Είναι γνωστό ότι οι ηλικιωμένοι με υποθυρεοειδισμό διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο θανάτου. Ωστόσο, δεν ισχύει το ίδιο για τα άτομα με υποκλινικό υποθυρεοειδισμό (ηπιότερη μορφή του υπολειτουργικού θυρεοειδούς αδένα), σύμφωνα με ανασκόπηση που δημοσιεύθηκε στο Journal of Clinical Endocrinology & Metabolism.
Ο υποθυρεοειδισμός εκδηλώνεται ότι ο οργανισμός παράγει μικρές ποσότητες θυρεοειδικής ορμόνης, η οποία ελέγχει τον μεταβολισμό και επηρεάζει τον τρόπο που το σώμα χρησιμοποιεί τις πηγές ενέργειες, που καταναλώνει το οξυγόνο και ρυθμίζει τη θερμοκρασία.
Ο υποθυρεοειδισμός αφορά συχνότερα στις γυναίκες και τα άτομα άνω των 60 ετών.
Οι ερευνητές του Ιατρικού Κέντρου Midtown Campus του Πανεπιστημίου του Μέριλαντ, στη Βαλτιμόρη, εξέτασαν τα αποτελέσματα 27 ήδη δημοσιευμένων μελετών που περιελάμβαναν περισσότερους από 1,1 εκατομμύρια ηλικιωμένους και διαπίστωσαν ότι, παρόλο που υποθυρεοειδισμός σχετίστηκε με τον κίνδυνο θνησιμότητας από οποιαδήποτε αιτία, οι μελέτες αυτές δεν βρήκαν αυξημένα ποσοστά καρδιαγγειακής θνησιμότητας.
Μάλιστα, το ενδιαφέρον των επιστημόνων κέντρισε το γεγονός ότι οι μελέτες που δημοσιεύθηκαν σε Ασία και Βόρεια Αμερική σχετίστηκαν με αυξημένη θνησιμότητα από όλες τις αιτίες στον πάσχοντα από υποθυρεοειδισμό πληθυσμό, ενώ στην περίπτωση εκείνων της Ευρώπης και την Ωκεανίας δεν ίσχυσε το ίδιο. Επιπλέον, ανάμεσα στα άτομα με υποθυρεοειδισμό που ήταν άνω των 80 ετών, οι ερευνητές δεν βρήκαν αυξημένο κίνδυνο θνησιμότητας από καρδιαγγειακή ή οποιαδήποτε άλλη αιτία.
«Η μετα-ανάλυσή μας είναι η πρώτη που αξιολογεί και επιβεβαιώνει τον συσχετισμό ανάμεσα στον υποθυρεοειδισμό και τη θνησιμότητα, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον της ειδικότερα στον ηλικιωμένο πληθυσμό. Βρήκαμε, λοιπόν, ότι τα άτομα άνω των 60 ετών με υποθυρεοειδισμό είχαν 26% περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν από οποιαδήποτε αιτία σε σύγκριση με τα άτομα της ίδιας ηλικίας που δεν έπασχαν από κάποια μορφή θυρεοειδισμού», αναφέρουν οι συγγραφείς της μελέτης, Chiung-Hui Peng από το Ιατρικό Κέντρο Midtown Campus του Πανεπιστημίου του Μέριλαντ και Huei-Kai Huang από το Πανεπιστήμιο Tzu Chi της Ταϊβάν.
Σημειώνεται, τέλος, ότι δεν παρατηρήθηκε διαφορά στα ποσοστά θνησιμότητας στους γηραιότερους ασθενείς με ηπιότερες μορφές θυρεοειδισμού, με τη μελέτη, πάντως, να παρέχει περαιτέρω στοιχεία που θα βοηθήσουν στην καλύτερη διαχείριση του υποθυρεοειδισμού στους ηλικιωμένους.
«Σε αντιστοιχία με τις σχετικές οδηγίες, τα ευρήματά μας υποδεικνύουν ότι τα άτομα με υποκλινικό θυρεοειδισμό -εκείνοι δηλαδή που έχουν ηπιότερη δυσλειτουργία του θυρεοειδούς αδένα– ενδεχομένως να μην ωφελούνται από θεραπείες με συνθετικές ορμόνες του θυρεοειδούς. Ωστόσο, η εφαρμογή θεραπείας θα πρέπει να αξιολογείται σε κάθε περίπτωση διάγνωσης υποθυρεοειδισμού, δεδομένης της αυξημένης θνησιμότητας από όλα τα αίτια», καταλήγει ο επίσης συγγραφέας Kashif M. Munir.
