Έρωτας. Αυτό είναι όλα όσα αισθάνομαι για τα δυο μου παιδιά. Έρωτας μοναδικός, παντοτινός και πάνω απ’ όλα έρωτας χωρίς ημερομηνία λήξης. Σήμερα λοιπόν το πρωί, με μια τους μόνο φράση, μ’ έκαναν να νιώσω σαν προδομένη δεκαεξάρα. Ναι, από εκείνες που κάνουν μούτρα όταν ο έρωτάς τους τούς πει ότι κάποια άλλη είναι πιο όμορφη, πιο έξυπνη, πιο κάτι περισσότερο, τέλος πάντων…
Αυτό το «πιο» βγήκε πρώτα από τα χείλη του γιου μου όταν του είπα πως δεν τον αφήνω να παίξει Play Station πάνω από μία ώρα: «Αμάν πια βρε μαμά! Γιατί με αφήνεις τόσο λίγο; Η μαμά του Γιώργου τον αφήνει πολύ περισσότερο. Ναι! Ο Γιώργος μου το’ χει πει και δεν σου λέω ψέμματα! Τέλος! Η μαμά του Γιώργου είναι καλύτερη μαμά από εσένα!»
Καλύτερη μαμά από εμένα; Η μαμά του Γιώργου; Μάλλον έχω παραισθήσεις. Μάλλον δεν άκουσα καλά. Μάλλον βρίσκομαι μέσα σ’ εφιάλτη. Τσιμπιέμαι! Κι όμως. Είμαι ξύπνια! Τρέχω στο δωμάτιο της κόρης μου. Την βλέπω να ετοιμάζεται για το σχολείο. Φοράει τζιν με παγιέτες, κόκκινο λουστρίνι και ασορτί φιόγκο στα μαλλιά. Της λέω πως αυτά τα ρούχα δεν είναι για σχολείο. Να τα βγάλει αμέσως. Να βάλει κάτι πιο άνετο, πιο καθημερινό. Και τότε, απ’ το πουθενά, βιώνω έναν ακόμη εφιάλτη: «Η φίλη μου η Στέλλα πάντα έτσι έρχεται στο σχολείο. Φοράει μόνο ωραίες φούστες και μεγάλους φιόγκους στα μαλλιά. Και τα μαλλιά της, η μαμά της τής τα αφήνει πάντα κάτω! Όχι σαν κι εσένα που μου τα πιάνεις συνέχεια αλογοουρά! Η μαμά της Στέλλας είναι καλύτερη μαμά από σένα και την αγαπάει πιο πολύ!»
Ξάφνου, τρυπώνει μέσα μου η προδομένη δεκαεξάρα και με δυνατή φωνή αρχίζει να φωνάζει: «Καλά κάνει και η μαμά του Γιώργου και η μαμά της Στέλλας!!! Εσείς όμως έχετε εμένα για μαμά κι εμένα θ’ ακούτε. Το καταλάβατε ή να το επαναλάβω γι’ ακόμη μια φορά;»
Η άποψη της ειδικού: Η σύγκριση που κάνουν τα παιδιά ανάμεσα στη μαμά τους και στις άλλες μαμάδες δημιουργεί στις πρώτες πολλές ενοχές. Ενοχές μήπως δεν είναι καλές μητέρα και απογοητεύουν το παιδί τους. Κάθε φορά λοιπόν που θα βρεθείτε αντιμέτωπη με τέτοιου είδους συγκρίσεις θα πρέπει αρχικά να διατηρήσετε την ψυχραιμία σας, να μην αρχίσετε να φορτώνετε τον εαυτό σας με τύψεις και να απαντήσετε στο παιδί πως κάθε οικογένεια έχει τους δικούς της κανόνες. Μπορεί λοιπόν η μαμά της Στέλλας να την αφήνει να έχει τα μαλλιά της κάτω, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι την αγαπάει περισσότερο. Προσπαθήστε να εξηγήσετε στο παιδί από πολύ μικρή ηλικία πως η αγάπη και η φροντίδα δεν εκφράζονται αφήνοντας συνεχώς το παιδί να κάνει αυτό που θέλει για τα πάντα. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να απαντήσετε: «Δε με νοιάζει τι κάνει η μαμά της Στέλλας και του Γιώργου».
