*Γράφει ο Φρίξος Δρακοντίδης
Αυτό που με έχει εντυπωσιάσει σε όλες τις συνομιλίες που είχα έως σήμερα με ασθενείς με κορωνοϊό είναι ότι όλοι τους μηδενός εξαιρουμένου, δεν υποψιάζονται πως μπορεί να ήρθαν σε επαφή με τον ιό. Δεν θυμούνται ή δεν γνωρίζουν αν ήρθαν σε επαφή με άλλον φορέα ή αν ακούμπησαν κάποια μολυσμένη επιφάνεια. Όλοι τους λάμβαναν μέτρα: κρατούσαν αποστάσεις, έπλεναν καλά τα χέρια τους, φορούσαν μάσκα.
Έτσι και η Ξένια Κασιμάτη, η οποία εργάζεται σε δημοτική επιχείρηση στον Πειραιά. Σε γκισέ, πίσω από το προστατευτικό τζάμι φορώντας μάσκα αλλά και γάντια.
«Το μόνο σίγουρο είναι πως από το χώρο της διασκέδασης απέχω έναν χρόνο περίπου, οπότε αποκλείω να το κόλλησα σε κάποιο μπαρ. Πίστευα ότι πρόσεχα αλλά σε βρίσκει τελικά. Και είναι πιο δύσκολο όταν αναγκάζεσαι να ζήσεις αυτόν τον εφιάλτη ολομόναχη σε ένα σπίτι» λέει χαρακτηριστικά.
Η Ξένια μπορεί να μην έχει φτάσει στο σημείο να χρειάζεται παροχή οξυγόνου, κάτι που της ευχόμαστε να μην συμβεί ποτέ, ωστόσο αυτό δε σημαίνει ότι ο κορωνοϊός είναι εύκολη υπόθεση. Τα συμπτώματα είναι βαριά καθώς ο οργανισμός της συνεχίζει να δουλεύει στα κόκκινα για να αντιμετωπίσει τον ύπουλο εισβολέα.
Όταν άρχισε να μην αισθάνεται καλά, αναγκάστηκε να μεταβεί σε ιδιωτική κλινική για να κάνει το τεστ. Ο φόβος της επιβεβαιώθηκε.
«Μετά από υψηλό πυρετό που έχει φτάσει ακόμα και σήμερα μέχρι, 40,3, αφόρητους πόνους στα κόκκαλα, έντονο βήχα, γεύση όσφρηση μηδέν και πονοκέφαλο στα όρια του εγκεφαλικού…νοσώ από κορωνοϊό! Όλα ανατρέπονται σε μισό λεπτό και τώρα μόνη σε ένα σπίτι μισοάδειο λόγω μετακόμισης και σε άθλια σωματική κατάσταση προσπαθώ να σκέφτομαι θετικά και πως η κατάσταση μου δεν θα επιδεινωθεί» θα πει.
Μέσα στη δυσφορία και τη ζάλη που προκαλεί ο υψηλός πυρετός, θυμάται εκείνους που δεν αποδέχονται την παρουσία του ιού και τις συνέπειες του στον ανθρώπινο οργανισμό.
«Σε κανέναν δεν αξίζει να υποφέρει και να είναι μόνος… προσέχετε τους εαυτούς σας… όλοι εσείς που αρνείστε να παραδεχτείτε την επικινδυνότητα της πανδημίας, επιτέλους σκάστε!» γράφει σε μια ανάρτηση της στο Facebook.
Όλες αυτές τις μέρες οι επισκέψεις απαγορεύονται. Στο διαμέρισμα της είναι μόνη απέναντι στον Covid. Το φαγητό της έρχεται “ασυνόδευτο” με το ασανσέρ, εκείνη απλά πατά το κουμπί. Μέσα σε όλη αυτή την ταλαιπωρία και την αγωνία, βρίσκει την όρεξη να αστειευτεί.
«Το συσσίτιο μόλις έφτασε στο ασανσέρ…και να πρέπει να σηκωθείς ενω ψήνεσαι να το πάρεις να το σερβίρεις και να προσπαθήσεις να φας έστω μια κουταλιά…πάμε πλατεία;;; Πως κάνουμε έτσι μωρέ αφού ο κορωνοϊός είναι ψέμα!!!»
Η επικοινωνία με την Ξένια θα διακοπεί απότομα. Ο υψηλός πυρετός την καταβάλει κι αυτό περνάει στην ψυχολογία της. Τρέμει στο πιθανό ενδεχόμενο να νοσηλευτεί και να διασωληνωθεί αν χρειαστεί.
«Έχει βαρύνει η ανάσα μου. Μόλις επιστρέψω θα επικοινωνήσουμε» θα πει, ούσα έτοιμη να μεταβεί σε νοσοκομείο αναφοράς σε περίπτωση που κριθεί αναγκαίο. Ο γιατρός που θα την επισκεφτεί λίγες ώρες αργότερα θα της χορηγήσει αντιβίωση για τον έντονο βήχα που την ταλαιπωρεί προκειμένου να μην εξελιχθεί σε πνευμονία. «Ας ελπίσουμε ότι όλα θα πάνε κατ’ ευχήν και δεν θα χρειαστεί να νοσηλευτώ» είναι η τελευταία της κουβέντα. Η μάχη δεν έχει κερδηθεί, όμως η Ξένια αν και καταβεβλημένη, είναι αποφασισμένη να βγει νικήτρια.
