Η Eva Wadvinski ήταν μια συνηθισμένη μαθήτρια, όταν ξαφνικά άρχισε να παθαίνει επιληπτικές κρίσεις και μάλιστα περισσότερες από 40 φορές την ημέρα.
Οι κρίσεις αυτές δεν ήταν από την κατηγορία που απαντάται συχνότερα στους επιληπτικούς ανθρώπους (οι λεγόμενες τονικοκλονικές κρίσεις), αλλά εστιακές, καθιστώντας έτσι δυσκολότερο για τους γύρω της να καταλάβουν τι συμβαίνει.
Όπως εξηγεί η Eva, οι επιληπτικές κρίσεις μπορούν να απομονώσουν έναν άνθρωπο, με την ίδια να έχει αναγκαστεί να αλλάξει λύκειο τέσσερις φορές και πανεπιστήμιο δύο. «Οι δάσκαλοι μου φώναζαν. Τα παιδιά σηκώνονταν και πήγαιναν σε άλλα θρανία, μακριά μου. Νιώθεις πραγματικά μόνος όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο», λέει η κοπέλα.
Η ίδια προσπαθεί να αντιμετωπίζει την ασθένειά της με χιούμορ, χωρίς να το καταφέρνει πάντα. Η βοήθεια και η στήριξη που λαμβάνει από την οικογένειά της είναι μεγάλη, εύχεται όμως περισσότερος κόσμος να μπορούσε να καταλάβει και να συμπονέσει ένα άτομο που παθαίνει επιληπτικές κρίσεις.
Παρόλο που μια κρίση δεν «προειδοποιεί» πριν έρθει, η Eva έμαθε ότι όταν αγχώνεται, όταν δεν κοιμάται αρκετά ή δεν έχει φάει για αρκετή ώρα με αποτέλεσμα τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα της να έχουν πέσει, είναι πιο πιθανό να της συμβεί.
Όπως αναφέρει η πρόεδρος της Αμερικανικής Εταιρείας Επιληψίας, Δρ. Page Pennell, οι επιληπτικές κρίσης προκαλούνται από μη φυσιολογική ηλεκτρική δραστηριότητα στον εγκέφαλο και το άτομο που τις υφίσταται δεν είναι σε θέση να τις ελέγξει.
Η ίδια τόνισε ότι προς το παρόν δεν υπάρχει ορισμός για τον αριθμό των επιληπτικών κρίσεων, με κάποιους ειδικούς να ορίζουν την επιληψία στις τρεις ή περισσότερες κρίσεις την ημέρα και άλλους σε δύο ή περισσότερες κρίσεις σε διάστημα έξι ωρών. «Αυτό που είναι σημαντικό να γνωρίζει ο κόσμος», σημειώνει η ειδικός, «είναι ότι στους ανθρώπους που παθαίνουν επιληπτικές κρίσεις συχνά, τα περιστατικά είναι πολλαπλά μέσα σε μία μέρα, καθώς η μία προκαλεί την άλλη».
Βέβαια αυτό δεν είναι κάτι που συμβαίνει κατά πλειοψηφία: «Τα 2/3 των πασχόντων από επιληψία μπορούν να ελέγχουν αποτελεσματικά τις κρίσεις τους, υπάρχουν όμως και άλλοι που παρουσιάζουν αντίσταση στη φαρμακευτική αγωγή και δεν έχουν απόλυτο έλεγχο των συμπτωμάτων», εξηγεί η Δρ. Pennell.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της δεύτερης περίπτωσης, η Wadvinski έχει δοκιμάσει επτά διαφορετικές φαρμακευτικές αγωγές και έχει υποβληθεί σε δύο χειρουργικές επεμβάσεις εγκεφάλου στην προσπάθειά της να θέσει τις κρίσεις υπό έλεγχο. Τελικά, από τις 40 κρίσεις που πάθαινε την ημέρα στην ηλικία των 15 ετών, τώρα περιορίζεται στις 10 με την τρέχουσα φαρμακευτική αγωγή.
«Ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που έχει να αντιμετωπίσει ένας επιληπτικός άνθρωπος, είναι ότι δε μπορεί να προβλέψει πότε θα συμβεί η επόμενη κρίση. Μπορεί να περάσουν 20 ημέρες χωρίς να συμβεί τίποτα και την 21η να εκδηλωθούν πολλά επεισόδια. Δεν μπορείς να οδηγήσεις ή να κάνεις άλλα καθημερινά πράγματα και συνεχώς ανησυχείς για το αν συμβεί κάτι στη δουλειά ή στο σχολείο», σχολιάζει η Δρ. Pennell.
Πρώτο και σημαντικότερο όλων αυτών, όμως, καταλήγει η ειδικός, είναι ότι τίθεται ένα άδικο κοινωνικό στίγμα στην επιληψία. «Μπορεί κάποιοι να μη νιώθουν άνετα όταν μια κρίση συμβαίνει δίπλα τους, αλλά πρόκειται για μια πάθηση που θεραπεύεται και θα πρέπει να αντιμετωπίζεται όπως οποιαδήποτε άλλη ιατρική κατάσταση».
