Ελάχιστα συναισθήματα είναι τόσο κατακριτέα όσο ο φθόνος. Κανείς δεν θέλει να τον θεωρούν ζηλόφθονο. Εντούτοις, αυτή η κακή ταμπέλα έχει και μια άγνωστη όψη και παραδόξως ωφέλιμη για την εγκεφαλική λειτουργία, όπως ισχυρίζεται στο Psychology Today, ο Anders Hansen, M.D., Σουηδός ψυχίατρος, συγγραφέας μπεστ σέλερ και παρουσιαστής τηλεοπτικών εκπομπών, βασισμένος σε μια σειρά ψυχολογικών μελετών. Πιο συγκεκριμένα, η ζήλεια φαίνεται να ακονίζει τις γνωστικές μας διεργασίες.
Στις έρευνες ψυχολογίας, οι επιστήμονες κάλεσαν 500 άτομα να συμμετάσχουν και να διαβάσουν κείμενα για επιτυχημένους ήρωες μυθοπλασίας και εν συνεχεία να περιγράψουν αν ένιωθαν φθόνο ή θαυμασμό. Από τις δηλώσεις τους, οι ερευνητές συμπέραναν ότι εκείνοι που ζήλευαν, κατέγραψαν περισσότερες λεπτομέρειες στον εγκέφαλό τους για τους φανταστικούς χαρακτήρες από εκείνους που ένιωσαν θαυμασμό. Σε μια άλλη μελέτη, στην οποία οι φοιτητές έκαναν τεστ δημιουργικότητας, εκείνοι που ένιωθαν φθόνο είχαν καλύτερες επιδόσεις από εκείνους που δεν ένιωθαν.
Που υπερτερούν οι ζηλιάρηδες;
Τα αποτελέσματα των ερευνών καταδεικνύουν και εξηγούν ότι:
- ο φθόνος οξύνει τις νοητικές μας ικανότητες, όπως η μνήμη και η δημιουργικότητα, με τρόπο που ο θαυμασμός δεν το κάνει
- ο θαυμασμός είναι ένα ευχάριστο συναίσθημα, ενώ ο φθόνος είναι δυσάρεστο. Ο υποκείμενος νευροβιολογικός μηχανισμός πίσω από την εύνοια που επιφυλάσσει η ζήλεια, έγκειται στην ενεργοποίηση του cingulum, ένα τμήμα του εγκεφάλου που είναι σημαντικό για την αίσθηση του ψυχικού πόνου. Το cingulum δεν είναι ενεργό όταν νιώθουμε θαυμασμό, ο οποίος επομένως δεν είναι επώδυνος
- η ζηλοφθονία είναι ο τρόπος του εγκεφάλου για να διασφαλίσει ότι αγωνιζόμαστε για τη θέση μας σε ένα σύνολο, μια ομάδα: «Θα βγω μπροστά για να δείξω ότι είμαι εξίσου καλός με αυτόν». Για να επιτύχουμε, οι ικανότητες σκέψης μας πρέπει να οξυνθούν, και σε αυτό ακριβώς μας βοηθά το επονείδιστο αυτό συναίσθημα
Γιατί ντρεπόμαστε να ζηλεύουμε;
O ψυχίατρος Anders Hansen πρεσβεύει ότι η συλλογική τάση επίκρισης του συναισθήματος αυτού εκπορεύεται από τον πάπα Γρηγόριο Α’ (590 και 604 αι.), ο οποίος πρόσθεσε τον φθόνο στον κατάλογο των θανάσιμων αμαρτημάτων. «Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιδιαίτερα κυνικός για να υποψιαστεί ότι πίσω από την απόφαση αυτή κρύβεται κάτι περισσότερο από το ενδιαφέρον για την ευημερία των υπηκόων του», όπως αναφέρει.
Ειδικότερα, κατά την εποχή του Γρηγορίου, μεγάλα τμήματα της Ευρώπης είχαν εκχριστιανιστεί. Για να συντηρηθεί λοιπόν αυτή η τεράστια περιοχή, χρειαζόταν κοινωνική σταθερότητα. Αν οι άνθρωποι φθονούσαν τα προνόμια των ιερέων, των ευγενών και των βασιλιάδων, αμφισβητούσαν την υπάρχουσα κοινωνική τάξη, γεγονός που κινδύνευε να οδηγήσει σε αναταραχές. Επομένως, η ζήλεια έπρεπε να τιμωρηθεί.
Ευφυΐα: 4 ερωτήσεις που αποκαλύπτουν πόσο έξυπνοι είστε – Κάντε το τεστ
Ποιοι «τα έχουν 400» μέχρι τα γεράματα και γλιτώνουν την άνοια – 3 προφίλ που επηρεάζουν τη μνήμη
Το μυστικό που προλαμβάνει την άνοια και αναζωογονεί τον εγκέφαλο κρύβεται σε μερικές σελίδες
