Η τελευταία Εποχή των Παγετώνων ήταν σημαδιακή για μια βαθιά φιλία: του πρώιμου σκύλου με τον άνθρωπο.
Σύμφωνα με μία νέα θεωρία, που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Scientific Reports, ήταν η εποχή που ο πρώιμος σκύλος στάθηκε στο πλευρό του ανθρώπου. Και η αιτία ήταν, ότι άρχισαν να μοιράζονται -και όχι να το διεκδικούν- το θήραμα.
Τι ακριβώς υποστηρίζει αυτή η θεωρία;
Ο θετικός εκπαιδευτής σκύλων, Σεραφείμ Καρυπίδης, την αναλύει:
«Ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου. Και ένας σκύλος θα υπάρχει πάντα δίπλα σε έναν άνθρωπο. Πώς φτάσαμε, όμως, ως εδώ;
Υπάρχουν πολλές θεωρίες για την εξημέρωση του σκύλου, μεταξύ των οποίων εκείνη που ισχυρίζεται την ύπαρξη ενός συνόλου λύκων που φοβόντουσαν λιγότερο τον άνθρωπο, κι έτσι τον προσέγγισαν.
Άλλη υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν τους σκύλους ως βοηθούς στο κυνήγι.
Ωστόσο, και οι δυο θεωρίες έχουν κάποια κενά. Όπως το ότι οι λύκοι δεν θα μπορούσαν να επικοινωνήσουν καλά με τον άνθρωπο και, άρα, η μεταξύ τους συνεργασία δεν θα είχε το καλύτερο δυνατόν αποτέλεσμα.
Επίσης, η προσέγγιση του ανθρώπου από τον λύκο θα προϋπέθετε την εγκατάσταση των ανθρώπων σε κάποιο συγκεκριμένο μέρος – πράγμα απίθανο για την περίοδο εκείνη.
Μια νέα θεωρία περιγράφει ότι οι πρώιμοι σκύλοι εξημερώθηκαν κατά τη διάρκεια της τελευταίας Εποχής των Παγετώνων.
Κατά την περίοδο εκείνη οι άνθρωποι λειτουργούσαν ως κυνηγοί – συλλέκτες. Δεν ζούσαν μόνιμα σε μια περιοχή και κυνηγούσαν τα όποια διαθέσιμα θηράματα.
Ωστόσο, αυτά τα θηράματα τα κυνηγούσαν και άλλα σαρκοβόρα. Γεγονός, που δημιουργούσε μεγάλη διαμάχη μεταξύ των θηρευτών.
Η διαφορά των ανθρώπων από τα υπόλοιπα σαρκοβόρα είναι ότι προέρχονται από μη σαρκοβόρους προγόνους, και δεν έχουν προσαρμοστεί, ακόμα, στο να επιβιώνουν με τόσο μεγάλα ποσοστά πρωτεΐνης, όπως ο λύκος και ο πρώιμος σκύλος.
Αυτή η λεπτομέρεια σήμαινε πως η διατροφή τους θα έπρεπε να περιέχει μεγαλύτερα ποσοστά λίπους και υδατανθράκων, από ό,τι εκείνη των λύκων.
Κατά τη διάρκεια των εκτεταμένων χειμώνων οι φυτικές διατροφικές πηγές ήταν σπάνιες, και η επικρατέστερη πηγή ενέργειας ήταν τα ζώα.
Οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να τρώνε τα μέρη των θηραμάτων που περιείχαν περισσότερο λίπος, και απέφευγαν τα μέρη με άπαχο κρέας. Κάτι με το οποίο οι λύκοι θα μπορούσαν να επιβιώσουν -τουλάχιστον προσωρινά.
Το γεγονός ότι οι διατροφικές ανάγκες μεταξύ ανθρώπων και λύκων διέφεραν, μείωνε τη μεταξύ τους διαμάχη επί των πόρων. Και άφηνε ένα παράθυρο συνεργασίας.
Αυτό είναι και το προαπαιτούμενο για τη συνύπαρξη ανθρώπου και πρώιμου σκύλου: να επωφελούνται αμοιβαία και να μην υπάρχει διαμάχη για τους διαθέσιμους πόρους.
Οπότε, είναι πιθανό οι άνθρωποι να μπορούσαν να κρατούν τους πρώιμους σκύλους ως κατοικίδια, εφόσον θα είχαν τη δυνατότητα να τους ταΐζουν την περίσσεια πρωτεΐνη από το κυνήγι.
Η ικανότητα του σκύλου να τρώει σιτηρά επήλθε σε μεταγενέστερη περίοδο, όπου και ο σκύλος, σταδιακά, εξελίχθηκε στον σημερινό σκύλο.
Κατά τη διάρκεια της εξημέρωσης του σκύλου δεν άλλαξε μόνον ο σκύλος. Μαζί με τον άνθρωπο ακολούθησαν μια κοινή περίοδο προσαρμογής και εξέλιξης, και, ίσως, είναι ο ένας το μυστικό της επικράτησης του άλλου».
Ο θετικός εκπαιδευτής σκύλων, Σεραφείμ Καρυπίδης
▪ Ο κύριος Σεραφείμ Καρυπίδης είναι approved instructor της Academy of Dog Training and Behaviour (Adtb) και εδώ και δύο χρόνια παρακολουθεί μαθήματα για το Advanced Diploma in Canine Behaviour Management (ADCBM) του Compass Education. Ζει στη Θεσσαλονίκη.
Πηγή:
https://doi.org/10.1038/s41598-020-78214-4
