Το σκόρδο περιέχει ισχυρές θειούχες ενώσεις, με πιο δραστική την αλισίνη, στην οποία οφείλει και τη χαρακτηριστική μυρωδιά του. Η αλισίνη αποτελεί το φυσικό «προστάτη» του σκόρδου στον αγρό. Με άλλα λόγια το προφυλάσσει κατά των επιθέσεων από έντομα, παράσιτα και μικροοργανισμούς. Επιπλέον, το σκόρδο είναι καλή πηγή μαγγανίου, βιταμίνης Β6 και βιταμίνης C, ενώ παράλληλα περιέχει μικρότερες ποσότητες χαλκού, φωσφόρου και σεληνίου.
Η χρήση του σκόρδου για τις ευεργετικές τους ιδιοτήτες χάνεται στα βάθη των αιώνων. Λέγεται ότι ο Ιπποκράτης, χρησιμοποιούσε το σκόρδο για τη θεραπεία λοιμώξεων. Ο Παστέρ ήταν ο πρώτος που τεκμηρίωσε την αντιβακτηριδιακή δραστικότητα του σκόρδου το 1858, γεγονός που του προσέδωσε τον χαρακτηρισμό «πενικιλίνη της φύσης».
Η αλισίνη θεωρείται ο κύριος λόγος που στο σκόρδο αποδίδονται αντιμικροβιακές, αντιθρομβωτικές και αντιοξειδωτικές ιδιότητες. Οι ιδιότητες του σκόρδου έχουν μελετηθεί εκτενώς σε κλινικές δοκιμές σε ανθρώπους και ζώα, καθώς και σε επιδημιολογικές μελέτες, αλλά οι ευεργετικές του δράσεις δεν έχουν επιβεβαιωθεί σε όλες τις μελέτες.
Για να γίνει πιο δραστική η αλισίνη, καθώς και οι υπόλοιπες ευεργετικές ιδιότητες του σκόρδου μπορείτε αντί να φάτε τις σκελίδες του σκόρδου ολόκληρες να τις ψιλοκόψετε ή να τις χτυπήσετε στο γουδί.
Tο ξεφλούδισμα, το κόψιμο ή η πολτοποίηση του σκόρδου απελευθερώνει ένα ένζυμο, την αλιινάση, που βοηθά στο σχηματισμό ευεργετικών θειούχων ενώσεων με αντικαρκινικές ιδιότητες.
Επομένως αφήνοντας το σκόρδο ψιλοκομμένο για δέκα λεπτά πριν το μαγειρέψουμε επιτρέπουμε στην αλινάση να δράσει προς όφελός μας.
