Όταν στο πλαίσιο της οικογένειας, οι προσωπικότητες των μελών της τείνουν να «καταπίνονται» η μία από την άλλη, μιλάμε για συναισθηματική συγχώνευση. Αυτό συμβαίνει σε όλες τις οικογένειες, ωστόσο, όχι στον ίδιο βαθμό.
Σε μια συγχωνευτική σχέση (ή αλληλοεξαρτητική όπως ονομάζεται αλλιώς), οι εμπλεκόμενοι νιώθουν μονίμως ότι πρέπει να φροντίζουν σε καταναγκαστικό βαθμό ο ένας τον άλλον, παραμελώντας τα δικά τους συναισθήματα και τις δικές τους ανάγκες και τους είναι τρομερά δύσκολο να φανταστούν μια δική τους αυτόνομη ζωή χωρίς τη συχνή επαφή με τον άλλον.
Τα «καμπανάκια» που πρέπει να προσέξετε
Η μητέρα ασκεί έντονο έλεγχο
Είτε «ανακατεύεται» συνεχώς στη ζωή του παιδιού π.χ. επεμβαίνει υπερβολικά αν κάποιος «της το πλήγωσε», είτε υπαγορεύει επιλογές του (π.χ. τις εξωσχολικές του δραστηριότητες ή τι να σπουδάσει ή τι θα φορέσει ακόμα κι όταν είναι έφηβος ή ενήλικας).
Δείχνει υπερβολική φροντίδα
Αν το παιδί έφαγε, αν ντύθηκε καλά, το παίρνει τηλέφωνο κάθε λίγο να δει τι κάνει. Ακόμα κι αν το παιδί είναι ενήλικο πια μπορεί να πληρώνει τους λογαριασμούς του, να του μαγειρεύει κ.λπ.
Θυσιάζει άλλες σχέσεις
Για παράδειγμα δεν βλέπει αρκετά τον σύντροφο ή τους φίλους της για να περνάει ακόμα περισσότερο χρόνο με το παιδί.
Γίνεται χειριστική
Κάνει το παιδί να νιώθει ένοχο και επίσης θεωρεί τον εαυτό της πάντα το «θύμα» ώστε το παιδί να την παρηγορήσει. Επίσης, μπορεί να γίνεται παθητικο-επιθετική.
Δεν παραδέχεται τα λάθη της
Πάντα υπάρχει μια δικαιολογία για τις συμπεριφορές της καθώς αν παραδεχτεί ότι έσφαλε, μπορεί να νιώσει ότι χάνει την «αυθεντία» της απέναντι στο παιδί.
Βλέπει τον εαυτό της μέσα από το παιδί
Όταν το παιδί δείχνει χαρούμενο εξαιτίας της, τότε είναι κι αυτή. Αν όχι, «σκοτεινιάζει». Επίσης, προσπαθεί να εκπληρώσει απωθημένα της μέσα από το παιδί (π.χ. να ασχοληθεί με κάτι που η ίδια δεν τα κατάφερε).
Έχει συναισθηματικές μεταπτώσεις
Μπορεί να κλαίει όταν χάνει τον έλεγχο σε μια διαφωνία, να καταφεύγει σε φωνές, απόσυρση, να κατηγορήσει το παιδί για «αναισθησία» αν δεν περνάει το δικό της. Μπορεί επίσης να έχει έντονες διαβαθμίσεις στο συναίσθημά της κι εκεί που είναι όλα καλά ξαφνικά να περάσει στον θυμό, στη λύπη και ξανά στην ηρεμία.
Δυσκολεύεται να βάλει όρια
Κυρίως επειδή φοβάται ότι αν το κάνει, το παιδί θα ενοχληθεί και ενδεχομένως την απορρίψει ή απομακρυνθεί.
Πώς «σπάνε οι αλυσίδες»
Φροντίστε τον εαυτό σας
Αντί να εξαντλείτε όλη τη φροντίδα και την αγάπη στο παιδί σας με λάθος τρόπους , ικανοποιήστε τις δικές σας ανάγκες. Φροντίστε την εμφάνιση και την υγεία σας, πηγαίνετε ένα ταξίδι, δείτε τους φίλους σας κλπ.
Μην λύνετε τα προβλήματά του
Δείξτε στο παιδί πώς να διαχειρίζεται τα θέματα που το απασχολούν μόνο του. Αφήστε το να κάνει και λάθη.
Δουλέψτε την επικοινωνία σας
Αφουγκραστείτε ποιες είναι οι πραγματικές του επιθυμίες και ανάγκες και μην τις συγχέετε με τις δικές σας. Βεβαιωθείτε ότι έχετε καταλάβει σωστά μιλώντας μαζί του.
Μην εγκαταλείπετε την προσπάθεια
Αυτές οι συμπεριφορές είναι πολύ βαθιά ριζωμένες καθώς συνήθως τις έχουμε βιώσει και με τους δικούς μας γονείς, οπότε μην περιμένετε να απαλλαγείτε κατευθείαν. Μην το βάζετε όμως κάτω.
Βάλτε όρια και κρατήστε τα
Μην ενδίδετε στις πιέσεις του παιδιού να κοιμάται μαζί σας, , μην αναλαμβάνετε τις υποχρεώσεις του αν είναι μεγαλύτερο κ.ο.κ. Είναι απολύτως σημαντικό όμως όταν θέτετε ένα όριο να το τηρείτε!
Μιλήστε με έναν ειδικό
Αν δεν μπορείτε να το κάνετε μόνοι σας, αναζητήστε τη βοήθεια κάποιου θεραπευτή.
