«Έφοδοι», «αυτοψίες», απρογραμμάτιστες επισκέψεις, όπως κι αν ονομαστούν, εμπλουτίζουν το ασφυκτικό πρόγραμμα κάθε υπουργού Υγείας που σέβεται τον θώκο του.
Στο φως της ημέρας, μεταμεσονύχτιες, τις καθημερινές ή τις αργίες και τα Σαββατοκύριακα, εντός λεκανοπεδίου ή στην περιφέρεια, σε νοσοκομεία ή σπανιότερα στο ΕΚΑΒ, οι επισκέψεις αυτές εντάσσονται στην ατζέντα της ηγεσίας, ωσάν να αποτελούν πυλώνα της στρατηγικής που οφείλει να χαράξει και να υλοποιήσει στο πεδίο της υγείας.
Τι αναζητεί άραγε ο κάθε υπουργός σε αυτές τις επισκέψεις;
Απαντήσεις, που δεν παίρνει από υπηρεσιακούς παράγοντες;
Αν ναι, η δυσλειτουργία στην επικοινωνία είναι προφανής και το πρόβλημα πρέπει να αντιμετωπιστεί διαφορετικά, και σε άλλο επίπεδο. Γιατί, όσο καλές κι αν είναι οι προθέσεις του εκάστοτε υπουργού Υγείας, η επίσκεψη σε ένα ή περισσότερα νοσοκομεία και οι διαπιστώσεις μετά, δεν συνιστούν πολιτική υγείας. Η γνώση για το έργο που (πρέπει να) παράγεται και τις υπηρεσίες υγείας που προσφέρονται τροφοδοτείται μόνο αν υπάρχει πλαίσιο, στόχοι, χρονοδιάγραμμα, ομαδική δουλειά και έργο.
Επιβεβαίωση ιδίοις όμμασι ότι όλα λειτουργούν – ή δεν λειτουργούν – βάσει της ενημέρωσης που έχει;
Θα μπορούσε να είναι μία εξήγηση, αν μιλούσαμε για μια στοχευμένη επίσκεψη σε ένα πρότζεκτ με αρχή, μέση, τέλος, το οποίο ο υπουργός εποπτεύει όπως οφείλει. Στην πραγματικότητα όμως αυτό που βλέπουμε να επαναλαμβάνεται είναι επισκέψεις ατάκτως ερριμμένες στα υπουργικά προγράμματα. Κι ακόμη χειρότερη εκδοχή είναι να γινόμαστε θεατές μιας κακοστημένης επίσκεψης του υπουργού στη θέση του αδρανούς ή ανύπαρκτου ελεγκτικού μηχανισμού
στη λειτουργία των νοσοκομείων.
Χρειάζεται η επιτόπια καταγραφή προβλημάτων από τον υπουργό ή και το επιτελείο του, ώστε να δρομολογηθούν οι λύσεις;
Ενδεχομένως να είναι (και) αυτός δρόμος που θα οδηγήσει σε διευθέτηση κρίσιμων ζητημάτων. Ωστόσο, απαιτείται να δοθεί προτεραιότητα στις καθορισμένες συναντήσεις της πολιτικής ηγεσίας με τους υφισταμένους της για τη χαρτογράφηση των θεμάτων που αφορούν τη λειτουργία των νοσοκομείων και της επίλυσής τους, συνολικά, συστηματικά, αποτελεσματικά, και με χρονοδιάγραμμα. Υπάρχουν δεκάδες επιτελικές θέσεις στην ιεραρχία της διοίκησης του ΕΣΥ, σε ό,τι αφορά τα νοσοκομεία τουλάχιστον, και προβλέπονται τόσα συλλογικά όργανα που η λειτουργία τους θα έπρεπε να είναι «ρολόι».
Επικοινωνία αδιαμεσολάβητη με τους εργαζόμενους;
Πιθανότατα ακόμη και οι παλαιάς κοπής εκπρόσωποι των εργαζομένων να μένουν πλέον παγερά αδιάφοροι στις χειραψίες και τις σχετικές φωτογραφίες που τις συνοδεύουν με τους υπουργούς Υγείας. Διότι γνωρίζουν πως η κατάσταση έχει αλλάξει, οι ανάγκες ειναι διαφορετικές. Οι υγειονομικοί εργαζόμενοι, εξουθενωμένοι, ιδίως μετά την πανδημία, αλλά αφοσιωμένοι στο καθήκον τους, σηκώνουν το βάρος της εργασίας που τους αναλογεί, κρατώντας όλοι μαζί όρθιο το σύστημα υγείας. Και δεν έχουν χρόνο για να δουν τον υπουργό στις σύντομες εμφανίσεις του στα νοσοκομεία.
