Κάθε φορά που ένα παιδί είναι κάπως ποιο ανυπόμονο ή απλά… ζωηρό, ο γονιός θα μπορούσε να υποθέσει πως ανήκει στο φάσμα της ΔΕΠΥ, της διαταραχής δηλαδή ελλειμματικής προσοχής και η υπερκινητικότητας. Πόσο συχνή όμως είναι μια τέτοια διάγνωση; «Σε μια τάξη με περίπου 25 παιδάκια, έως και δύο παιδιά ενδεχομένως να έχουν αυτή τη διάγνωση ή θα έπρεπε να την είχαν λάβει» διευκρινίζει ο κύριος Χρήστος Σκαλούμπακας, ψυχοπαιδαγωγός από τη μονάδα Διαταραχών ΔΕΠΥ – Μάθησης του Ψυχιατρικού Τμήματος Παιδιών και Εφήβων του Νοσοκομείου Παίδων «Παναγιώτη & Αγλαϊας Κυριακού».
Όπως αναφέρει και ο ίδιος στη συνέχεια, τα σημάδια εντοπίζονται μετά την έναρξη της σχολικής εκπαίδευσης, γιατί οι δυσκολίες αυξάνονται αλματωδώς και φαίνονται πιο έντονες. Πώς γίνεται όμως η χαρτογράφηση των συμπτωμάτων; Ποιο ρόλο παίζει η κληρονομικότητα; Υπάρχει εργαλείο που βοηθά στη διάγνωση με ακρίβεια; Και τελικά πώς νιώθει ένα παιδί που έχει ΔΕΠΥ;
Ακούστε τη συζήτηση στο podcast που ακολουθεί:
