Καναδοί ερευνητές ανακάλυψαν ότι μια ευρέως συνταγογραφούμενη θεραπεία για την πολλαπλή σκλήρυνση σχετίζεται με μεγαλύτερης διάρκειας επιβίωση των ασθενών, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσίευσαν στο Brain.
Η πολλαπλή σκλήρυνση πλήττει άτομα παραγωγικής ηλικίας (20-40 ετών), κυρίως γυναίκες. Σήμερα οι πάσχοντες σε όλο τον πλανήτη υπολογίζονται σε περίπου 2,3 εκατομμύρια, και περίπου σε 13.000 στην Ελλάδα. Περίπου το 85% των ασθενών με πολλαπλή σκλήρυνση διαγιγνώσκεται με υποτροπιάζουσα-διαλείπουσα πολλαπλή σκλήρυνση, η οποία χαρακτηρίζεται από εξάρσεις και υφέσεις της συμπτωματολογίας.
Η β-ιντερφερόνη είναι η πρώτη θεραπεία που εγκρίθηκε για την διαχείριση της υποτροπιάζουσας-διαλείπουσας πολλαπλής σκλήρυνσης και φυσικά είναι η συχνότερα χορηγούμενη αγωγή για τη συγκεκριμένη πάθηση.
Η ομάδα του Πανεπιστημίου της Βρετανικής Κολομβίας και του Ερευνητικού Ινστιτούτου Υγείας Coastal παρατήρησε ότι τα άτομα με πολλαπλή σκλήρυνση που έπαιρναν β-ιντερφερόνη είχαν 32% χαμηλότερο κίνδυνο θανάτου συγκριτικά με ασθενείς που δεν έκαναν θεραπεία με β-ιντερφερόνη. Μάλιστα, η θετική αυτή επίδραση ήταν περισσότερο εμφανής στους πάσχοντες που έκαναν θεραπεία με β-ιντερφερόνη για πάνω από τρία χρόνια
Πρόκειται για την πρώτη μεγάλη μελέτη, έγινε σε δείγμα σχεδόν 6.000 ατόμων στον Καναδά και τη Γαλλία, που εξέτασε την θνησιμότητα σε σχέση με τη β-ιντερφερόνη στη θεραπεία της πολλαπλής σκλήρυνσης.
Συγκεκριμένα οι επιστήμονες έθεσαν υπό ιατρική παρακολούθηση 5.989 άτομα με υποτροπιάζουσα-διαλείπουσα πολλαπλή σκλήρυνση, η οποία χαρακτηρίζεται από εξάρσεις και υφέσεις της συμπτωματολογίας, από το 1986 έως το 2013. Θέλησαν στο διάστημα αυτό να καθορίσουν ποια τροποποιητικά φάρμακα έπαιρναν οι ασθενείς και πόσο χρόνο είχαν ζήσει. Η μέση ηλικία των συμμετεχόντων (που δεν είχαν πάρει φαρμακευτική αγωγή για την πολλαπλή σκλήρυνση πριν την έναρξη της μελέτης) ήταν τα 42 έτη ζωής. Η μέση ηλικία θανάτου στα 742 άτομα που δεν ήταν εν ζωή μέχρι το τέλος της μελέτης, ήταν τα 61 έτη ζωής.
Τα αποτελέσματα της μελέτης ήταν συνεπή μεταξύ των δύο γεωγραφικών περιοχών, ανδρών και γυναικών. Οι ασθενείς που είχαν πάρει β-ιντερφερόνη για τουλάχιστον έξι μήνες είχαν μειωμένο κίνδυνο θανάτου όταν συγκρίθηκαν με ασθενείς που δεν είχαν πάρει την εν λόγω θεραπεία. Η λήψη β-ιντερφερόνης για πάνω από τρία χρόνια είχε ακόμα ισχυρότερο συσχετισμό με την καλύτερη επιβίωση των πασχόντων. Επιπλέον, η αυξημένη επιβίωση ήταν εμφανής μεταξύ των ασθενών που είχαν ξεκινήσει τη θεραπεία μετά την ηλικία των 40 ετών ή πέντε και περισσότερα χρόνια μετά την απαρχή της νόσου.
«Αν και η συγκεκριμένη αγωγή συνταγογραφείται από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, χρειάστηκαν χρόνια για να μελετήσουν οι επιστήμονες την επίδρασή της ως προς την επιβίωση των ασθενών. Αλλά είναι ενθαρρυντικό ότι διαπιστώσαμε σε μια τόσο μεγάλη μελέτη ότι σχετίζονται με σημαντικά μεγαλύτερη επιβίωση», σημειώνει η επικεφαλής συγγραφέας Elaine Kingwell, ερευνήτρια και επιδημιολόγος στο Κέντρο Υγείας του Εγκεφάλου Djavad Mowafaghian και καθηγήτρια στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Βρετανικής Κολομβίας.
Παρά τα ενθαρρυντικά αποτελέσματα, οι ερευνητές σπεύδουν να τονίσουν ότι εκτός από την επιβίωση παίζουν ρόλο και άλλες παράμετροι στην διαχείριση της νευροεκφυλιστικής πάθησης. «Τώρα που έχουμε πετύχει να επεκτείνουμε το προσδόκιμο επιβίωσης των ασθενών με πολλαπλή σκλήρυνση θα πρέπει να εστιάσουμε και στην βελτίωση της ποιότητας ζωής τους. Πρέπει λοιπόν να συνεχίσουμε να μελετάμε τρόπους που να συντελούν στο συνολικά καλό αποτέλεσμα», σημειώνει με νόημα η Helen Tremlett, καθηγήτρια στο Τμήμα Νευρολογίας του καναδικού πανεπιστημίου με εξειδίκευση στην πολλαπλή σκλήρυνση.
Η Δρ. Tremlett έχει ήδη λάβει σχετική χρηματοδότηση για να μελετήσει και την επίδραση των νεότερων θεραπειών της πολλαπλής σκλήρυνσης στην επιβίωση των ασθενών.
