Παρόλο που θεωρείται πλέον δεδομένο ότι η άσκηση κάνει καλό στην υγεία, πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να διατηρήσουν ένα σταθερό πρόγραμμα γυμναστικής για μεγάλο χρονικό διάστημα. Το φαινόμενο αυτό παρατηρείται σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό σε άτομα που πάσχουν από χρόνιες ασθένειες, όπως η νόσος Πάρκινσον στην οποία οι σωματικοί και ψυχικοί περιορισμοί θέτουν επιπρόσθετα εμπόδια.
Η μελέτη Park-in-Shape, που χρηματοδοτήθηκε από τον ολλανδικό Οργανισμό Έρευνας και Ανάπτυξης για την Υγεία (ZonMW) και δημοσιεύθηκε στο The Lancet Neurology, εξέτασε μια καινοτόμο προσέγγιση επίλυσης αυτού του ζητήματος. Οι συμμετέχοντες χωρίστηκαν σε δύο ομάδες, οι οποίες είχαν στη διάθεσή τους μια ηλεκτρονική εφαρμογή ως μέσο παρακίνησης που τους προσέφερε διάφορες ανταμοιβές για την άσκησή τους. Η ομάδα ελέγχου πραγματοποιούσε μόνο ασκήσεις stretching, ενώ η ενεργή ομάδα κλήθηκε να ασκείται για 30-45 λεπτά σε στατικό ποδήλατο στο σπίτι τουλάχιστον τρεις φορές την εβδομάδα.
Τα ποδήλατα είχαν εφοδιαστεί κι αυτά με διάφορα παιχνίδια παρακίνησης, κάνοντας το πρόγραμμα άσκησης πιο ευχάριστο και προκλητικό για τους συμμετέχοντες. Για παράδειγμα, μπορούσαν να αγωνίζονται ενάντια στην προηγούμενη απόδοσή τους ή ενάντια σε μια άλλη ομάδα ποδηλατών. Το σύστημα προσάρμοζε τη δυσκολία του παιχνιδιού ανάλογα με τους χτύπους της καρδιάς κάθε συμμετέχοντα, δημιουργώντας ένα ασφαλές περιβάλλον. Τέλος, οι προκλήσεις γίνονταν όλο και πιο δύσκολες καθώς οι συμμετέχοντες βελτίωναν τη σωματική τους κατάσταση.
Χάρη σε αυτά τα στοιχεία παρακίνησης, οι συμμετέχοντες πραγματοποιούσαν πιστά τις περιόδους άσκησης που έπρεπε να κάνουν τρεις φορές την εβδομάδα για μια περίοδο έξι μηνών. Μετά τη μελέτη, οι συμμετέχοντες στην ενεργή ομάδα βρίσκονταν σε πολύ καλύτερη καρδιαγγειακή κατάσταση και οι κινητικές τους δυσκολίες είχαν βελτιωθεί αρκετά. Πρόκειται για μια ευρύτατη επίδραση, αν λάβουμε υπόψιν τα διάφορα συμβατικά φάρμακα που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία της νόσου Πάρκινσον.
«Είδαμε με χαρά ότι οι πάσχοντες από τη νόσο Πάρκινσον ήταν ικανοί να πραγματοποιούν με αφοσίωση το πρόγραμμα γυμναστικής τους. Η επωφελής επίδραση στις κινητικές δυσκολίες ήταν, επίσης, επαρκώς εκτενής για να κριθεί κλινικά σχετική. Επομένως, η άσκηση θα πρέπει να θεωρηθεί μια εξαιρετικά χρήσιμη προσθήκη στη φαρμακευτική αγωγή», αναφέρει η ερευνήτρια Nicolien van der Kolk.
Το γεγονός ότι η άσκηση με το ποδήλατο μπορεί πραγματοποιηθεί εξ ολοκλήρου στο σπίτι αποτελεί τεράστιο πλεονέκτημα για τους ασθενείς, καθώς ενισχύει σημαντικά το εφικτό της θεραπείας.
Ο βασικός ερευνητής, καθηγητής Bas Bloem αναφέρει σχετικά: «Τώρα μπορούμε να ξεκινήσουμε την έρευνα για το πόση περισσότερη άσκηση στο στατικό ποδήλατο χρειάζεται για να επιβραδύνει την εξέλιξη της νόσου. Επίσης, ο συνδυασμός άσκησης και παιχνιδιού που αναπτύξαμε ταιριάζει απόλυτα στους στόχους μας για μακροπρόθεσμη βελτίωση στη συμπεριφορά άσκησης των ασθενών με διαφόρων ειδών διαταραχές, που θα μπορούσαν να επωφεληθούν από την τακτική άσκηση».
