Λευκή: Η σκυλίτσα που μας δίνει μαθήματα ζωής

Η Λευκή ήταν μια σκυλίτσα που βίωσε τη βάναυση μεταχείριση του ανθρώπου. Ο κτηνίατρος δεν της έδινε καμία πιθανότητα επιβίωσης.

Εκείνη, όμως, τον διέψευσε και έζησε εντεκάμισι χρόνια, παραδίδοντας μαθήματα ζωής στη οικογένεια που τη βρήκε.

«Η Λευκή με έμαθε, πως η ζωή θέλει θάρρος. Πως όταν πέφτεις, θέλει δύναμη ψυχής να σηκωθείς. Πως ο σεβασμός κερδίζεται, δεν επιβάλλεται. Πως όταν εμπιστεύεσαι, πας μπροστά. Όταν προσφέρεις, δεν βγαίνεις χαμένος. Και όταν έχεις υπομονή και ξέρεις να περιμένεις, στο τέλος κερδίζεις. Πως η ηρεμία είναι μεταδοτική και θεραπευτική», υποστηρίζει η θετική εκπαιδεύτρια σκύλων, Ελένη Κασπίρη.

Θυμάται ότι τη βρήκε, πριν από δεκαπεντίμισι χρόνια, σε κωματώδη κατάσταση, και το κορμάκι της είχε παντού πληγές.

Ο γιατρός ήταν ξεκάθαρος: «Λυπάμαι, αλλά δεν θα τα καταφέρει».

«Την πήραμε στο σπίτι μας για να περάσει τις τελευταίες μέρες, ή ώρες της, με συντροφιά, χάδια και αγάπη, κι όχι μόνη μέσα στο ψυχρό κλουβί του κτηνιατρείου. Αρκετά άδικη ήταν η ζωή μαζί της. Η αγάπη μας, ίσως δεν ήταν αρκετή για να την κρατήσει στη ζωή, όμως αυτό ήταν το ελάχιστο που μπορούσαμε να κάνουμε για εκείνη. Κι ενώ περιμέναμε το αναπόφευκτο, εκείνη είχε άλλα «σχέδια»…

Ξαφνικά, άρχισε να κινείται. Και μετά έκανε ένα σάλτο και σηκώθηκε!

«Θαύμα», είπαμε… Μα το θαύμα ήταν η δύναμή της. Η θέλησή της. Το θαύμα ήταν εκείνη.

Βέβαια, είχαμε πολύ δρόμο μπροστά μέχρι να γιατρευτούν οι τόσες πληγές στο κορμάκι της.

Αγωνιούσαμε για το πώς, και αν, θα επουλωθούν κάποτε οι πληγές της ψυχούλας της.

Με τον καιρό οι πληγές έκλεισαν – αν και άφησαν ουλές που πάντα μας θύμιζαν…

Ένα τραύμα την ανάγκασε να περπατά πάντα με σκυφτό το κεφάλι.

Όσα κι αν πέρασε, όσο κι αν της τσάκισαν το κορμί, η ψυχούλα της έμεινε αλώβητη και καθαρή. Και μας πήγε κι εμάς όλους ψηλότερα», αφηγείται η κα Κασπίρη.

Αργότερα στη Λευκή παρουσιάστηκε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας. Ο γιατρός μιλούσε για μια πολύ δύσκολη περίπτωση, με αβέβαιη κατάληξη.

«Για ακόμα μια φορά διέψευσε γιατρούς και γνωματεύσεις, και βγήκε νικήτρια.

Ήθελε να ζήσει, και τα κατάφερε!

Ίσως, να μας έδειχνε (όχι πως δεν το ξέραμε, αλλά το ξεχνούσαμε) πως η ζωή κερδίζεται μέρα με τη μέρα μέσα από μάχες, και πως αυτό που έχει πραγματικά σημασία, είναι με τι «όπλα» παλεύεις.
Πολύ γρήγορα καταλάβαμε ποια ήταν τα δικά της «όπλα».

Η δύναμη της θέλησής της την έκανε να πηγαίνει μπροστά με θάρρος, να μη φοβάται τίποτα, να εμπιστεύεται, να σέβεται, να έχει Ιώβια υπομονή, και μια ηρεμία που γαλήνευε τους πάντες.

