Μια επιθυμία που έχουν ορισμένοι κηδεμόνες σκύλων, είναι να μάθουν στους τετράποδους φίλους τους να δέχονται τροφή μόνον από εκείνους. Ένα «θέλω», που βλάπτει την υγεία του σκύλου, αλλά και επηρεάζει τη συμπεριφορά του.
«Η μέθοδος που χρησιμοποιείται, ακόμη και σήμερα, για να διδαχτεί ένας σκύλος να μην τρώει από κάποιο άλλο άτομο, εκτός του κηδεμόνα του, είναι η διόρθωση και η αυστηρή τιμωρία.
Οι πιο συνηθισμένες -και ξεπερασμένες- μέθοδοι είναι η χρήση ηλεκτρικού κολάρου και ο πνίχτης. «Μια άλλη λανθασμένη μέθοδος που χρησιμοποιείται είναι οι εμπλουτισμένες τροφές με κάτι καυτερό, όπως μπιφτέκια, ή λουκάνικα. Επίσης, με έμμεσο τρόπο τιμωρούν τον σκύλο, και, επιπλέον, οι καυτερές γεύσεις καταστρέφουν τους γευστικούς κάλυκες του ζώου» επισημαίνει η διπλωματούχος εκπαιδεύτρια σκύλων και σύμβουλος συμπεριφοράς, Ειρήνη Χαρμπούρου.
Οι επιπτώσεις που έχουν αυτές οι μέθοδοι στην υγεία και στη συμπεριφορά του σκύλου
«Η χρήση αυτών των μεθόδων μπορεί να προκαλέσει ανεπανόρθωτες ζημιές στον σκύλο. Το κολάρο και ο πνίχτης μπορεί να δημιουργήσουν σοβαρό πρόβλημα στην τραχεία του ζώου, και οι καυτερές ουσίες μπορεί να βλάψουν τους γευστικούς του κάλυκες, όπως προαναφέραμε, αλλά και να προκαλέσουν πεπτικά προβλήματα στους τετράποδους φίλους μας.
Επίσης, με τη διόρθωση ο σκύλος μπορεί να μπλοκάρει και να μην ξαναφάει μπροστά στον κηδεμόνα, ή σε όποιον ήταν παρών στη διαδικασία», τονίζει η κα Χαρμπούρου.
Διδαχή μέσω θετικής ενίσχυσης
Υπάρχει τρόπος να μάθουμε στον σκύλο μας να αφήνει αυτό που έχει στο στόμα.
«Μέσω της θετικής ενίσχυσης θα μπορούσαμε να διδάξουμε στον σκύλο μας εναλλακτικές συμπεριφορές, όπως το «άστο», άλλα και την ανακατεύθυνση στον κηδεμόνα. Να του μάθουμε, δηλαδή, πως το να αφήσει αυτό που βρήκε, θα τον ανταμείψει με κάτι καλύτερο.
Είναι σημαντικό να επισημάνουμε εδώ, πως όσο και να δουλέψουμε την συμπεριφορά του «άστο», για να την εκτελέσει ο σκύλος, θα πρέπει να είμαστε μπροστά για να του το ζητήσουμε», διευκρινίζει η διπλωματούχος εκπαιδεύτρια σκύλων και σύμβουλος συμπεριφοράς.
Εξηγεί ότι, σε ένα περιβάλλον που έχει κάτω φαγητό, ή στην περίπτωση που κάποιος καλεί τον σκύλο μας για να τον ταΐσει, το ένστικτο του θα τον οδηγήσει στο να το φάει. Αν δεν είμαστε μπροστά, ο σκύλος δεν θα κάνει «άστο» από μόνος του.
«Ακόμη και αν ταΐζουμε το κουτάβι μας μόνο εμείς, δεν το έχει ταΐσει πότε κανείς άλλος, και έχουμε δουλέψει και τις παραπάνω συμπεριφορές, ακόμη και σε αυτές τις υποτιθέμενα τέλειες συνθήκες, θα υπάρχουν φορές που δεν θα πετύχει.
Η διδαχή της συγκεκριμένης συμπεριφοράς (το να μην τρώει από άλλον) δεν εξυπηρετεί πουθενά τον σκύλο, και δεν του προσφέρει τίποτα. Το θετικό της στοιχείο είναι η ασφάλεια που αισθάνεται ο κηδεμόνας;», διερωτάται η κα Χαρμπούρου.
Ωστόσο, όπως επισημαίνει, υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις που θα χρειαστεί να ταΐσει κάποιος άλλος τον σκύλο μας. Αυτό θα στρεσάρει πολύ τον σκύλο, αν έχει μάθει να τον ταΐζει μόνο ένα συγκεκριμένο άτομο, και, επιπλέον, μπορεί να του πάρει χρόνο μέχρι να εμπιστευτεί κάποιον.
Ενδεικτικά αναφέρει δύο περιπτώσεις: α) όταν θα χρειαστεί ο σκύλος να νοσηλευτεί και β) όταν θα χρειαστεί να λείψει ο κηδεμόνας και ο σκύλος να πάει κάπου για φύλαξη.
Τέλος, η κα Χαρμπούρου λέει: «αποκτώντας έναν σκύλο, δημιουργούμε και προσδοκίες για τις συμπεριφορές που θα του μάθουμε. Θα πρέπει, όμως, να αναλογιστούμε τα εξής: αν αυτές οι συμπεριφορές είναι χρήσιμες για τον σκύλο, αν τον ωφελούν κάπου, ή αν το κάνουμε για να εξυπηρετήσουμε δικούς μας σκοπούς – κυρίως εγωιστικούς, για να φαίνεται πως έχουμε έναν σκύλο “robot“, όπως, δυστυχώς, αρέσει σε πολλούς να αποκαλούν τους σκύλους τους».
Η διπλωματούχος εκπαιδεύτρια σκύλων και σύμβουλος συμπεριφοράς, Ειρήνη Χαρμπούρου
● Η κυρία Ειρήνη Χαρμπούρου είναι διπλωματούχος εκπαιδεύτρια σκύλων και σύμβουλος συμπεριφοράς, απόφοιτη των σχολών «Kynagon Dog Trainers» και Woofland Academy. Παρακολουθεί ανελλιπώς σεμινάρια για να εμπλουτίσει τις γνώσεις της πάνω στον τομέα της θετικής εκπαίδευσης.
Ζει στην Πρέβεζα.
Διαβάστε επίσης
