Όταν η Ana Denae Colgin από τη Λουιζιάνα των ΗΠΑ ήταν τεσσάρων ετών οι γιατροί της διέγνωσαν λευχαιμία και πνευμονία όταν οι γονείς της την πήγαν στο γιατρό επειδή είχε γρίπη.
«Μία βδομάδα πριν τη διάγνωση, όλη μου η οικογένεια είχε περάσει γρίπη αλλά μόνο εγώ δεν είχα γίνει καλύτερα», θυμάται η Ana.
Όταν οι γονείς της την πήγαν στο νοσοκομείο οι γιατροί συνειδητοποίησαν ότι η 4χρονη έπασχε από λευχαιμία και ήταν επιτακτική ανάγκη η επιλογή άμεσης θεραπείας.
Οι εξετάσεις έδειξαν πως το 98% του μυελού των οστών της Ana είχε επηρεαστεί από τη λευχαιμία, ενώ η μικρή έπασχε και από πνευμονία. Αυτή η διάγνωση έθεσε στους γιατρούς σε ένα δίλημμα προτεραιοτήτων για το ποια από τις δύο ασθένειες έπρεπε να αντιμετωπιστεί πρώτα.
Η χημειοθεραπεία θα επιδείνωνε την πνευμονία της Ana, αλλά από την άλλη δεν θα μπορούσαν να δώσουν θεραπευτική αγωγή για την πνευμονία χωρίς την αντιμετώπιση του αιματολογικοού καρκίνου.
Εξαιτίας της περιπλοκότητας της κατάστασης επελέγη μία ομάδα εννέα γιατρών να χορηγήσει μικρές δόσεις χημειοθεραπείας πριν επιλεγούν τα αντιβιοτικά που θα θεράπευαν την Ana από την πνευμονία.
Για το διάστημα που γίνονταν οι χημειοθεραπείες η 4χρονη υποβλήθηκε σε ύπνωση για τρεις συνεχόμενες μέρες, με τους γιατρούς και την οικογένειά της να ανησυχούν για το ενδεχόμενο να μην ξυπνήσει ποτέ.
Το πρώτο θαύμα έγινε όταν η Ana ξύπνησε και έδειχνε καλύτερα από πριν, νιώθοντας πολύ πιο δυνατή. Κατάφερε να κάθεται όρθια, ενώ είχε και τη δύναμη να πει στους γιατρούς της ότι πεινούσε.
«Καθόμουν, ζωγράφιζα και έδειχνα πολύ καλύτερα. Δεν είχα θεραπευτεί αλλά και μόνο το γεγονός πως ξύπνησα ήταν ένα θαύμα. Οι γιατροί πίστευαν ότι δεν θα ζούσα μέχρι το τέλος της εβδομάδας», θυμάται.
Οι χημειοθεραπείες διήρκεσαν τρία χρόνια και άφησαν ορισμένα οστικά προβλήματα.
Όταν είχε γίνει πια 17 ετών ξεκίνησε να παρακολουθεί μαθήματα χορού αλλά οι γιατροί την προειδοποίησαν ότι αν τα οστά της δεν ενδυναμώνονταν υπήρχε κίνδυνος να καθηλωθεί σε αναπηρικό αμαξίδιο. Αποφασισμένη να μην το επιτρέψει να συμβεί, η Ana ξεκίνησε ασκήσεις με βάρη για να αυξήσει τη σωματική της δύναμη και σε διάστημα περίπου δύο ετών τα οστά της ενισχύθηκαν.
Ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα που αντιμετώπισε η Ana ήταν μία δερματική μόλυνση στο κρανίο το οποίο της άφησε ένα σημείο χωρίς μαλλιά στο πίσω μέρος του κεφαλιού της. Ακόμα κι όταν η υγεία της επανήλθε σε κανονικό επίπεδο η απώλεια των μαλλιών είχε παραμείνει. Τον Μάιο του 2017 η Ana αποφάσισε να χειρουργηθεί για να καλυφθεί το κενό αφήνοντας τελικά πίσω της και αυτή την αντιξοότητα.
«Η μάχη μου με τον καρκίνο μέχρι και σήμερα ήταν εξοντωτική, αλλά σκέφτομαι τον εαυτό μου ως ευλογημένο», τονίζει και προσθέτει «κάθε μέρα όταν σκέφτομαι πώς νίκησα την ασθένεια νιώθω όλο και πιο ισχυρή».
