Θα μπορούσε να είναι μία από τις πιο τραυματικές εμπειρίες από μία χειρουργική επέμβαση, και μία 55χρονη γυναίκα την έζησε πριν από μία δεκαετία και ακόμη δεν μπορεί να την ξεχάσει.
Λίγο πριν τα 45α γενέθλιά της η Donna Penner πέρασε την πόρτα του χειρουργείου για μία διαγνωστική επέμβαση που θα αποκάλυπτε ποια ήταν η αιτία σοβαρής αιμορραγίας και έντονου πόνου κατά τη διάρκεια της περιόδου της.
Υπό φυσιολογικές συνθήκες θα ήταν απλά μία επέμβαση ρουτίνας, αλλά για λόγους που δεν είναι ξεκάθαροι η αναισθησία απέτυχε και αντί να ξαπλώνει γαλήνια στο χειρουργικό κρεβάτι, ξύπνησε λίγα δευτερόλεπτα πριν ο χειρουργός της κάνει την πρώτη τομή στην κοιλιά. Με το σώμα της ακόμα παραλυμένο από τα αναισθητικά φάρμακα της ήταν αδύνατο να υποδείξει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά στους γιατρούς.
Παρέμεινε λοιπόν παγωμένη και αβοήθητη ενώ ο χειρουργός επενέβαινε στο σώμα της, κάτι το οποίο η ίδια βίωνε με απερίγραπτη αγωνία. «Πίστευα, πως αυτό είναι, ότι θα πεθάνω ακριβώς εκεί, πάνω στο χειρουργικό τραπέζι και η οικογένειά μου δεν θα μάθαινε ποτέ πόσο φρικτές ήταν οι τελευταίες ώρες μου γιατί κανένας δεν είχε παρατηρήσει ακόμα τι συνέβαινε. Το ψυχολογικό τραύμα που της δημιουργήθηκε μετά από αυτή την επέμβαση μπορεί να επανέλθει με το παραμικρό ερέθισμα και ακόμα της προκαλεί εφιάλτες κάθε βράδυ. Έλαβε αναρρωτική άδεια από τη δουλειά της ενώ έχασε τελείως την ανεξαρτησία της και φοβάται πως δεν θα μπορέσει να ξεπεράσει ποτέ εκείνη τη μέρα πριν από δέκα και πλέον χρόνια. Είναι μία «ισόβια καταδίκη».
Για χρόνια, η λειτουργία της αναισθησίας σκεπαζόταν από πέπλο μυστηρίου. Αν και ακραίες εμπειρίες σαν αυτή που βίωσε η Donna είναι εξαιρετικά σπάνιες υπάρχουν υπόνοιες ότι περίπου το 5% των ανθρώπων που υπόκεινται σε χειρουργική επέμβαση ενδέχεται να ξυπνήσουν στο χειρουργικό τραπέζι.
Ωστόσο χάρη στην επίδραση των φαρμάκων που προκαλούν επιδράσεις αμνησίας, οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους αδυνατούν να θυμηθούν το γεγονός. «Ένιωσα τόσο, μα τόσο αβοήθητη. Δεν υπήρχε τίποτα που μπορούσα να κάνω. Δεν μπορούσα να κουνηθώ, να φωνάξω, να ανοίξω τα μάτια μου», θυμάται η Donna.
Όταν ξύπνησε μπορούσε να ακούσει τις νοσοκόμες και ένιωσε κάποιον να τρίβει την κοιλιά της, αλλά υπέθεσε ότι η επέμβαση είχε τελειώσει και απλά την καθάριζαν. «Σκέφτηκα, αγχώνεσαι τόσο πολύ χωρίς να υπάρχει λόγος». Μόνο όταν άκουσε τον χειρουργό να ζητάει από τη νοσοκόμα το νυστέρι κατάλαβε τι γίνεται. Η επέμβαση δεν είχε τελειώσει. Δεν είχε καν αρχίσει.
Την επόμενη στιγμή αισθάνθηκε τη λεπίδα από το νυστέρι στην κοιλιά της κατά την πρώτη τομή οδηγώντας σε έναν φρικιαστικό πόνο. Δοκίμασε να σηκωθεί, να μιλήσει, αλλά το σώμα της είχε παραλύσει. «Δοκίμασα να κλάψω για να τρέξουν τα δάκρυα από τα μάγουλά μου νομίζοντας πως θα το παρατηρούσαν και θα καταλάβαιναν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Αλλά δεν μπορούσα να κλάψω».
Ο φόβος ήταν τεράστιος. «Ένιωθα λες και κάποιος βρισκόταν από πάνω μου και με κρατούσε χωρίς να μπορώ να κάνω απολύτως τίποτα».
Τελικά δοκίμασε να εστιάσει την προσοχή της στο να κινήσει ένα της πόδι, το οποίο κατάφερε να κάνει ελαφρώς, νιώθοντας μία μεγάλη ανακούφιση όταν μία νοσοκόμα τοποθετήσει το χέρι της εκεί. Ωστόσο αυτό που έκανε η νοσοκόμα ήταν να μετακινήσει το πόδι της. Δοκίμασε ακόμα τρεις φορές. Όλες με το ίδιο αποτέλεσμα. «Ήταν εκνευριστικό για μένα να γνωρίζω ότι ήταν ο μοναδικός τρόπος να επικοινωνήσω και απλά δεν δούλευε» θυμάται η άτυχη γυναίκα.
Το βασανιστήριο της Donna λογικά θα τελείωνε μετά την ολοκλήρωση της επέμβασης, αλλά τότε άρχισε να υποχωρεί η δράση των νευρομυικών αναστολέων και η γυναίκα άρχισε να μετακινεί τη γλώσσα της γύρω από το σωλήνα που βρισκόταν μέσα στο λαιμό της προσπαθώντας έστω κι έτσι, να κάνει σήμα πως ήταν ξύπνια.
Δυστυχώς, το νοσηλευτικό προσωπικό δεν κατάλαβε τις προσπάθειές της για επικοινωνία και απέσυρε πρόωρα τον σωλήνα. «Ήμουν ξαπλωμένη στο τραπέζι και μου πήραν και την πηγή ζωής μου, το οξυγόνο μου, δεν μπορούσα να αναπνεύσω», δήλωσε η Donna, που θεώρησε πως θα πέθαινε.
Σε αυτό το σημείο το χειρουργείο ξεκίνησε να μοιάζει πιο απόμακρο και αισθάνθηκε να ζει μια μεταφυσική εμπειρία έξω από το σώμα της. Μόνο όταν της επανέφεραν την παροχή οξυγόνου «επέστρεψε» στο χειρουργείο για να ξυπνήσει και να αρχίσει να κλαίει.
