Έχουν προεπιλεγεί για να απομονωθούν, να εκπαιδευτούν -με βίαιο τρόπο- και να σταθούν απέναντι στον όμοιό τους, για να παλέψουν, πολλές φορές, μέχρι θανάτου.
Είναι τα κουτάβια που είναι προορισμένα για κυνομαχίες.
Σκυλιά, που ρίχνονται σε πρόχειρα κατασκευασμένες αρένες για να μονομαχήσουν μέχρι να αναδειχτεί ο νικητής. Και τα στοιχήματα πέφτουν «βροχή».
Όταν ο ένας από τους δύο σκύλους καταρρεύσει, ο ιδιοκτήτης του νικητή αποχωρεί με τις τσέπες να φουσκώνουν από το χρήμα. Ενώ οι σκύλοι αιμορραγούν και πεθαίνουν στην «αρένα».
Ένα στυγερό έγκλημα σε βάρος του καλύτερου φίλου του ανθρώπου…
Σύμφωνα με τον Ν. 4039 «Απαγορεύεται η εκτροφή, η εκπαίδευση και η χρησιμοποίηση ζώων για οποιοδήποτε είδος μονομαχίας […] Οι παραβάτες τιμωρούνται με ποινή φυλάκισης τουλάχιστον ενός έτους και χρηματική ποινή από 5.000 έως 15.000 ευρώ».
Αλλά τα «στοιχήματα» εξακολουθούν.
Ο Έκτορας είναι ένας πρώην «μονομάχος», που ήταν τραυματισμένος σωματικά και ψυχικά για πολλά χρόνια. Ώσπου μια μέρα τον υιοθέτησε ο Αλέξανδρος.
Την ιστορία του Έκτορα μας αφηγείται η θετική εκπαιδεύτρια σκύλων, Ελένη Κασπίρη.
«Στην επαγγελματική μου πορεία οι πονεμένες ιστορίες σκύλων που έχουν κακοποιηθεί ή κακομεταχειριστεί από εκπαιδευτές και από τους ίδιους τους κηδεμόνες τους είναι αναρίθμητες.
Ιστορίες που με έχουν κάνει να χάσω τον ύπνο μου, νύχτες πολλές.
Μια τέτοια ιστορία θα διηγηθώ. Ενός σκύλου – «μάρτυρα». Που σε κάνει να κλαις, αλλά και να θυμώνεις. Πολύ!
Δεν έχει να κάνει με τον σημερινό κηδεμόνα του. Ο Αλέξανδρος τον αγαπά και τον σέβεται. Και είναι παράδειγμα προς μίμηση.
Ο Αλέξανδρος, λοιπόν, πήρε μια μεγάλη απόφαση για τη ζωή του και βρέθηκε μπροστά σε ένα πρόβλημα, που δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί.
Αποφάσισε να παντρευτεί τη για χρόνια σύντροφό του, Άννα.
Η Άννα ζει με τον ενός έτους σκύλο της, τον Ερμή, και η συμβίωσή τους είναι καταπληκτική.
Με αγάπη και θετικούς τρόπους, του έμαθε πολλά πράγματα, ανέπτυξαν καλύτερη επικοινωνία μεταξύ τους και κατάφερε να έχει μια πολύ ωραία σχέση μαζί του.
Ο Ερμής είναι πολύ κοινωνικός, φιλικός με όλους και πολύ ισορροπημένος σκύλος.
Όλα καλά. Μέχρι τη στιγμή που η Άννα και ο Αλέξανδρος αποφάσισαν να ζήσουν μαζί.
Πού ήταν το πρόβλημα;
Ο Αλέξανδρος τον τελευταίο χρόνο έχει υιοθετήσει έναν σκύλο. Τον εννιάχρονο Έκτορα, ο οποίος δεν είχε ποτέ του φιλική σχέση με τους άλλους σκύλους.
Πολλοί σκύλοι, για διαφορετικούς, δικούς τους λόγους (ελλιπής ή λανθασμένη κοινωνικοποίηση, αρνητικές εμπειρίες, κακοί συσχετισμοί, κλπ.), μπορεί να μη συμπαθούν τους άλλους σκύλους.
