καλύτερη από την πλήρη έλλειψή της, επειδή τουλάχιστο τότε το παιδί νιώθει ότι η ύπαρξή του σας απασχολεί. Το παιδί που δεν παίρνει την προσοχή που χρειάζεται αναγκάζεται να γίνει παρεμβατικό και κατά συνέπεια η συμπεριφορά αυτή το απομακρύνει περισσότερο από το περιβάλλον του. Όταν πλέον το παιδί υποφέρει, είναι πολύ πιο δύσκολο να συνεννοηθούμε μαζί του και να του αφιερώσουμε την προσοχή μας. Κι αυτό είναι μεγάλο κρίμα γιατί τότε ακριβώς πρέπει να σκύψουμε πάνω του, για να αποκαταστήσουμε τη ρήξη που έχει δημιουργηθεί…
Τι μπορείτε να κάνετε όμως, όταν η σχέση με το παιδί σας μοιάζει περισσότερο με μάχη και η μόνη προσοχή που εισπράττει από εσάς είναι αρνητική, ενώ εσείς νιώθετε συνεχώς εκνευρισμό όταν ασχολείστε μαζί του;
Μία από τις καλύτερες λύσεις είναι αυτό που ο ψυχολόγος Τζέιμς Όλιβερ ονομάζει «βομβαρδισμό αγάπης». Ο Τζέιμς υποστηρίζει ότι, για να επαναφέρετε τον συναισθηματικό θερμοστάτη του παιδιού (μαζί με τον δικό σας) θα πρέπει να περάσετε λίγο χρόνο μαζί του. Όχι μόνο ποιοτικό χρόνο, παίζοντας ή κουβεντιάζοντας μαζί του, αλλά χρόνο με βομβαρδισμό αγάπης. Σε ένα χρονικό διάστημα που θα ορίσετε εσείς, με αρχή και τέλος, θα αφήσετε το παιδί να παίρνει όλες τις πρωτοβουλίες, μέσα φυσικά στο πλαίσιο της λογικής και της ασφάλειας. Το παιδί θα αποφασίσει τι θα κάνετε και πού θα το κάνετε. Εσείς σε όλο αυτό το διάστημα, φροντίστε να του δείχνετε με όλη σας την ψυχή πόσο το αγαπάτε και πόσο σημαντικό είναι για σας.
Μπορεί να νομίσετε ότι, αφήνοντας το παιδί να πάρει όλες τις αποφάσεις και «λούζοντάς το» με αγάπη και τρυφερότητα, εγκρίνετε και ενθαρρύνετε όλες τις αταξίες, αλλά αυτό δεν ισχύει. Η πράξη αυτή είναι η μόνη ικανή να ανατρέψει τα αρνητικά μοτίβα συμπεριφοράς που και οι δύο έχετε υιοθετήσει και να σας επαναφέρει σε έναν ρυθμό συμβατό, όπου ο καθένας με την σειρά θα μπορεί να εκφράζει τα συναισθήματά του. Σε αυτή τη διαδικασία δεν υπάρχουν ευκολίες ή εκπτώσεις. Οφείλετε να δείξετε στο παιδί σας την προσοχή που έχει ανάγκη!
Διαβάστε επίσης
Μαθησιακές δυσκολίες: Πώς, πότε και τί λέμε στο παιδί
Ζωοφιλία: Μάθετε στο παιδί να αγαπάει και να σέβεται τα ζώα
Έξι φράσεις που πληγώνουν το παιδί – Υπάρχει και άλλος τρόπος να το πείτε…