Και, πράγματι, ο φόβος ήταν άγνωστος για εκείνη, αφού του τη έκλεισε την πόρτα μια για πάντα. Κι έτσι πορεύτηκε σε όλη της τη ζωή.

Η εμπιστοσύνη, που θα έπρεπε να είχε κλονιστεί, ακόμα και χαθεί, με τα όσα πέρασε, ήταν εκεί για να την πηγαίνει μόνο μπροστά.

Έδειξε σε όλους μας πως ο σεβασμός δεν επιβάλλεται, αλλά εμπνέεται.

Η Λευκούλα ήρθε για να μας αποδείξει, περίτρανα, μέσα από τη συμβίωσή της με πολλά ζωάκια, πως δυνατός δεν είναι αυτός που δείχνει τα «μπράτσα» και το μπόι του, που προσπαθεί να επιβληθεί με τσαμπουκάδες και κάνει οτιδήποτε για να επιδείξει δύναμη και υπεροχή.

Με την ήρεμη συμπεριφορά της μας τραβούσε σαν μαγνήτης, όλους, κοντά της. Δεν είναι τυχαίο που όλοι (σκύλοι, γάτες, άνθρωποι) πηγαίναμε και κουρνιάζαμε, όχι απλά κοντά της, αλλά πάνω της: να την ακουμπάμε για να νιώθουμε ηρεμία, για να αντλούμε από την τεράστια ήρεμη δύναμή της.

Μας έδειξε πως δυνατός, εντέλει, είναι αυτός που μπορεί με σεβασμό, με υπομονή και ηρεμία να φτιάχνει γέφυρες, ν’ ανοίγει δρόμους, και οι άλλοι να τον εμπιστεύονται, να τον σέβονται, να τον ακολουθούν.

Ναι, ήταν ιδιαίτερη, διαφορετική», αφηγείται η θετική εκπαιδεύτρια σκύλων.

Το γυρτό και σκυμμένο της κεφάλι την έκανε να ξεχωρίζει ανάμεσα σε όλα τα λυγερόκορμα και καμαρωτά σκυλιά, αναφέρει η κα Κασπίρη, και ήταν πολλοί εκείνοι που τη λυπόντουσαν και έλεγαν:

«Κρίμα, το καημένο». Μόνο «καημένο» δεν ήταν η Λευκή.

«Σίγουρα, ο οίκτος δεν ήταν αυτός που της ταίριαζε, αλλά ο θαυμασμός.

Κάθε μέρα, με τη στάση της απέναντι στη ζωή και σε όλους, έδειχνε πως ένα σκυφτό κεφάλι (που κάποιοι της τσάκισαν) δεν μπορεί να είναι πρόβλημα, ούτε εμπόδιο, όταν η ψυχή κοιτάει ψηλά.

Και πως τα ιδιαίτερα πλάσματα, -όποια- είναι και μπορούν να είναι ισότιμα μέλη στην οικογένεια και στην κοινωνία. Και γιατί όχι, πολλές φορές και να ξεπερνούν τους άλλους, όπως εκείνη.

Σεβασμός και θαυμασμός τούς πρέπει μόνο. Όλα τ’ άλλα, κατώτερα συναισθήματα είναι για εκείνους τους ανθρώπους που επιλέγουν να κρατούν μακριά το διαφορετικό, άλλοτε από άγνοια, άλλοτε από φόβο, κι άλλοτε από προκατάληψη.

Ευτυχώς που τα ζώα ξέρουν να επικοινωνούν απείρως καλύτερα μεταξύ τους. Και χωρίς καμία αμφιβολία, αντιλαμβάνονται και νιώθουν τα πάντα και τα εκφράζουν ξεκάθαρα, με τον δικό τους τρόπο και στη δική τους γλώσσα.

Όλα τα ζώα, και όχι μόνο τα δικά μας, έβλεπαν και διάβαζαν στη Λευκή τα τόσα υπέροχα που είχε να τους δώσει, και έτρεχαν κοντά της χωρίς να το σκεφτούν», τονίζει η κα Κασπίρη.

Δεν ξεχνά την πολύτιμη βοήθεια της Λευκής στην εκπαίδευση, με σκυλάκια που είχαν θέματα με ομοίους τους. Τους κηδεμόνες που τη ρωτούσαν πού θα βρουν έναν σκύλο ήρεμο και με υπομονή, έτσι ώστε να δείξει στον δικό τους πως τα σκυλιά είναι φίλοι του. Και την ίδια να απαντά με καμάρι: «Η Λευκούλα μου, η ειρηνευτική δύναμη».