Συχνά, πολλοί κηδεμόνες με καλούν να τους βοηθήσω, γιατί ο σκύλος τους «έχει θέμα».
Η ιστορία του Έκτορα, όμως, είναι αλλιώτικη από τις συνηθισμένες. Αλλά πρωτάκουστη, δεν τη λες.
Ο σκύλος αυτός κουβαλάει ένα φρικτό παρελθόν.
Πριν υιοθετηθεί από τον Αλέξανδρο, υπήρξε θύμα της ανθρώπινης ασυνειδησίας.
Τον έβαζαν σε κυνομαχίες.
Έζησε καταδικασμένος, για όλη του τη ζωή, μόνιμα μέσα σε ένα κλουβί, εκπαιδεύτηκε βάναυσα και άλλαξε τέσσερις διαφορετικούς «νταβατζήδες» και κλουβιά – γιατί κηδεμόνες και σπίτια δεν ήταν.
Δεν χάρηκε τίποτα απολύτως απ’ όλα όσα δικαιούται κάθε σκύλος: τη βόλτα, το παιχνίδι, την επικοινωνία, τη συντροφιά, το χάδι, τη ζεστασιά, την αγάπη. Όλα τού ήταν εντελώς άγνωστα.
Βασανίστηκε και χρησιμοποιήθηκε μόνο ως εργαλείο, που τους έφερνε κέρδος και διασκέδαση.
Η μόνη επαφή που είχε με άλλους σκύλους, ήταν η μάχη της επιβίωσης.
Φρικτό; Αποτρόπαιο; Εγκληματικό; Όπως κι αν το χαρακτηρίσει κανείς, δεν θα έχει άδικο.
Μα δεν τελειώνει εδώ.
Όταν τους ήταν «άχρηστος», πλέον, λόγω ηλικίας και σοβαρών τραυματισμών, θεώρησαν σκόπιμο να τον «παρκάρουν» για να ζήσει μόνιμα δεμένος σε κάποιο κτήμα. Γιατί τους ήταν βάρος.
Ο Αλέξανδρος, όταν πληροφορήθηκε μέσω κάποιου κοινού γνωστού την ιστορία της μαρτυρικής ζωής αυτού του σκύλου, αλλά και για την τόσο άσχημη κατάληξή του, συγκινήθηκε πολύ. Και θέλησε να τον υιοθετήσει.
Όταν τον πρωτοείδε, σοκαρίστηκε. Τα σημάδια της κακοποίησης «φώναζαν» πάνω του.
Ήταν φανερά εξαντλημένος, αδύναμος, υποσιτισμένος, πληγωμένος στο σώμα και στην ψυχή.
Τον πόνεσε πολύ αυτόν τον σκύλο και, χωρίς δεύτερη σκέψη, αποφάσισε να του προσφέρει μια αληθινή ζωή. Ένα αληθινό σπίτι, και να του δώσει όλα όσα στερήθηκε.
Αφιέρωσε χρόνο και ψυχή για να γιατρέψει τις πληγές του -σωματικές και ψυχικές- και να του δείξει πως οι άνθρωποι δεν είναι όλοι τόσο απάνθρωποι.
Έσκυψε πάνω του με πολλή υπομονή, αγάπη και σεβασμό.
Και τα κατάφερε!
Ο Έκτορας, μέρα με τη μέρα άλλαζε, έδειχνε ήρεμος, ασφαλής, χαρούμενος.
Το μόνο που δεν προσπάθησε, επειδή φοβόταν την αντίδρασή του, ήταν να τον φέρει σε επαφή με άλλους σκύλους. Συναντούσαν κάποιους στη βόλτα τους, βεβαίως, όμως κοντινή επαφή δεν δοκίμασε ποτέ.
Ωστόσο, ήθελε να του δείξει, κάποια στιγμή, πως οι άλλοι σκύλοι δεν είναι εχθροί, αλλά φίλοι και παρέα μοναδική.
Τώρα, λοιπόν, ήρθε η ώρα.
Αφού η συμβίωση με την Άννα είχε, πλέον, αποφασιστεί, η επαφή του Έκτορα με τον Ερμή ήταν μονόδρομος.
