Μια πρόσφατη μελέτη επιστημόνων από το Πανεπιστήμιο Rutgers που δημοσιεύθηκε στο Cephalalgia αναδεικνύει την, υποτιμημένη έως τώρα, σχέση ανάμεσα στην ημικρανία και την άσκηση.
Η ημικρανία επηρεάζει περίπου το 10-15% του παγκόσμιου πληθυσμού και, ενώ η τακτική αεροβική άσκηση συστήνεται συστηματικά από τους ειδικούς ως μια επικουρική επιλογή για την πρόληψή της, σχεδόν το 1/4 των ασθενών αναφέρει πως η σωματική άσκηση μπορεί να αποτελεί παράγοντα πρόκλησης ημικρανίας.
Όπως και με τις άλλες χρόνιες παθήσεις, η ευαισθησία στο άγχος (κατάσταση που αναφέρεται στον φόβο ενός ατόμου μήπως βιώσει άγχος λόγω επιβλαβών σωματικών, γνωστικών ή κοινωνικών παραγόντων), μπορεί να σχετίζεται με αποφυγή της σωματικής άσκησης στους πάσχοντες από ημικρανίες. Πρόκειται για μια θεωρία που μοιάζει απόλυτα αληθής, ειδικά στην περίπτωση της έντονης σωματικής άσκησης, καθώς η ένταση αυτή εκλαμβάνεται ως δυνητικός παράγοντας πρόκλησης ή επιδείνωσης των κρίσεων ημικρανίας.
Στη μελέτη αυτή, λοιπόν, οι ερευνητές αξιολόγησαν 100 γυναίκες με πιθανή ημικρανία, οι οποίες απάντησαν σε διαδικτυακή έρευνα σχετικά με τα ποσοστά ευαισθησίας στο άγχος, σκόπιμη αποφυγή της σωματικής άσκησης μέτριας και αυξημένης έντασης, όπως και για το ποσοστό προσωπικής πεποίθησης (0-100%) ότι η σωματική άσκηση θα μπορούσε να προκαλέσει κρίση ημικρανίας και να επιδεινώσει τα συμπτώματά της.
Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι τα υψηλά ποσοστά ευαισθησίας στο άγχος σχετίζονται με αποφυγή της σωματικής άσκησης τόσο μέτριας όσο και μεγάλης έντασης. Μάλιστα, κάθε μονάδα αύξησης στην κλίμακα ευαισθησίας στο άγχος είχε ως αποτέλεσμα έως και 5% αύξηση στις πιθανότητες αποφυγής της σωματικής άσκησης. Η ανησυχία για τις σωματικές συνέπειες (όπως η δυσκολία στην αναπνοή) σχετίστηκε με 7,5 φορές περισσότερες πιθανότητες αποφυγής της άσκησης, ενώ οι γνωστικές συνέπειες (αδυναμία συγκέντρωσης), που θεωρείται ότι αντανακλούν την αδυναμία που σχετίζεται με τον πονοκέφαλο, σχετίστηκαν με 5,2 φορές αυξημένες πιθανότητες αποφυγής της μέτριας έντασης σωματικής άσκησης. Τέλος, οι βαθμολογίες ευαισθησίας στο άγχος σχετίστηκαν στενά με τις αντιλήψεις της σωματικής άσκησης υψηλής έντασης ως παράγοντα πρόκλησης και επιδείνωσης της ημικρανίας.
Η μελέτη αποκάλυψε μια σχετική αλλά υποτιμημένη πλευρά της ημικρανίας, καθώς η πάθηση αυτή αποτελεί μια ιδιαίτερα συχνή νευρολογική διαταραχή που προκαλεί αδυναμία στο άτομο, για την οποία η τακτική σωματική άσκηση αποτελεί μέρος της υπάρχουσας μη φαρμακευτικής θεραπείας.
Όπως σημειώνουν οι συγγραφείς «οι ασθενείς με ημικρανία και αυξημένη ευαισθησία στο άγχος θα μπορούσαν να ωφεληθούν από τις εξατομικευμένες, πολυπαραγοντικές παρεμβάσεις, οι οποίες ιδανικά περιλαμβάνουν: ψυχολογική επιμόρφωση σχετικά με τις θετικές επιδράσεις της άσκησης στην ημικρανία και τις επιβλαβείς συνέπειες της αποφυγής της, ανατροφοδότηση του ατόμου με τα πραγματικά -έναντι των θεωρητικών- ποσοστά πρόκλησης ή επιδείνωσης της ημικρανίας από τη σωματική άσκηση και τη χρήση σταδιακής έκθεσης σε αυτή για τη διευκόλυνση της απευαισθητοποίησης με στόχο τον περιορισμό της αποφυγής της άσκησης και των σχετικών ψυχοσωματικών συνεπειών».