«Είχε έναν δικό της, ξεχωριστό τρόπο να καταφέρνει πράγματα – και δεν μιλάω για τα κλασσικά, τις λεγόμενες «εντολές», που τις έμαθε, έτσι κι αλλιώς, σε χρόνο ρεκόρ. Αυτά για μένα και σε σχέση με τα ζώα μου δεν είχαν ποτέ ιδιαίτερη σημασία, αν και πάντα καμάρωνα που ήταν η πρώτη μου άριστη μαθήτρια. Μιλάω για την επικοινωνία: να μπορώ να καταλαβαίνω τι νιώθουν, τι θέλουν, τι μου λένε κάθε φορά με τη συμπεριφορά τους.

Γιατί, όσο κι αν επικοινωνούν τέλεια μεταξύ τους, όσο κι αν μας στέλνουν ξεκάθαρα μηνύματα, εμείς οι άνθρωποι, μη γνωρίζοντας, δυσκολευόμαστε να διαβάσουμε, να ερμηνεύσουμε, να καταλάβουμε αυτά που μας λένε.

Κι εκεί είναι που χαλάει η «συνταγή» μιας υγιούς, σωστής και τόσο όμορφης σχέσης μαζί τους.

Ούτε εγώ ήξερα. Όμως, με εκείνη πρώτα και με τους άλλους μετά, άρχισα να παρατηρώ πολύ προσεκτικά και με σεβασμό, να καταλαβαίνω σιγά – σιγά, και ταπεινά μπορώ να πω, πως άρχισα να μπορώ να διαβάζω και να ερμηνεύω, δειλά – δειλά, τα μηνύματά τους.

Άρχισα μέρα με τη μέρα να μαθαίνω – και έχω πολλά να μάθω ακόμα. Το σίγουρο είναι, πως κάθε μέρα κοντά τους είναι μια πολύτιμη εμπειρία ζωής.

Μαζί της αυτήν την επικοινωνία τη βρήκα αμέσως, γιατί με οδήγησε, έτσι απλά, χωρίς καμία προσπάθεια, χωρίς κανένα κόπο, χωρίς καμιά δυσκολία. Μου έδειχνε, κι εγώ διάβαζα και μάθαινα», αναφέρει η κα Κασπίρη.

Μιλά για τη Λευκή που, όχι μόνο είχε την ικανότητα να «διαβάζει» τους ανθρώπους της και να αντιλαμβάνεται τα συναισθήματά τους, αλλά με κάποιον «μαγικό» τρόπο «ήξερε» και τι θέλουν. Κι ήταν ένα χάρισμα που, αν υπήρχε και σε εμάς τους ανθρώπους, όλα μεταξύ μας θα ήταν πιο εύκολα και πιο απλά.

«Όταν ήμουν λυπημένη, ερχόταν πάντα δίπλα μου αθόρυβα, σιωπηλά.

Ακουμπούσε πολύ μαλακά και τρυφερά το κεφαλάκι της πάνω μου, και έμενε εκεί. Και όλο αυτό λειτουργούσε μέσα μου τόσο θεραπευτικά, τόσο λυτρωτικά, που αμέσως γαλήνευε η ψυχή μου.

Πόσες και πόσες φορές δεν τύλιξε με την ιαματική δύναμη της αγκαλιάς της άλλα ζωάκια μας, που ήταν άρρωστα ή φοβισμένα και ηρεμούσαν;

Πόσες φορές δεν μπήκε ανάμεσα σε διενέξεις για να ηρεμήσει τα πνεύματα, ή έμεινε πίσω με υπομονή για να περάσουν οι «βιαστικοί»; Και πόσες φορές δεν μοιράστηκε το φαγητό της, δεν παραχώρησε τη θέση της, και τόσα άλλα…

Αυτή η συμπεριφορά της, αυτός ο σεβασμός της σε όλους, γυρνούσε πίσω σε εκείνη, καθώς όλοι, ανεξαιρέτως, τη σεβάστηκαν απόλυτα!», λέει η κα Κασπίρη.

Θυμάται ότι όταν έφυγε ξαφνικά από τη ζωή η σκυλίτσα τους, Μπούκι, οι ισορροπίες στην οικογένεια διαταράχθηκαν.