Ο Αλέξανδρος δεν σκέφτηκε ούτε στιγμή να τον εγκαταλείψει, ούτε, φυσικά, να τον απομονώσει.
Ένιωθε μια βαθιά ευθύνη απέναντι σ’ αυτόν το χιλιοβασανισμένο σκύλο. Και ορκίστηκε να είναι πάντα κοντά του.
«Είναι οικογένειά μου. Και την οικογένεια δεν την εγκαταλείπεις, ανάλογα με τις περιστάσεις», μου είπε.
Η απόφαση είχε ληφθεί, όμως τι θα γινόταν στην πράξη;
Πώς ο Έκτορας θα μπορούσε να είναι ήρεμος κοντά στον Ερμή, και να καταφέρουν να συμβιώσουν χωρίς προβλήματα;
Ο Αλέξανδρος και η Άννα ήταν πολύ αγχωμένοι, και είχαν μεγάλη αγωνία για την έκβαση.
Επισκέφθηκα, λοιπόν, και τους δύο σκύλους χωριστά, είδα τις συμπεριφορές τους, αξιολόγησα την κατάσταση και έγινε η απαραίτητη προετοιμασία.
Με πολύ μεγάλη προσοχή και με σωστή προσέγγιση, αλλά και με συγκεκριμένες θετικές τεχνικές, η «μεγάλη» συνάντηση έγινε.
Το αποτέλεσμα;
Ο Έκτορας, κάποια στιγμή, άρχισε να τρέχει και να παίζει με τον Ερμή!
Απίστευτο;
Κι όμως, συνέβη.
Ο Ερμής, που ήταν ένας χαρούμενος, ισορροπημένος και ψυχικά υγιής σκύλος, βοήθησε απίστευτα με τα σήματα και τους δικούς τους κώδικες τον Έκτορα να χαλαρώσει αμέσως και να αφεθεί. Διότι ο Ερμής είχε μεγαλώσει με πολλή αγάπη, σωστή καθοδήγηση και σεβασμό. Είχε κοινωνικοποιηθεί σωστά και είχε παίξει με αμέτρητους σκύλους.
Δεν υπάρχουν λόγια που θα μπορούσαν να περιγράψουν τη χαρά και τον ενθουσιασμό όλων μας, και κυρίως του Έκτορα.
Πρώτη φορά έπαιζε με σκύλο, πρώτη φορά είχε φυσιολογική επικοινωνία, και ήταν όλα, μα όλα, τόσο πρωτόγνωρα γι’ αυτόν!
Ίσως κάτι να θυμόταν αχνά από εκείνες τις λίγες μέρες που έπαιξε με τα αδελφάκια του.
Όπως είχε μάθει ο Αλέξανδρος, τον είχαν πάρει από τη μαμά του νωρίς, έτσι ώστε ο «πωλητής του εργαλείου» να εισπράξει, όσο πιο γρήγορα, το χρήμα…
Αυτό το μωρό ήρθε στη ζωή για να βρεθεί αμέσως σε ένα κόσμο άδικο, σκληρό, απάνθρωπο.
Δεν έζησε τίποτα καλό. Τίποτα όμορφο. Δεν ήξερε, ούτε πώς είναι να παίζεις και να χαίρεσαι. Πώς είναι να έρχεσαι σε επαφή με έναν όμοιό σου χωρίς να φοβάσαι, χωρίς να χρειάζεται να παλέψεις για να τον εξοντώσεις πριν το κάνει εκείνος.
Βλέποντας αυτήν την εικόνα, πέρα από τη μεγάλη χαρά, ένιωσα και θυμό. Για όλους εκείνους τους αχαρακτήριστους «ανθρώπους» που βάζουν τους σκύλους τους, αυτά τα αθώα και τόσο κοινωνικά πλάσματα, να πολεμούν για να σκοτώσουν ή να σκοτωθούν.
Και γιατί όλα αυτά;
Στο βωμό του κέρδους;
Οδηγούμενοι από την απύθμενη ανοησία τους;
Ικανοποιώντας διεστραμμένες επιθυμίες τους;
Όποιος κι είναι ο λόγος, η πράξη αυτή είναι αποτροπιαστική, και όποιος τη διαπράττει είναι στυγνός εγκληματίας.
