Σε χαμηλές δόσεις, οι στατίνες μπορούν να προστατέψουν από τον οστικό καταβολισμό, δηλαδή την απώλεια οστικού ιστού. Όσο μεγαλύτερη όμως είναι η δοσολογία των φαρμάκων για τη μείωση της χοληστερόλης, τόσο αυξάνεται και η πιθανότητα εμφάνισης οστεοπόρωσης, σύμφωνα με μια ανάλυση δεδομένων εκατομμυρίων ασθενών που δημοσιεύθηκε στο Annals of the Rheumatic Diseases.
Οι στατίνες αποτελούν ένα από τα πιο ευρέως συνταγογραφούμενα φάρμακα παγκοσμίως, «Οι στατίνες αναστέλλουν τη σύνθεση χοληστερόλης στο ήπαρ, με αποτέλεσμα τη μείωσή της. Ωστόσο, η χοληστερόλη είναι άκρως σημαντική για διάφορες διαδικασίες στο σώμα, όπως για παράδειγμα την παραγωγή των ορμονών του σεξ, της οιστραδιόλης και της τεστοστερόνης», αναφέρει ο πρώτος συγγραφέας της μελέτης, Michael Leutner από το Κλινικό Τμήμα Ενδοκρινολογίας και Μεταβολισμού του Ιατρικού Πανεπιστημίου της Βιέννης.
«Γνωρίζουμε ότι οι χαμηλές συγκεντρώσεις των ορμονών του σεξ, ειδικά η πτώση των επιπέδων των οιστρογόνων κατά τη διάρκεια της εμμηνόπαυσης, αποτελούν βασική αιτία αύξησης της οστεοπόρωσης στις γυναίκες. Μια παρόμοια σχέση υπάρχει και μεταξύ της πυκνότητας των οστών και της τεστοστερόνης, γι’αυτό και θέλουμε να μάθουμε αν η αναστολή παραγωγής της χοληστερόλης από τις στατίνες επιδρά στο σχηματισμό των οστών και αν θα μπορούσε να υπάρχει μια σχέση δόσης-απόκρισης μεταξύ των δύο», συμπληρώνει η επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας, Alexandra Kautzky-Willer.
Όσο μεγαλύτερη η δόση, τόσο ισχυρότερη η επίδραση
Για να πραγματοποιήσουν την έρευνά τους, οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν δεδομένα υγείας περισσότερων από 7,9 εκατομμύρια Αυστριακών, από τους οποίους αρχικά ξεχώρισαν όσους λάμβαναν τακτικά στατίνες τουλάχιστον για ένα χρόνο και σε δευτερεύοντα χρόνο όσους είχαν διαγνωσθεί με οστεοπόρωση, διαπιστώνοντας με τον τρόπο αυτό έναν συσχετισμό μεταξύ της δοσολογίας των στατινών και της συχνότητας της οστεοπόρωσης.
«Στις ομάδες της χαμηλότερης δοσολογίας υπήρχαν λιγότερα περιστατικά οστεοπόρωσης από το αναμενόμενο. Συγκεκριμένα, στις δόσεις μέχρι 10 mg είχαμε λιγότερες διαγνώσεις οστεοπόρωσης σε σύγκριση με τους ασθενείς χωρίς θεραπεία στατινών. Στις δόσεις από 20 mg και άνω, όμως, η τάση αυτή άλλαξε, αναδεικνύοντας περισσότερα περιστατικά οστεοπόρωσης σε ασθενείς που λάμβαναν θεραπεία με στατίνες», εξηγεί η Δρ. Kautzky-Willer.
Το φαινόμενο αυτό παρέμεινε, μάλιστα, και μετά τον έλεγχο των δεδομένων για παράγοντες κινδύνου για την οστεοπόρωση, όπως η ηλικία, το αυξημένο βάρος και άλλες προϋπάρχουσες συνθήκες, ενώ ο συσχετισμός ίσχυε και για τα δύο φύλα.
Με βάση τα αποτελέσματα της εν λόγω μελέτης, η σχέση μεταξύ της θεραπείας με στατίνες και του κινδύνου οστεοπόρωσης πρέπει να διερευνηθεί και σε κλινικές μελέτες. «Με τέτοια αποτελέσματα ερχόμαστε ένα βήμα πιο κοντά στην εξατομικευμένη ιατρική. Τώρα μπορούμε να συμβουλεύουμε τους ασθενείς υψηλού κινδύνου για οστεοπόρωση που ακολουθούν θεραπεία με στατίνες να παρακολουθούν τακτικά τον οστικό μεταβολισμό τους», σχολιάζει καταληκτικά η Δρ. Kautzky-Willer.