«Εμένα μου γκρεμίστηκε ο κόσμος, κι ο Φρέντι μας, μη μπορώντας να το διαχειριστεί, μελαγχόλησε.

Κι εκείνη επηρεάστηκε από το φευγιό της, και επιδεινώθηκε η κατάστασή της, αφού πάλευε με τον καρκίνο τον τελευταίο ενάμισι χρόνο.

Και ήταν εκείνη που χρειαζόταν στήριξη, φροντίδα, προσοχή.

Έδινε, για μια ακόμα φορά, μια μεγάλη μάχη. Και ήταν θεϊκό πως το πάλευε.

Έπεφτε, μα σηκωνόταν πάλι όρθια και συνέχιζε… Λες και ήθελε να μείνει εδώ, για να μας κρατήσει κι εμάς όρθιους!

Προσπαθούσε, παρότι δυσκολευόταν, να ξεκουνήσει τον Φρέντι, που ήθελε μόνο να κοιμάται. Ερχόταν και σκούνταγε εμένα, και τη Γιούλη, με μια πεισματική, απίστευτη προσπάθεια να τα καταφέρει, και με μια δύναμη απερίγραπτη.

Είχε αναλάβει, για ακόμα μια φορά, το ρόλο εκείνου που θα στηρίξει και θα παρηγορήσει όλους μας.

Ήθελε; Ήξερε; Να προσφέρει, να παρηγορεί, να περιμένει, να μοιράζεται. Και το ξέρω καλά, πως εκτός από την άψογη επικοινωνία τους, είναι και τα συναισθήματά τους σαφώς ανώτερα από τα δικά μας, γιατί είναι πιο αγνά, πιο αθώα και πέρα για πέρα αληθινά!», τονίζει η κα Κασπίρη.

Και ήρθε η στιγμή που η Λευκή «έφυγε ήσυχα, ήρεμα, δυνατή, όπως ήταν σε όλη της τη ζωή.

Φοβόμουν, έτρεμα για την εξέλιξη και την πορεία της ασθένειάς της.

Δεν θα το άντεχα να τη δω να υποφέρει, να τη δω να λυγίζει.

Η δύναμή της μέχρι το τέλος, ήταν ο μόνος επίλογος που ταίριαζε σε μια τόσο δυνατή στάση ζωής και σ’ ένα τόσο ασύλληπτα δυνατό πλάσμα.

Τώρα, όλοι χάσαμε το σημείο αναφοράς μας. Τη μαμά που μας μάζευε όλους κάτω από τις φτερούγες της σαν κλωσσόπουλα και νιώθαμε με κάποιο περίεργο τρόπο, ήρεμοι, ασφαλείς και δυνατοί.

Μεριάζω τον πόνο και είμαι εκεί για όλους, σε μια μεγάλη προσπάθεια να βρούμε τις ισορροπίες μας, ενώ προσπαθώ να μάθω να ζω χωρίς εκείνη», λέει η κα Κασπίρη και καταλήγει ότι: «Θα υποκλίνομαι για μια ζωή μπροστά στον τόσο ξεχωριστό τρόπο που έζησε, στον μοναδικό και ευεργετικό τρόπο που επικοινώνησε με όλους μας, και στα μεγαλειώδη και αξιοθαύμαστα συναισθήματά της.

Νιώθω ευγνώμων και τυχερή που έσμιξαν οι ζωές μας, κι έκανε και τη δική μου πολύ πιο πλούσια.

Τόσα πολλά μαθήματα ζωής, από ένα πλάσμα τόσο ξεχωριστό και σπάνιο».

• Η κυρία Ελένη Κασπίρη είναι απόφοιτος της Σχολής Stardogs του Γιάννη Αραχωβίτη. Ασχολείται επαγγελματικά με την εκπαίδευση σκύλων τα τελευταία 14 χρόνια. Παραδίδει εθελοντικά μαθήματα φιλοζωίας σε σχολεία, ενώ εδώ και 25 χρόνια ασχολείται με τη φροντίδα αδέσποτων ζώων. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια, συνέδρια και συνεχώς ενημερώνεται, διαβάζοντας. Και, όπως υποστηρίζει, «κυρίως, όμως, μαθαίνω κάθε μέρα από τα ίδια τα σκυλιά, που έχουν αποδειχθεί οι καλύτεροί μου δάσκαλοι!». Ζει στην Πάτρα.

Διαβάστε επίσης