Ο Έκτορας, ένα ακόμα θύμα τέτοιων ασυνείδητων ανθρώπων, έζησε μια μαρτυρική ζωή, που όλες οι μέρες της ήταν μόνο σκλαβιά και πόλεμος.
Και, δυστυχώς, το φρικτό παρελθόν άφησε πολλά κατάλοιπα και λαβωματιές πάνω στο κορμάκι του, που δεν του επιτρέπουν τώρα να ζήσει και να χαρεί, όπως θα ήθελε.
Φάνηκε, όταν μετά από λίγο έδειχνε να μην αντέχει. Κουραζόταν εύκολα, έδειχνε να πονά. Έτρεχε και έπαιζε με δυσκολία.
Κι όμως… Ακόμα κι αν δεν μπορούσε, ακόμα κι αν το σώμα του τον πρόδιδε, κάποιες στιγμές έβλεπες την πρωτοφανή χαρά και τον απερίγραπτο ενθουσιασμό του να συνεχίσει. Κι εκεί βούρκωνες.
Τη μέρα εκείνη ο Έκτορας έζησε μια συναρπαστική εμπειρία στη ζωή του.
Έμαθε τι σημαίνει παιχνίδι μ’ ένα φιλαράκι, και πόσο μεγάλη χαρά μπορεί να σου δώσει μια τέτοια επικοινωνία. Ετσι, μεμιάς, λες και ξεθώριασαν οι πληγές της ψυχούλας του…
Ο Αλέξανδρος και η Άννα έκλαιγαν από χαρά και συγκίνηση.
Έδωσαν σ’ αυτόν τον τόσο ταλαιπωρημένο σκύλο την ευκαιρία μιας αληθινής ζωής, και του χάρισαν την οικογένεια που δεν είχε ποτέ, ανοίγοντας διάπλατα τη γεμάτη καλοσύνη αγκαλιά τους.
Πόσο λίγο και μικρό θα ήταν ένα «μπράβο», μπροστά στη μεγάλη τους καρδιά…
Όταν ήρθε η στιγμή να τους αποχαιρετήσω, μπροστά στον Έκτορα τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα.
Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ντροπή μπροστά στο αθώο βλέμμα του και την ανάγκη να του ζητήσω συγνώμη εκ μέρους των ανθρώπων.
Έφυγα κι ένιωθα να με πλημμυρίζουν ανάμικτα συναισθήματα: χαρά, λύπη, θυμός, ντροπή.
Ποιο υπερίσχυε; Δεν ήξερα…
Έφθασα στο σπίτι μου και το μόνο που ήθελα, ήταν να πάρω αγκαλιά τους σκύλους μου. Τους χάιδεψα γλυκά, έσκυψα τους φίλησα, κι ακούμπησα πάνω τους. Και τότε μπόρεσα να «ελευθερώσω» έναν λυγμό…
Ήταν το παράπονο που με έπνιγε, ώρα. Ένα ξέσπασμα, κάτι σαν κραυγή διαμαρτυρίας για τον Έκτορα, αλλά και για όλες τις άλλες, αμέτρητες αθώες και ανυπεράσπιστες ψυχές που βρίσκονται στο έλεος κάποιων αδίστακτων που θέλουν να λέγονται άνθρωποι».
H θετική εκπαιδεύτρια σκύλων, Ελένη Κασπίρη
▪ Η κυρία Ελένη Κασπίρη είναι απόφοιτος της Σχολής Stardogs του Γιάννη Αραχωβίτη. Ασχολείται επαγγελματικά με την εκπαίδευση σκύλων τα τελευταία 13 χρόνια. Παραδίδει εθελοντικά μαθήματα φιλοζωίας σε σχολεία, ενώ εδώ και 25 χρόνια ασχολείται με τη φροντίδα αδέσποτων ζώων. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια, συνέδρια και συνεχώς ενημερώνεται, διαβάζοντας. Και, όπως υποστηρίζει, «κυρίως, όμως, μαθαίνω κάθε μέρα από τα ίδια τα σκυλιά, που έχουν αποδειχθεί οι καλύτεροί μου δάσκαλοι!». Ζει στην Πάτρα.
