Η άσκηση αποτελεί βασικό στοιχείο για τη διαχείριση του σακχαρώδους διαβήτη τύπου 1, αλλά η επιλογή του κατάλληλου τύπου άσκησης μπορεί να είναι δύσκολη υπόθεση. Μια πρόσφατη έρευνα ρίχνει φως στο ποιος τύπος αερόβιας άσκησης είναι πιο αποτελεσματικός για τη ρύθμιση των επιπέδων σακχάρου στο αίμα σε άτομα με διαβήτη τύπου 1, με ιδιαίτερη έμφαση στις διαφορές ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες.
Η έρευνα, που δημοσιεύθηκε στο American Journal of Cardiology, συνέκρινε δύο δημοφιλείς μορφές αερόβιας άσκησης: τη συνεχόμενη αερόβια άσκηση και τη διαλειμματική άσκηση. Οι ερευνητές θέλησαν να καθορίσουν ποιος από αυτούς τους τύπους άσκησης είναι πιο αποτελεσματικός στη διαχείριση των επιπέδων σακχάρου στο αίμα, και πώς επηρεάζει διαφορετικά τους άνδρες και τις γυναίκες με διαβήτη τύπου 1.
Συνεχόμενη και διαλειμματική άσκηση: Ποια είναι η διαφορά;
Η συνεχόμενη αερόβια άσκηση περιλαμβάνει τη διατήρηση ενός σταθερού, μέτριου ρυθμού καθ’ όλη τη διάρκεια της άσκησης, όπως το τρέξιμο ή η ποδηλασία για 30 λεπτά χωρίς διακοπή. Από την άλλη πλευρά, η διαλειμματική άσκηση περιλαμβάνει εναλλαγές μεταξύ περιόδων υψηλής και χαμηλής έντασης, όπως το να εναλλάσσεται κανείς μεταξύ τρεξίματος και περπατήματος.
Σύμφωνα με την έρευνα, η συνεχόμενη αερόβια άσκηση αποδείχθηκε πιο αποτελεσματική στη μείωση των επιπέδων σακχάρου στο αίμα, ειδικά στις γυναίκες. Οι συμμετέχοντες ήταν 19 ενήλικες με διαβήτη τύπου 1 που δεν ασκούνταν τακτικά. Ο καθένας τους ολοκλήρωσε δύο συνεδρίες 30 λεπτών, μία συνεχόμενης και μία διαλειμματικής άσκησης. Οι ερευνητές μέτρησαν τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα, την καρδιακή συχνότητα και την αρτηριακή πίεση πριν, αμέσως μετά και 20 λεπτά μετά από κάθε συνεδρία.
Οι γυναίκες που συμμετείχαν στην έρευνα παρουσίασαν πιο σταθερά επίπεδα σακχάρου μετά από τη συνεχόμενη άσκηση, χωρίς να εμφανίσουν υπογλυκαιμία, δηλαδή επικίνδυνα χαμηλό επίπεδο σακχάρου στο αίμα. Αντίθετα, οι άνδρες παρουσίασαν μεγαλύτερη μείωση των επιπέδων σακχάρου μετά από και τις δύο μορφές άσκησης, με τις πιο μεγάλες μειώσεις να παρατηρούνται μετά από τη συνεχόμενη άσκηση. Είναι αξιοσημείωτο ότι ένας άνδρας παρουσίασε υπογλυκαιμία μετά από τη συνεχόμενη άσκηση, γεγονός που υποδεικνύει την ανάγκη για προσεκτική παρακολούθηση των επιπέδων σακχάρου κατά τη διάρκεια της άσκησης.
«Η μελέτη αυτή είναι ιδιαίτερα σημαντική, καθώς οι ασθενείς με διαβήτη συχνά δεν έχουν κίνητρο να ασκηθούν για τη διαχείριση της κατάστασής τους», αναφέρει ο Dr. Pooya Soltani από το Staffordshire University, συγγραφέας της έρευνας. «Ένας από τους λόγους γι’ αυτό είναι ότι η φυσική δραστηριότητα μπορεί να οδηγήσει σε πτώσεις του σακχάρου στο αίμα, προκαλώντας δυσφορία και αποθάρρυνση. Θέλαμε να δούμε αν το είδος της φυσικής δραστηριότητας θα μπορούσε να μετριάσει αυτές τις πτώσεις».
Παρά τις διαφορές στις αποκρίσεις σακχάρου, τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες ανέφεραν ότι βρήκαν και τους δύο τύπους άσκησης εξίσου ευχάριστους και ότι η προσπάθεια που κατέβαλαν ήταν η ίδια. Αυτό δείχνει ότι και οι δύο μορφές άσκησης μπορούν να είναι κατάλληλες και ευχάριστες επιλογές για άτομα με διαβήτη τύπου 1.
Η έρευνα αυτή προσφέρει σημαντικές πληροφορίες για τη διαχείριση του διαβήτη τύπου 1 μέσω της άσκησης. Ενώ η συνεχόμενη αερόβια άσκηση φαίνεται να είναι πιο αποτελεσματική, ειδικά για τις γυναίκες, είναι σαφές ότι η προσέγγιση θα πρέπει να εξατομικεύεται ανάλογα με τις ανάγκες και τις προτιμήσεις του κάθε ατόμου. Η προσεκτική παρακολούθηση των επιπέδων σακχάρου πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την άσκηση είναι σημαντική, ειδικά για τους άνδρες. Παρά τα χρήσιμα αποτελέσματα, οι ερευνητές τονίζουν ότι χρειάζονται μεγαλύτερες και πιο μακροπρόθεσμες μελέτες για να εξεταστεί πλήρως η επίδραση της άσκησης στα επίπεδα σακχάρου σε άτομα με διαβήτη τύπου 1.
Διαβήτης τύπου 1: Ο παράγοντας που προβλέπει τη νόσο από τη βρεφική ηλικία
Διαβήτης τύπου 1: To δημοφιλές φάρμακο που μπορεί να πάρει τη θέση της ινσουλίνης
Διαβήτης: Η ενδοσκοπική μέθοδος που μπορεί να απαλλάξει τους πάσχοντες από την ινσουλίνη
