Τα μεγαλύτερα σε ηλικία άτομα που είναι παχύσαρκα ή υπέρβαρα και χάνουν βάρος παρουσιάζουν χαμηλότερη οστική πυκνότητα (BMD) στα ισχία τους, σύμφωνα με μία μελέτη που δημοσιεύθηκε στο Obesity.
Ο Daniel E. Kammire από το Πανεπιστήμιο Wake Forest της Βόρειας Καρολίνα και οι συνεργάτες του συγκέντρωσαν δεδομένα από 77 ενήλικες με μέση ηλικία τα 67 έτη σε τρεις διαφορετικές χρονικές περιόδους (στην αρχή, στους 18 μήνες και ξανά στους 30 μήνες), οι οποίοι συμμετείχαν σε ένα 18μηνο πρόγραμμα απώλειας βάρους στο πλαίσιο μιας άλλης μελέτης.
Συγκεκριμένα, οι ερευνητές συνέλεξαν δεδομένα σχετικά με τη μάζα και τη σύνθεση του σώματος των συμμετεχόντων, την οστική τους πυκνότητα, τον βαθμό πυκνότητας του δοκιδωτού οστού και των περιοχικών οστών του ισχίου, του μηριαίου οστού και της οσφυϊκής μοίρας στη σπονδυλική στήλη. Οι ασθενείς χωρίστηκαν σε δύο ομάδες, εκείνους που ανέκτησαν βάρος (WRs) και εκείνους που διατήρησαν το βάρος τους (WMs).
Οι ερευνητές, λοιπόν, βρήκαν ότι από το σύνολο των μετρήσεων, μόνο η συνολική οστική πυκνότητα των ισχίων μειώθηκε σημαντικά κατά τη διάρκεια της 18μηνης παρέμβασης απώλειας βάρους, τόσο στην ομάδα WRs (απώλεια 3,9% στο 47% των ασθενών) όσο και στην WMs (απώλεια 2,4% στο 53% των ασθενών).
Μετά τις ανάλογες προσαρμογές για την αλλαγή του βάρους από την αρχή μέχρι και τους 18 μήνες και για άλλα βασικά χαρακτηριστικά, η ομάδα WRs βρέθηκε να έχει ελαφρώς μικρότερη απώλεια οστικής πυκνότητας στα ισχία συγκριτικά με τους ασθενείς που διατήρησαν το βάρος τους (2,6% για τους WRs συγκριτικά με το 3,9% των WMs) στους 30 μήνες, ωστόσο η διαφορά δεν ήταν στατιστικά σημαντική.
Επίσης, οι ερευνητές βρήκαν ότι η αλλαγή στην οστική πυκνότητα των ισχίων είχε άμεση σχέση με την αλλαγή στη συνολική λιπώδη μάζα και τη συνολική άλιπη μάζα σώματος. Ωστόσο, υπήρχε μια μη σημαντική αντίστροφη σχέση μεταξύ της συνολικής άλιπης μάζας σώματος και του βαθμού πυκνότητας του δοκιδωτού οστού.
«Τα δεδομένα αυτά προστίθενται σε ένα διαρκώς αυξανόμενο όγκο βιβλιογραφίας που υποστηρίζει ότι η απώλεια οστικής πυκνότητας συνεχίζεται και μετά τη διακοπή της απώλειας βάρους. Για να διατηρηθεί η ακεραιότητα του σκελετικού συστήματος, λοιπόν, θα πρέπει οι ειδικοί της γηριατρικής και οι ασθενείς τους να προσπαθήσουν να ελαχιστοποιήσουν την οστική απώλεια για όσο προσπαθούν ενεργά να χάσουν βάρος και να αντιμετωπίσουν την απώλεια βάρους σαν μια μόνιμη αλλαγή του τρόπου ζωής τους».
