Η πανδημία του κορωνοϊού οδήγησε σε σοβαρές ελλείψεις σε πολλά βασικά υλικά. Από τα απολυμαντικά χεριών και τις μάσκες Ν-95 μέχρι κρεβάτια σε μονάδες εντατικής θεραπείας και σε αναπνευστήρες.
Αν και η ιεράρχηση και στις προτεραιότητες δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο, ποτέ στο παρελθόν το αμερικανικό κοινό δεν βρέθηκε αντιμέτωπο με μία τέτοια επιλογή στη χρήση ιατρικών αγαθών και υπηρεσιών
Από όλα τα ιατρικά μέσα που θα πρέπει να διανεμηθούν με φειδώ, η περισσότερο προβληματική είναι η διαχείριση των αναπνευστήρων. Αρκετές χώρες, αλλά όχι οι Ηνωμένες Πολιτείες, έχουν ήδη αντιμετωπίσει ελλείψεις σε αναπνευστήρες.
Τα νοσοκομεία στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν σήμερα περίπου 62.000 αναπνευστήρεςπλήρους λειτουργίας και περίπου 98.000 βασικούς αναπνευστήρες. Επιπλέον υπάρχουν άλλοι 8900 στην κατοχή του Βοηθού Γραμματέα για την ετοιμότητα και την αντίδραση των στρατηγικών αποθεμάτων.
Τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων εκτιμούν ότι περίπου 2,4 εκατ. έως 21 εκατ. Αμερικανοί θα χρειαστούν νοσηλεία κατά τη διάρκεια της πανδημίας και η εμπειρία από την Ιταλία δείχνει ότι το 10% – 25% των νοσηλευομένων ασθενών θα χρειαστούν αναπνευστήρες σε ορισμένες περιπτώσεις για αρκετές εβδομάδες.
Επί τη βάσει αυτών των εκτιμήσεων, ο αριθμός των ασθενών που θα μπορούσε να χρειαστεί αναπνευστήρα κυμαίνεται από 1,4 έως 31 ασθενείς για κάθε αναπνευστήρα. Το αν θα χρειαστεί να γίνει επιλογή αυτών που θα μεταφερθούν σε αναπνευστήρα εξαρτάται από το ρυθμό εξάπλωσης της πανδημίας και από τον αριθμό των ασθενών που θα χρειάζονται ταυτόχρονο έναν αναπνευστήρα, αλλά αρκετοί αναλυτές εκτιμούν ότι ο κίνδυνος είναι πολύ υψηλός.
Ανάγκη αναπνευστήρα σημαίνει ότι η κατάστασή του ασθενή έχει επιδεινωθεί πολύ
Αν και ελλείψεις άλλων ιατρικών υλικών μπορούν επίσης να οδηγήσουν σε θάνατο, πρόκειται συνήθως για συνδυασμός ελλείψεων. Στην περίπτωση των αναπνευστήρων τα πράγματα είναι διαφορετικά. Οι ασθενείς που χρειάζονται αναπνευστήρα σημαίνει ότι η κατάστασή τους έχει επιδεινωθεί τόσο πολύ που αν αφαιρεθεί ο αναπνευστήρας πεθαίνουν μέσα σε λίγα λεπτά.
Πολλές πολιτείες έχουν αναπτύξει στρατηγικές για τη διανομή αναπνευστήρων κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Οι οδηγίες της πολιτείας της Νέας Υόρκης στοχεύουν στην εξοικονόμηση όσο δυνατόν περισσότερων ζωών στο πλαίσιο της βραχυπρόθεσμης πιθανότητας επιβίωσης του ασθενούς. Η αξιολόγηση γίνεται από μια τριμελή επιτροπή που αποτελείται από άτομα που δεν έχουν κλινικές ευθύνες για τη φροντίδα του ασθενούς. Η επιτροπή προχωρά σε τρία στάδια: εφαρμογή κριτηρίων αποκλεισμού, όπως μη αναστρέψιμη κατάσταση, αξιολόγηση του κινδύνου θνησιμότητας, και η πιθανότητα να υπάρξουν προβλήματα σε πολλά όργανα του ασθενούς. Η αξιολόγηση θα επαναλαμβάνεται ώστε εάν ένας ασθενής βελτιώνεται να δίνεται ο αναπνευστήρας σε άλλον ασθενή.
