Τα αρχικά συμπτώματα του Michael S. Saag ήταν ήπια, δηλαδή καταβολή δυνάμεων, βήχας, πονοκέφαλος, δυσκολία πνευματικής συγκέντρωσης και απώλεια της όσφρησης. Την 6η ημέρα της αρρώστιας, η κατάσταση επιδεινώθηκε: Κάθε απόγευμα είχε έντονα ρίγη, πυρετό, μυικά άλγη, μειωμένη όρεξη για τροφή. Επίσης ένιωθε το πάνω μέρος του κρανίου του μουδιασμένο και αναίσθητο, ενώ δυσκολευόταν ακόμη περισσότερο από ό,τι πριν να συγκεντρώσει τη σκέψη του. Όπως γράφει ο ίδιος σε ένα βιωματικό κείμενο που δημοσιεύει η εφημερίδα Washington Post, «τα συμπτώματα υποχωρούσαν αρκετά το πρωί, κάτι που με έκανε να πιστεύω ότι ‘είχα περάσει τον κάβο’. Δυστυχώς όμως, προς μεγάλη μου απογοήτευση, η νόσος επανερχόταν δριμύτερη το επόμενο απόγευμα. Το ίδιο και το μεθεπόμενο και ούτω καθ’ εξής. Ζούσα την Ημέρα της Μαρμότας, όπως την ταινία».
Σταδιακά ο Saag εξαντλήθηκε, σωματικά και πνευματικά. Όμως, φοβόταν ότι η εξέλιξή του θα ήταν πολύ χειρότερη εάν πήγαινε στο νοσοκομείο, του τοποθετούσαν αναπνευστήρα κ.λπ. Γι’ αυτό και κατέφυγε σε μια λύση απελπισίας: Την 7η ημέρα νόσησης ξεκίνησε να χορηγεί στον εαυτό του υδροξυχλωροκίνη, σε συνδυασμό με αζιθρομυκίνη. «Βασίστηκα σε μη επιστημονικές αναφορές περί 20 ασθενών στη Γαλλία, οι οποίοι υποβλήθηκαν στη συγκεκριμένη θεραπεία» εξομολογείται ο Michael S. Saag.
Η αγωγή με το κοκτέιλ υδροξυχλωροκίνης -της κατά Ντόναλντ Τραμπ πανάκειας- διήρκεσε 5 ημέρες.«Δεν είμαι σε θέση να βγάλω συμπέρασμα εάν με θεράπευσε ή όχι» παραδέχεται ο Αμερικανός λοιμωξιολόγος. Και τονίζει ότι «να γιατί χρειαζόμαστε κλινικές δοκιμές για να επιβεβαιώσουμε εάν το συγκεκριμένο φάρμακο είναι αποτελεσματικό και ασφαλές».
Εν τέλει, ύστερα από 14 μάχης με τον κορωνοϊό, ο οργανισμός του Saag αναδείχθηκε νικητής. Τα συμπτώματά του εξαφανίστηκαν εντελώς στην τρίτη εβδομάδα. Οπότε, εκ των υστέρων, ως ανανήψας ασθενής, δικαιούται να κάνει απολογισμό: «Τι έμαθα; Πρώτον ότι, παρά τις γνώσεις μου για τις λοιμώδεις νόσους, το πώς προβλέπεται να δράσει ο ιός, ήμουν απροετοίμαστος να αντιμετωπίσω την αρρώστια και την επιβάρυνση του οργανισμού μου. Ο μεγαλύτερος τρόμος δεν προερχόταν από την εξέλιξη των συμπτωμάτων από ώρα σε ώρα, αλλά από το φόβο για το άγνωστο».
» Οι νύχτες έμοιαζαν ατελείωτες και δεν ήμουν σίγουρος εάν το πρωί θα ήμουν σε θέση να παραμείνω στο σπίτι μου ή θα έπρεπε να διακομιστώ στο νοσοκομείο. Ακόμη χειρότερα, να μπω σε αναπνευστήρα. Αυτός ο φόβος για το τι μπορεί να συμβεί βασανίζει κάθε ασθενή με COVID-19 μέσα στην νυχτερινή ομίχλη που απλώνεται στο μυαλό του».
Το γεγονός ότι ο Saag είναι διαπρεπής γιατρός και κατ’ εξοχήν ειδικός στα λοιμώδη νοσήματα, αντί να τον βοηθήσει, έκανε ακόμη πιο βαρύ το μαρτύριό του. Κι αυτό διότι καταλάβαινε, ήξερε ακριβώς, ποιες διεργασίες γίνονται μέσα στο ίδιο του το σώμα, καθώς όλοι οι μηχανισμοί άμυνας του οργανισμού του είχαν ριχτεί στη μάχη με τον κορωνοϊό.
Κλείνοντας το, ομολογουμένως συγκλονιστικό άρθρο του, ο Michael S. Saag μιλά ταυτόχρονα ως ειδικός επιστήμων αλλά και απλός άνθρωπος: «Η αρρώστια μου, με έμαθε επίσης ότι έχουμε ανάγκη από παρεμβάσεις που να μπορούν να σταματήσουν το κακό. Για τον ιό SARS-CoV-2, δεν έχουμε κανένα αντίδοτο. Και το χρειαζόμαστε απεγνωσμένα».
» Όπως και οι περισσότεροι ιοί, ο SARS-CoV-2 αναπαράγεται με μεγάλη ταχύτητα (ο πληθυσμός του αυξάνεται κατά δισεκατομμύρια ανά ημέρα. Αυτή την αναπαραγωγή, η οποία είναι τελείως άγνωστη για τον ανθρώπινο οργανισμό, το σώμα μας προσπαθεί να αποτρέψει. Από τα χρόνια που έχω περάσει ως ερευνητής του AIDS ξέρω ότι χρειαζόμαστε αντιβακτηριακά φάρμακα τα οποία να εμποδίζουν την αναπαραγωγή του ιού. Σήμερα διαθέτουμε τέτοιου είδους θεραπείες για τον HIV και την Ηπατήτιδα C».
» Αλλά για τον κορωνοϊό δεν θα έχουμε καμία ανάλογη θεραπεία, για τους επόμενους 18 μήνες τουλάχιστον. Το μόνο που έχουμε τώρα είναι, σαν πανοπλία για να αποκρούσουμε τον ιό, είναι η γνώση ότι το να κρατάμε αποστάσεις μεταξύ μας, το να μένουμε στο σπίτι και να βγαίνουμε μόνο για τις στοιχειώδεις δραστηριότητες, είναι ο μόνος τρόπος να κρατήσουμε υπό έλεγχο τη μετάδοση της επιδημίας και να περιορίσουμε την καταστροφή».
Και ο Michael S. Saag καταλήγει γράφοντας ότι «αυτή δεν θα είναι η τελευταία φορά που ένας ιός ξεπηδά από το ζωικό βασίλειο και προσβάλει τον άνθρωπο. Αλλά θα πρέπει αυτή να είναι η τελευταία φορά που κάτι τέτοιο μας βρίσκει απροετοίμαστους. Ακόμη και για έναν γιατρό όπως είμαι εγώ, η τρέχουσα πανδημία είναι ένα μάθημα ταπεινοφροσύνης: Η ιατρική έχει όρια. Η Μητέρα Φύση είναι πάντα κυρίαρχη. Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε και να περιορίσουμε τα συμπτώματα, αλλά η δύναμη της Φύσης είναι μακράν υπέρτερη της δικής μας».
