Το να αναγκάζετε τα παιδιά να απολογηθούν πριν να είναι έτοιμα να το κάνουν μπορεί να κάνει περισσότερο κακό παρά καλό, υποστηρίζουν ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν.

Οι ειδικοί εξηγούν πως είναι καλύτερο να δίνεται χρόνος στο παιδί που έχει κάνει λάθος να το κατανοήσει και έπειτα να ζητήσει μια ειλικρινή συγγνώμη στο παιδί που έχει πληγώσει.

«Βεβαιωθείτε ότι το παιδί καταλαβαίνει γιατί ο άλλος άνθρωπος νιώθει άσχημα και ότι είναι αληθινά έτοιμο να απολογηθεί», τονίζει ο ερευνητής του Κέντρου Ανθρώπινης Ανάπτυξης στο αμερικανικό πανεπιστήμιο, Craig Smith.

Ο Δρ. Smith υπογράμμισε πώς οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά αντιδρώντας με κατανόηση στο λάθος τους και γενικότερα ακολουθώντας πιο ψύχραιμους χειρισμούς.

«Όταν το παιδί σας ηρεμήσει βοηθήστε το να δει πώς αισθάνθηκε το άλλο άτομο και γιατί. Ακολούθως αφήστε το να αποφασίσει από μόνο του αν θα απολογηθεί ή αν θα βρει κάποιον άλλο τρόπο να επανορθώσει. Άλλωστε η απολογία είναι η μία επιλογή για να γίνει αυτό, αλλά υπάρχουν κι άλλοι τρόποι. Η έρευνα δείχνει πως ακόμα και τα παιδιά προσχολικής ηλικίας αντιλαμβάνονται και το εκτιμούν όταν ένας παραβάτης επανορθώνει με πράξεις καθώς κάποιες φορές είναι πιο αποτελεσματικό από τα λόγια».

Στο πλαίσιο έρευνας η ομάδα του Δρ. Smith εξέτασε πώς τα παιδιά έβλεπαν και βίωναν τρεις μορφές απολογητικών σεναρίων:

  • Τις αυτόβουλες απολογίες
  • Προτρεπόμενες απολογίες που είχαν όμως ήδη αποφασιστεί
  • Εξαναγκασμένες απολογίες

Τα παιδιά όλων των ηλικιών θεώρησαν ότι τα θύματα αισθάνθηκαν καλύτερα μετά την αποδοχή μίας εκούσιας απολογίας ενώ, από την άλλη ο παραλήπτης μίας εξαναγκασμένης απολογίας αισθανόταν χειρότερα.

«Αναγκάζοντας το παιδί σας να απολογηθεί ενδέχεται να του γυρίσει μπούμερανγκ, καθώς τα υπόλοιπα παιδιά δεν βλέπουν με συμπάθεια αυτόν που απολογείται χωρίς πραγματικά να το πιστεύει. Το εκπαιδεύσιμο στοιχείο για να δεχτεί ένα παιδί να απολογηθεί έχει πια φύγει και ο στόχος της γρήγορης απολογίας χωρίς να έχετε πετύχει την ειλικρινή μεταμέλειά του, δεν καταπραΰνει το πληγωμένο συναίσθημα του θύματος», καταλήγει ο ερευνητής.