Οι κοινωνικά απομονωμένοι ενήλικες μεγαλύτερης ηλικίας που εισέρχονται σε ΜΕΘ διατρέχουν υψηλότερο κίνδυνο θανάτου και έχουν περισσότερες πιθανότητες ανικανότητας και κινητικών δυσλειτουργιών μετά το εξιτηριό τους από το νοσοκομείο συγκριτικά με όσους έχουν ένα πιο στενό δίκτυο συγγενών και φίλων, υποστηρίζει νέα έρευνα του Πανεπιστημίου Yale.
Είναι ήδη γνωστό ότι το αίσθημα της μοναξιάς έχει συσχετιστεί με δυο σοβαρά προβλήματα υγείας όπως είναι η ο καρκίνος και ο διαβήτης τύπου 2 , τα πρόσφατα ερευνητικά ευρήματα όμως υποστηρίζουν ότι το αίσθημα της απομόνωσης προσδίδει αρνητικό πρόσημο στην υγεία των μεσηλίκων που εισάγονται σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, αυξάνοντας σημαντικά τον κίνδυνο του πρόωρου θανάτου.
Επιπλέον, σύμφωνα με τα ίδια ευρήματα δημοσιευμένα στο JAMA Internal Medicine, οι απομονωμένοι ασθενείς διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο να εμφανίσουν περισσότερες κινητικές δυσκολίες μετά το εξιτήριο σε σύγκριση με τους ασθενείς που έχουν άμεση επαφή με το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον τους.
Οι ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Yale θεωρούν ότι τα ευρήματα αυτά είναι ιδιαίτερα βοηθητικά για τις δομές υγείας καθώς «αποτυπώνουν την ανάγκη των νοσοκομείων να αναγνωρίσουν τους ηλικιωμένους ασθενείς που είναι κοινωνικά απομονωμένοι και να τους συνδέσουν με προγράμματα που θα είναι ειδικά σχεδιασμένα να τους παρέχεται ψυχολογική υποστήριξη» τονίζει η δρ. Lauren E. Ferrante, πνευμονολόγος με εξειδίκευση στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας και επικεφαλής ερευνήτρια της μελέτης.
Πόσο καθοριστικά επηρεάζει η μοναξιά το προσδόκιμο της ζωής
Σε συνεργασία με τον καθηγητή Jason Falvey, καθηγητή στο Τμήμα Ιατρικής του Πανεπιστημίου του Μέριλαντ, η ερευνητική ομάδα εξέτασε δεδομένα ασθενών από τη μελέτη Εθνικές Τάσεις για την Υγεία και τη Γήρανση (National Health and Aging Trends) που εισήχθησαν σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας το διάστημα μεταξύ του 2011 και 2018.
Οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να απαντήσουν σε ερωτήσεις σχετικά με τις κοινωνικές τους σχέσεις, όπως το αν έχουν την ευχέρεια να συζητούν σοβαρά ζητήματα με μέλη της οικογένειάς τους αλλά και με φίλους τους, πόσο συχνά συναντιούνται με αυτά τα σημαντικά πρόσωπα της ζωής τους και το κατά πόσο συμμετέχουν σε κοινωνικές εκδηλώσεις όπως σε μια εκκλησιαστική λειτουργία. Τα επίπεδα της κοινωνικής απομόνωσης κατηγοριοποιήθηκαν από το 0 μέχρι και το 6.
Κάθε αύξηση στις τιμές της κοινωνικής απομόνωσης αντιστοιχούσε σε αυξημένο κίνδυνο της λειτουργικής ικανότητας του ασθενούς αλλά και του θανάτου. Αν θέλουμε να μιλήσουμε με αριθμούς, οι ηλικιωμένοι ασθενείς που ήταν κοινωνικά πιο απομονωμένοι, είχαν εώς και 50% μεγαλύτερες κινητικές δυσκολίες ένα χρόνο μετά τη νοσηλεία τους στη ΜΕΘ και κατά το θεαματικό 119% μεγαλύτερο κίνδυνο θανάτου.
Οι ηλικιωμένοι ασθενείς άνω των 65 ετών άλλωστε έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να εμφανίσουν κινητικές και λειτουργικές δυσκολίες σε καθημερινές απλές διεργασίες έπειτα από την επιστροφή τους στο σπίτι μετά τη νοσηλεία σε ΜΕΘ.
Περισσότεροι από έναν στους τρεις από αυτούς που δεν έχουν πολλές κοινωνικές επαφές πεθαίνουν μέσα στα πρώτα τρία χρόνια μετά το εξιτήριο, ποσοστό εώς και πέντε φορές μεγαλύτερο σε σύγκριση με το γενικό ποσοστό του γηραιότερου πληθυσμού.
«Η εργασία μας επικεντρώθηκε στην κατανόηση και τη βελτίωση της λειτουργικής αποκατάστασης των ηλικιωμένων που επιβιώνουν στη ΜΕΘ» σημειώνει η δρ. Lauren E. Ferrante ενώ προσθέτει ότι σύμφωνα με προηγούμενο ερευνητικό υλικό οι ηλικιωμένοι ασθενείς εκτιμούν περισσότερο τη λειτουργική τους ανεξαρτησία από το να ζήσουν περισσότερο, επιθυμούν δηλαδή να ζήσουν καλύτερα παρά περισσότερο.
Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τους ηλικιωμένους ασθενείς;
Μετά το εξιτήριό τους, η δρ. Lauren E. Ferrante προτείνει για τους συγκεκριμένους ασθενείς μια τηλεφωνική επαφή σε εβδομαδιαία βάση από εθελοντές ή τη συνοδεία τους σε ραντεβού, με στόχο να μη νιώθουν μόνοι τους.
Επιπλέον θεωρεί ιδιαίτερα σημαντική τη συμβολή των κοινωνικών λειτουργών στο να ενθαρρύνουν τους συγκεκριμένους ασθενείς να συμμετέχουν σε ειδικά προγράμματα που ενισχύουν την κοινωνικοποίηση τους: «Η νοσηλεία μπορεί να είναι η μόνη μας ευκαιρία να εντοπίσουμε άτομα που είναι κοινωνικά απομονωμένα. «Στο νοσοκομείο, όλοι γνωρίζουμε τις ιατρικές λεπτομέρειες του ασθενούς, αλλά πρέπει να έχουμε μεγαλύτερη επίγνωση και της κοινωνικής κατάστασης του ασθενούς» καταλήγει.
Διαβάστε επίσης:
Η ευχάριστη και ανέξοδη «θεραπεία» της μοναξιάς
Μοναξιά: Τι αλλάζει στο μυαλό και τα νεύρα όσων νιώθουν μόνοι