Προβλέποντας την ανάγκη αξιολόγησης και ιεράρχησης των ασθενών οι οποίοι έχουν περισσότερες πιθανότητες, θα πρέπει να συμμετέχουν ενεργά και οι ιατροί μαζί με τους ασθενείς και τις οικογένειές τους. Λιγότερο από 50 χρόνια πριν, οι γιατροί υποστήριζαν ότι η αφαίρεση ενός αναπνευστήρα ήταν μια πράξη θανάτωσης, απαγορευμένη από τόσο το δίκαιο όσο και την ηθική. Σήμερα, η αφαίρεση του αναπνευστήρα είναι η πιο συνηθισμένη αιτία θανάτου σε ασθενείς σε ΜΕΘ και η αφαίρεση αυτής της μηχανικής υποστήριξης με τη συναίνεση τους ασθενούς ή των οικείων του θεωρείται και νόμιμη και ηθική. Ωστόσο η αφαίρεση του αναπνευστήρα ενάντια στις επιθυμίες του ασθενή ή υποκατάστατο, γίνεται μόνο σε πολιτείες και νοσοκομεία που επιτρέπουν στους γιατρούς να το πράξουν μονομερώς όταν η θεραπεία θεωρείται μάταιη.
Η αφαίρεση ενός αναπνευστήρα για να χρησιμοποιηθεί σε άλλον ασθενή, στη διάρκεια μιας πανδημίας δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με κανέναν από αυτούς τους τρόπους: είναι κάτι που δεν γίνεται κατόπιν αιτήματος του ασθενή ούτε μπορεί να υποστηριχτεί ότι η θεραπεία δεν θα έχει αποτέλεσμα.
Παρόλο που οι πιθανότητες επιβίωσης μπορεί να είναι χαμηλές, σε περίπτωση που δεν υπήρχε πανδημία η θεραπεία με αναπνευστήρα θα συνεχιζόταν. Ενώ αυτές οι επιλογές δεν είναι ασυνήθιστες σε χώρες που έχουν τραγική έλλειψη σε μονάδες ΜΕΘ, θεωρείται εκτός λογικής για τους περισσότερους γιατρούς σε χώρες με επαρκείς πόρους.
Οι αναφορές από την Ιταλία κάνουν λόγο για γιατρούς που κλαίνε στους διαδρόμους για τις επιλογές που αναγκάστηκαν να κάνουν. Η ψυχολογική κατάσταση των ιατρών σε περίπτωση που χρειαστεί να αποφασίσουν για την αφαίρεση ενός αναπνευστήρα, μπορεί να είναι τραγική και δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Μια στρατηγική για την αποφυγή αυτού του τραγικού αποτελέσματος είναι η χρήση μιας επιτροπή ταξινόμησης ώστε να μην φέρουν οι γιατροί αυτό το βάρος. Πιστεύουμε ότι μια τέτοια επιτροπή πρέπει να αποτελείται από εθελοντές ιατρούς που θα έχουν σημαντικό κύρος και θα είναι σεβαστοί ανάμεσα στους συναδέλφους τους.
Καθώς οι συνθήκες αλλάζουν και η διαθεσιμότητα των αναπνευστήρων θα αυξάνεται ή θα μειώνεται, η επιτροπή θα προσαρμόζεται ώστε να υπάρχουν καλύτερα αποτελέσματα.
Οι θεράποντες ιατροί θα μπορούσαν μεν να ενημερώσουν τις οικογένειες των θυμάτων για την απόφαση τους να αφαιρέσουν τον αναπνευστήρα, ωστόσο όσο καλοπροαίρετα και αν το κάνουν ενδέχεται να επηρεαστεί η εμπιστοσύνη του κοινού στη δημόσια υγεία.
Τις επόμενες εβδομάδες, οι γιατροί στις Ηνωμένες Πολιτείες ενδέχεται να κληθούν να λάβουν αποφάσεις που δεν έχουν λάβει ποτέ στο παρελθόν. Αν και ορισμένοι μπορεί να χαρακτηρίσουν αυτές τις επιτροπές ως «επιτροπές θανάτου», στην πραγματικότητα είναι το ακριβώς αντίθετο. Ο στόχος του θα είναι να σώσουν όσο περισσότερες ζωές μπορούν.
Ειδήσεις σήμερα:
Κορωνοϊός στην Ιταλία: Η Λομβαρδία από την οικονομική απογείωση στο απόλυτο δράμα
Κορωνοϊός: Το φάρμακο κολχικίνη, η ελληνική πρόταση στη μάχη κατά του ιού
