Μία συνήθεια των κουταβιών, που τους προσφέρει ευχαρίστηση, είναι να δαγκώνουν τα χέρια του κηδεμόνα τους – τα βλέπουν σαν παιχνίδι.
Και δεν μασουλάνε μόνο τα χέρια.
«Τα κουτάβια μας μασάνε, κυριολεκτικά, τα πάντα. Από χαρτιά και κάλτσες, μέχρι ό,τι μπορεί να υπάρχει στον χώρο.
Τις περισσότερες φορές δεν έχουν ως απώτερο σκοπό την κατάποση των αντικειμένων, αλλά αρέσκονται στο μασούλημα.
Είναι ο τρόπος τους για να γνωρίσουν τον κόσμο, να χαλαρώσουν, ακόμη και να ανακουφίσουν την ενόχληση που μπορεί να νιώθουν όταν βγάζουν τα καινούργια τους δοντάκια. Ακριβώς όπως κι εμείς.
Τα δαγκώματα, όμως, είναι και ένας τρόπος παιχνιδιού – και εδώ είναι που συχνά αρχίζουν να δημιουργούνται προβλήματα, αφού και για εμάς δεν είναι τόσο ευχάριστο να γινόμαστε το… θύμα του δαγκώματος.
Πόσο μάλλον, αν υπάρχουν στο σπίτι και μικρά παιδιά. Σε αυτή την περίπτωση υπάρχει και κίνδυνος μικροτραυματισμών. Είναι σημαντικό, λοιπόν, να δείξουμε στο κουταβάκι μας ότι αυτός ο τρόπος παιχνιδιού δεν είναι αποδεκτός. Αυτό δεν χρειάζεται να γίνει, ούτε με φωνές, ούτε με την άσκηση σωματικής βίας», τονίζει η θετική εκπαιδεύτρια, Στέλλα Ρηγάκη.
Τι μπορούμε να κάνουμε για να αποφύγουμε τα δαγκωματάκια από τον μικρό μας φίλο;
«Τον πρώτο βήμα -όπως στα περισσότερα προβλήματά μας- είναι η πρόληψη.
Γι’ αυτό, αποφεύγουμε τις έντονες κινήσεις των χεριών μας μπροστά στο μουσουδάκι του κουταβιού, μιας και κάτι τέτοιο μπορεί να το παρακινήσει να μας δαγκώσει.
Στην περίπτωση, όμως, που μας δαγκώσει, αποφεύγουμε τα σπρωξίματα, καθώς και αυτό μπορεί να «ερμηνευτεί» από το κουτάβι μας ως παιχνίδι.
Προσπαθούμε να του τραβήξουμε την προσοχή με κάποιο παιχνίδι και, μόλις το δαγκώσει, παίζουμε μαζί του, τραβώντας το ελαφρώς.
Θέλουμε να κάνουμε το δάγκωμα του παιχνιδιού όσο πιο ενδιαφέρον γίνεται και, αντίθετα, το δάγκωμα το χεριών μας όσο πιο βαρετό γίνεται.
Αν, παρόλα αυτά, δεν τα καταφέρουμε, αποχωρούμε με ήρεμες κινήσεις, δίνοντας λίγο χρόνο στο κουτάβι μας να ξεπεράσει τον ενθουσιασμό του.
Μπορεί να μας πάρει λίγο καιρό, όπως, άλλωστε, και η εκμάθηση οποιασδήποτε συμπεριφοράς, αλλά αυτό δεν χρειάζεται να μας ανησυχεί.
Όσο δεν παίζουμε με τον σκύλο μας με τέτοιους τρόπους, τόσο του δίνουμε ένα καθαρό μήνυμα ότι δεν είναι ο τρόπος παιχνιδιού μας», διευκρινίζει η κα Ρηγάκη και καταλήγει: «Αν δυσκολευτούμε, μπορούμε πάντα να συμβουλευτούμε κάποιον θετικό εκπαιδευτή για να μας κατευθύνει, ώστε να βρούμε τον αποτελεσματικότερο τρόπο αντιμετώπισης για τον δικό μας σκύλο, χωρίς να χρειαστεί να χρησιμοποιήσουμε ψυχολογική ή σωματική βία».
Η θετική εκπαιδεύτρια σκύλων, Στέλλα Ρηγάκη
● Η κυρία Στέλλα Ρηγάκη είναι απόφοιτη της Σχολής Star Dog Academy του Γιάννη Αραχωβίτη. Εμπλουτίζει τις γνώσεις της για τις εξελίξεις στον χώρο με συνεχή επιμόρφωση και μετεκπαίδευση. Σκοπός της, να προσφέρει βοήθεια στον άνθρωπο για ουσιαστική επικοινωνία με τον καλύτερό του φίλο: τον σκύλο του. Η αγάπη της για τα ζώα ξεκινά από την παιδική της ηλικία, καθώς μεγάλωσε με διάφορα ζώα, και με μητέρα επαγγελματία groomer.
Διαβάστε επίσης