Τα παιδιά φεύγουν για το σχολείο, η δεκαεξάρα παραμένει μέσα μου. Τόσο πεισματικά που χωρίς καν να το διαπραγματευθεί με τραβά απ’ το μαλλί πίσω, πολύ πίσω, στο δικό μου παρελθόν. Με βλέπω στα επτά, στα δέκα, στα δεκαπέντε μου χρόνια. Μουτρωμένη, παραπονεμένη, αδικημένη. Τώρα μ’ ακούω κιόλας! Να εκτοξεύω στην δική μου μαμά λόγια, φράσεις, παράπονα και συγκρίσεις όμοιες μ’ εκείνες των δικών μου παιδιών: «Γιατί δεν με αφήνεις να πάω με τις φίλες μου σινεμά; Η μαμά της Μαίρης την αφήνει! Μακάρι να είχα εκείνη για μαμά κι όχι εσένα!», «Γιατί φωνάζεις κάθε φορά που φοράω κοντές φούστες; Σε μισώ! Σε μισώ, γιατί θέλεις να είμαι πιο άσχημη από τις άλλες!» Με ακούω, μου κλείνω το στόμα δυνατά και για πρώτη ίσως φορά στη ζωή μου αισθάνομαι τόσο μα τόσο μπερδεμένη… Από τη θέση της κόρης είχα όλα τα δίκια από την στάση της μαμάς όλα τα άδικα. Σήμερα, πάλι από την θέση της μαμάς έχω όλα τα δίκια και την στάση των παιδιών μου όλα τα άδικα. Άραγε για πόσο ακόμη θα συνεχιστεί αυτή η μάχη; αυτή η σύγκριση που πονάει μικρούς και μεγάλους; Πώς μπορώ από τώρα να σφυρίξω τη λήξη αυτού του αγώνα που έχει τα πάντα εκτός από πλάκα;
Η άποψη της ειδικού: Το να είσαι καλός γονιός είναι ένας ασταμάτητος αγώνας. Φυσικά όλοι κάνουμε λάθη στο μεγάλωμα των παιδιών, καθώς δεν υπάρχει το εγχειρίδιο του τέλειου γονέα. Είναι λοιπόν πολύ σημαντικό ο γονιός να συγχωρεί τον εαυτό του για τυχόν λάθη και να μην ξεχνάει πως κάνει ότι καλύτερο μπορεί. Το θέμα είναι πως τα παιδιά επηρεάζονται όταν βλέπουν τη μαμά του φίλου τους να συμπεριφέρεται διαφορετικά από εσάς. Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε. Και γι’ αυτό το λόγο μπορούμε κάπου-κάπου να κάνουμε πίσω και να αφήσουμε το παιδί να κάνει αυτό που θέλει. Όχι όμως συνεχώς, διότι έτσι θα δημιουργήσουμε ανασφάλεια στο παιδί, θα πάρει το μήνυμα ότι μπορεί να μας χειριστεί και στο τέλος δεν θα μπορεί το ίδιο μεγαλώνοντας να διαχειριστεί το «όχι».
Μια πολύ καλή πρακτική είναι να ρωτήσετε τα παιδιά σας τι θα μπορούσατε να κάνετε για να γίνετε καλύτεροι γονείς για εκείνα. Αυτό θα βελτιώσει τη σχέση σας με το παιδί, θα σας δώσει την ευκαιρία να ακούσετε τι μπορεί να έχει ανάγκη και εσείς δεν το έχετε αντιληφθεί και το κυριότερο από όλα δε θα μείνουν στο παιδί απωθημένα ότι εσείς δεν αφουγκραστήκατε ποτέ αυτό που είχε πραγματικά ανάγκη.
Ευχαριστούμε την κυρία Ελευθερία Μουστάκα, Κλινικό Ψυχολόγο MSc.
