Στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου βρέθηκε ο Παραολυμπιονίκης Νάσος Γκαβέλας, φορώντας στο στήθος του το χρυσό μετάλλιο στην κούρσα των 100 μέτρων στο Παρίσι. Ο σπουδαίος αθλητής αγωνίζεται από την ηλικία των 17 ετών και κατέχει το Παγκόσμιο Ρεκόρ της κατηγορίας Τ11 στα 100μ. με χρόνο 10,82 δευτερόλεπτα και στα 60μ. με 7,10 δευτερόλεπτα. Έχασε την όρασή του σε ηλικία 10 ετών από τη νόσο Stargardt, μια γενετική διαταραχή που επηρεάζει τον αμφιβληστροειδή χιτώνα και συγκεκριμένα την ωχρά κηλίδα.
Από την ίδια πάθηση πάσχει και η Joanne, καλλιτέχνις, η οποία είχε μιλήσει στο ygeiamou για την πάθησή της, η οποία, όπως και στην περίπτωση του Νάσου Γκαβέλα, συνεχίζει κανονικά τη ζωή της, χωρίς η αναπηρία να τη σταματά.
Ειδικότερα, αναφέρει στη συνέντευξή της:
«Ήμουν γύρω στα 15 όταν βρέθηκα αντιμέτωπη με τη νόσο Stargard, μια εκφυλιστική ασθένεια της ωχράς κηλίδας των ματιών. Είναι νόσος εκ γενετής, αλλά εκδηλώνεται στην εφηβεία. Ήταν σοκαριστικό για μένα και τους γονείς μου. Και ακόμη πιο σοκαριστικό ότι ακούς πως δεν υπάρχει θεραπεία. Σταδιακά βρήκα δύναμη και τρόπο να πορεύομαι.
Στην περίπτωσή μου η νόσος επηρεάζει την ωχρά κηλίδα, που γίνεται πιο λεπτή και αυτό σημαίνει ότι βλέπω θολά, δεν έχω καλή περιφερική όραση. Βαθιά μέσα μου υπάρχει ο φόβος της χειρότερης εξέλιξης, ότι θα χάσω την όρασή μου. Θα ήθελα να μη συμβεί, με τρομάζει ως σκέψη.
Συνεχίζω τη ζωή μου κάνοντας ό,τι καλύτερο μπορώ με δεδομένη αυτή την κατάσταση. Η ζωή μου τώρα έχει ως επίκεντρο τη μουσική. Από μικρή ήμουν αγκαλιά με μια κιθάρα. Μετά το Λύκειο ξεκίνησα σπουδές σε ωδείο.
Χαίρομαι που στη δουλειά μου, στη σκηνή, αλλά και κάτω από τα φώτα, στη δημιουργία, τη σύνθεση, η νόσος Stargard δεν με επηρεάζει. Εχω μεγάλη ελευθερία. Το αντίθετο συμβαίνει όμως στην καθημερινότητά μου και προσπαθώ να το διαχειριστώ. Εχω ανασφάλεια όταν κινούμαι – όλα μοιάζουν μια θολή κινούμενη μάζα όταν είμαι στον δρόμο. Προσπαθώ να έχω πάντα δικούς μου ανθρώπους να με βοηθούν. Και να ακολουθώ τη συμβουλή του μπαμπά μου (σ.σ.: πρόκειται για τον ηθοποιό Λάζαρο Γεωργακόπουλο): αντί να εστιάζεις στο πρόβλημα, βρες τις λύσεις.
Αυτό κάνω, προσπαθώ να βρίσκω τη λύση, τη διέξοδο, την εναλλακτική – ονομάστε το όπως θέλετε. Για παράδειγμα, δεν οδηγώ λόγω της πάθησης. Με θυμώνει κάποιες φορές, όταν σκέφτομαι ότι δεν θα έχω αυτή την ελευθερία και την αυτονομία αλλά αμέσως επανέρχομαι και σκέφτομαι όσα μπορώ να έχω και όχι όσα δεν έχω. Δεν έχω απευθυνθεί σε κάποια υπηρεσία του κράτους για το θέμα της αναπηρίας, αλλά δεν το αποκλείω για αργότερα.
Θεωρώ μεγάλη ευκαιρία τη συμμετοχή μου στο “Voice”. Hμουν ερασιτέχνης και μου άνοιξε μια άλλη πόρτα στον κόσμο της μουσικής. Eμαθα πολλά πράγματα για τον εαυτό μου, τα όριά μου, την έκθεσή μου.
Δεν επαναπαύομαι ποτέ. Θέλω να μαθαίνω και να γίνομαι καλύτερη. Γράφω τραγούδια, κάνω ηχογραφήσεις και συνεργασίες, ετοιμάζομαι για εμφανίσεις.
Η ζωή (μου) συνεχίζεται και δεν τα παρατάω. Είναι ένας αγώνας στη διάρκεια του οποίου πρέπει να μου… δείχνω τον καλύτερο μου εαυτό. Υπάρχουν κακές ημέρες, αλλά θα έρθουν και οι καλές».
Αυτοκτονίες: 1.500 σε τρία χρόνια – Τα hotspots που επιλέγουν οι αυτόχειρες
