Σύμφωνα με μελέτη ενός εκατομμυρίου ανθρώπων, που δημοσιεύθηκε στο Annals of Internal Medicine, η κακή φυσική κατάσταση και η παχυσαρκία ξεχωριστά, είτε ο συνδυασμός των δύο κατά την περίοδο της εφηβείας αποτελούν καταστάσεις άμεσα σχετιζόμενες με τη χρόνια αναπηρία αργότερα κατά τη διάρκεια της ζωής, εξαιτίας ενός ευρέος φάσματος ασθενειών και αιτιών.
Πολλές είναι οι χώρες που αναγκάζονται να χορηγήσουν συντάξεις αναπηρίας σε άτομα που βρίσκονται ακόμα σε παραγωγική ηλικία, τα οποία όμως είναι πιθανό να μην μπορέσουν ποτέ ξανά να εργαστούν λόγω κάποιας χρόνιας νόσου, τραυματισμού ή αναπηρίας.
Ερευνητές από το Ινστιτούτο Karolinska της Σουηδίας και το Πανεπιστήμιο της Γρανάδας της Ισπανίας διεξήγαγαν μια μελέτη όπου εξέτασαν περισσότερους από ένα εκατομμύριο Σουηδούς νεαρούς άνδρες. Σκοπός τους ήταν η εκτίμηση της καρδιοαναπνευστικής ικανότητας και του βάρους των ατόμων ηλικίας 16-19 ετών. Σε δεύτερο χρόνο, οι ερευνητές παρακολούθησαν τους συμμετέχοντες στην έρευνα για να δουν ποιος από αυτούς θα λάμβανε σύνταξη αναπηρίας κατά τη διάρκεια της ζωής του.
Σε μια παρακολούθηση χρονικής διάρκειας 28,3 ετών κατά μέσο όρο, τα δεδομένα έδειξαν ότι η χαμηλή καρδιοαναπνευστική ικανότητα σχετίζεται στενά με τη λήψη σύνταξης αναπηρίας σε μεγαλύτερη ηλικία, γεγονός που μπορεί να οφείλεται σε διάφορα αίτια.
Η παχυσαρκία συσχετίστηκε επίσης με κίνδυνο αναπηρίας, με τους μεγαλύτερους κινδύνους να παρατηρούνται στις περιπτώσεις σοβαρής/νοσηρής παχυσαρκίας. Ωστόσο, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι, σε σύγκριση με την κακή φυσική κατάσταση, η μέτρια ή καλή φυσική κατάσταση συνδέεται με μειωμένο κίνδυνο αναπηρίας, ανεξάρτητα από το δείκτη μάζας σώματος.
Οι συντάξεις αναπηρίας συνδέονται με υψηλό κοινωνικό κόστος, τόσο κλινικά όσο και οικονομικά. Επομένως, η αναγνώριση των πρώιμων και δυνητικά τροποποιήσιμων παραγόντων κινδύνου για μεταγενέστερες αναπηρίες έχει μεγάλη σημασία για τη δημόσια υγεία.
