Ο έλεγχος και η αυταρχική συμπεριφορά που παρουσιάζει ο σύντροφός σας, απευθύνονται με μειωτικό τρόπο στο άτομό σας, ωστόσο έχετε σκεφτεί αν το γεγονός αυτό εκπορεύεται από μια υποσυνείδητη ψυχολογική δύναμη που υποσκάπτει την αυτοαγάπη του ατόμου και ερμηνεύεται ψευδώς από εσάς ως αντίδραση στις πράξεις σας; Αυτό που πράγματι θα μπορούσατε να αναρωτηθείτε δηλαδή είναι εάν όντως υπάρχει το στοιχείο της πρόθεσης ή μήπως συμβαίνει κάτι άλλο; Όπως εξηγεί ο Leon F Seltzer, καθηγητής ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο του Cleveland, ο σύντροφος που δεν σέβεται την οριοθέτηση της ατομικότητας σας, «εκτίθεται» μέσα από 6 χαρακτηριστικά που ραγίζουν το ανάλγητο προσωπείο του και όχι, δεν έχει τόσο να κάνει με σκοπιμότητα. Τα σημάδια αυτά αφορούν τα εξής:
1. Χαμηλή αυτοεκτίμηση
Το άτομο εκείνο που αμφισβητεί την αξία του, συνυφαίνει υποσυνείδητα τα παίγνια εξουσίας στη σύντροφό του με την άμυνα αντοχής του ίδιου του εαυτού του και το αποτέλεσμα είναι να εισβάλλει με υπόγειο τρόπο στον συναισθηματικό κόσμο του άλλου, σκεπάζοντας επί της ουσίας με ένα πέπλο την αδυναμία του. Έτσι η χειριστικότητα κρατάει στην ασφυκτική αγκαλιά της την υποτίμηση.
2. Άγχος για το αν φαίνεται ευάλωτος
Οι τάσεις χειραγώγησης υποδηλώνουν έναν άνθρωπο με υπερβολική ευαισθησία στην κριτική των άλλων, λόγω του ότι πιθανά βίωσαν την αίσθηση της απόρριψης, της παραμέλησης και του αποκλεισμού στην παιδική τους ηλικία. Για τους λόγους αυτούς μπορεί κάποιος να είναι επικριτικός, απαιτητικός, επιθετικός. Πολλές φορές οι άνθρωποι-θύματά τους παραπονιούνται για τη συμπεριφορά τους επειδή τους κάνει να νιώθουν διαρκώς «λίγοι» και ανάξιοι της συναισθηματικής οικειότητας μαζί τους. Οι δεσποτικοί σύζυγοι/σύντροφοι τρέμουν την συναισθηματική εγγύτητα εξαιτίας της αίσθησης ότι χάνουν τον έλεγχο και επιβιώνοντας μέσα από μια πρόχειρη σύνδεση ψυχών και αποστασιοποίηση, δημιουργούν προβλήματα στους άλλους. Από την άλλη άκρη του νήματος, ορισμένοι από αυτούς απαιτούν να είναι συνεχώς μαζί με τον σύντροφό τους, για να μην νιώθουν ότι θα τους εγκαταλείψει και δεν είναι λίγες οι φορές που προσποιούνται ελιγμούς για να αποδείξουν ότι ο σύντροφος-θύμα τους ελέγχει.
3. Ανεπίλυτα παρελθοντικά τραύματα
Οι επώδυνες παιδικές εμπειρίες ευθύνονται για την αντιδραστικότητα των χειριστικών ανθρώπων, η οποία συνεπάγεται την αμετακίνητη άρνησή τους να επαναβιώσουν τα ενοχλητικά αυτά συναισθήματα. Η «κατάστρωση» του πλάνου απαξίωσης, με την οποία νιώθουν δυνατοί, είναι αναγκαίο κακό για την αντιμετώπιση ενός τραύματος που δεν μπορεί να λυθεί αλλιώς. Επινοούν κατά αυτόν τον τρόπο μια μηχανή του χρόνου για να «θυμούνται» να αποφεύγουν το παρόν όταν αυτό μοιάζει με το παρελθόν, αλλά ματαιοπονούν.
4. Ανάγκη για τάξη και πρόβλεψη
Τείνουν να παρατηρούν στενά τον άλλο για να αποτρέψουν το μελλοντικό χάος και αυτή η στρατηγική τους πηγάζει από την ανατροφή τους εκείνη που τους κατέστησε μπερδεμένους και συγχυσμένους. Ο κακοποιημένος σύντροφος όπως είναι λογικό βλέπει στην συμπεριφορά τους τον έλεγχο και όχι την ανάγκη πρόληψης, που είναι η ρίζα της χειριστικότητας.
5. Αμφισβήτηση της αυτονομίας τους
Θα φαίνεται ίσως σκωπτικό να αναφερθεί ότι τα υπερ-ελεγκτικά άτομα νιώθουν διαρκώς ότι δεν είναι αυτόνομα, αλλά αυτό ισχύει κατά τον καθηγητή. Περιορίζουν την ελευθερία του άλλου και αυτός ο περιορισμός γίνεται το βασίλειο της δικής τους ανεξαρτησίας. Μέσα από αυτή τη στρεβλή οπτική, εκλιπαρούν τον σύντροφο, κατά τον Seltzer, να μην τους συμπεριφερθεί όπως η οικογένεια του.
6. Μειονεξία στις επικοινωνιακές δεξιότητες
Η έντονη πίεση κατά τη διάρκεια μιας επικοινωνίας, που σε άλλη περίπτωση θα έπρεπε να είναι εποικοδομητική και να αποπνέει σεβασμό, είναι μια άλλη συνήθης πρακτική τους η οποία καθιστά τους συνομιλητές ανήμπορους να μιλήσουν. Μέσα από την καταπίεση κρύβουν την ανικανότητα τους να φερθούν διπλωματικά σε ένα διάλογο. Το gaslighting, γνωστό ως η τέχνη να κάνεις κάποιον να αμφιβάλλει για τον εαυτό του, είναι η μόνιμη και εξαιρετικά μεθοδική στρατηγική τους.
Διαβάστε επίσης:
