Από μικρή ηλικία ταλαιπωρούμουν με ελκώδη κολίτιδα. Πέρασα μια περίοδο ύφεσης, αλλά αργότερα άρχισαν έντονα συμπτώματα. Πήγα στον γιατρό και με τις κατάλληλες εξετάσεις και βιοψία πήρα τη διάγνωση: πρωτοπαθής σκληρυντική χολαγγειίτιδα. Είναι μια αυτοάνοση πάθηση στην οποία καταλήγει το 30% των περιπτώσεων ελκώδους κολίτιδας. Ενιωθα έντονη κόπωση και είχα αυξημένη χολερυθρίνη. Μοιάζει με την κίρρωση του ήπατος. Μαζεύει το σώμα τοξίνες, μαυρίζει το δέρμα. Ηξερα από τη στιγμή που έγινε η διάγνωση ότι αντιμετωπίζεται μόνο με μεταμόσχευση ήπατος. Μπήκα στη λίστα για μεταμόσχευση το 2003. Εκείνη την εποχή γίνονταν μεταμοσχεύσεις ήπατος μόνο στο Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης.
Με ενημέρωσαν ότι υπάρχει μια διαδικασία. Για να γραφτείς στη λίστα κάνεις πολλές εξετάσεις. Στο μεταξύ, έκοψα μαχαίρι το αλκοόλ. Από τη στιγμή που μου είπαν για την πάθηση και τη μεταμόσχευση έχω πιει μόνο μισό ποτήρι κρασί στον γάμο μου, αυτό που δίνει ο παπάς στην εκκλησία. Τα πρώτα χρόνια η κατάσταση της υγείας μου ήταν διαχειρίσιμη. Με έβλεπαν οι γιατροί ετησίως, μετά κάθε έξι μήνες, ώστε να κρίνουν πότε θα χρειαστεί να μπω σε προτεραιότητα. Από τη στιγμή που αρχίζει να δυσκολεύει η κατάσταση, η εξέλιξη είναι ραγδαία. Κάποια στιγμή είχα γίνει σχεδόν μαύρος στο πρόσωπο, ο κόσμος με κοιτούσε περίεργα. Μάλιστα, με είχε σταματήσει μια κυρία στον δρόμο να μου πει: «Αγόρι μου, έχεις πρόβλημα να πας να το δεις».
Στις 12 Σεπτεμβρίου του 2011, είχα φύγει από τη δουλειά και είχα ξεχάσει το κινητό στο αθόρυβο. Είδα μαζεμένες 4-5 κλήσεις, ήταν από το Ιπποκράτειο. Μου είπαν, «βρέθηκε μόσχευμα, ελάτε στη Θεσσαλονίκη. Εως τις 8 το βράδυ να είστε εδώ». Ηταν 2 το μεσημέρι. Αμέσως κινητοποιηθήκαμε με τη γυναίκα μου, βρήκαμε πτήση, ανεβήκαμε την ίδια ημέρα στη Θεσσαλονίκη. Εκανα ξανά όλες τις εξετάσεις εισαγωγής, με ετοίμασαν για το χειρουργείο, έγραψα κι ένα σημείωμα στη γυναίκα μου, πόσο την αγαπώ, καθώς έμπαινα για ένα δύσκολο χειρουργείο. Στις 7 το πρωί με ενημέρωσαν ότι το μόσχευμα δεν ήταν καλό και δεν θα το έπαιρνα.
Από εκεί κι έπειτα είχα μια βαλίτσα μόνιμα έτοιμη και περίμενα. Η επόμενη κλήση έγινε στις 13 Μαρτίου του 2012. Την επομένη το πρωί ήμουν στο χειρουργείο, το μόσχευμα ήταν κατάλληλο, και ξεκίνησε η επέμβαση που διήρκεσε περίπου 8 ώρες, από μία εξαιρετική ιατρική ομάδα. Το μόνο που έμαθα ήταν ότι ο δότης ήταν ένας 39χρονος, περίπου συνομήλικός μου και έγινε η δωρεά στο «Ερρίκος Ντυνάν». Δεν ρώτησα τίποτα παραπάνω, ούτε επεδίωξα να μάθω. Τότε μια τέτοια είδηση δεν περνούσε καν από τις εφημερίδες.
Η μετεγχειρητική μου πορεία ήταν πολύ καλή. Ημουν πολύ προσεκτικός με τις ιώσεις. Εγώ φορούσα μάσκα στα μέσα μεταφοράς, δηλαδή πολλά χρόνια πριν τον κορωνοϊό. Ηταν κάτι ασυνήθιστο, με κοιτούσαν περίεργα και έφευγαν από δίπλα μου, καθώς θεωρούσαν ότι έχω κάτι μεταδοτικό.
Σήμερα οι μεταμοσχεύσεις προβάλλονται πολύ περισσότερο και ο κόσμος είναι πιο ευαισθητοποιημένος. Το 2012 που έκανα εγώ τη μεταμόσχευση οι δικοί μου άνθρωποι είχαν ευαισθητοποιηθεί και μου είχαν πει πως έδωσαν εντολή στις οικογένειές τους εάν τυχόν χρειαστεί να δώσουν τη συγκατάθεσή τους για να δωρίσουν τα όργανά τους.
Τώρα, περιπτώσεις μεταμόσχευσης παίρνουν πολύ περισσότερη δημοσιότητα και μαζί με τη δουλειά που κάνει ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων έχουν αυξηθεί οι δωρητές. Ευτυχώς έχουν φύγει και πολλές προκαταλήψεις. Εχω πολύ καιρό να ακούσω για άσπρα βανάκια που κλέβουν από παιδιά όργανα και τα πουλάνε. Δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση να γίνει κάτι τέτοιο. Οι προϋποθέσεις για λήψη οργάνων είναι εξαιρετικά αυστηρές. Πολύ σημαντικός είναι ο ρόλος του συντονιστή μεταμοσχεύσεων στα νοσοκομεία. Και σήμερα υπάρχει ένας μεγαλύτερος αριθμός συντονιστών σε σύγκριση με 12 χρόνια πριν.
Ολος ο κόσμος πρέπει να καταλάβει ότι είναι πολύ πιο πιθανό να χρειαστείς μόσχευμα, παρά να μπορέσεις να δώσεις. Από την πλευρά του ασθενούς, έχω να πω σε όσους περιμένουν για μεταμόσχευση, να έχουν κουράγιο. Εγώ είχα φτάσει σε ένα σημείο πριν πάρω το μόσχευμα να είμαι σε τελικό στάδιο, είχα 3-4 μήνες ζωής μπροστά μου. Ενας από τους λόγους που κρατήθηκα ήταν γιατί έκανα πράγματα που αγαπούσα. Οσο περισσότερο καταφέρει να κρατηθεί κάποιος, τόσο πιο πιθανό είναι να ζήσει τη στιγμή που θα έρθει το μόσχευμα.
Το θέμα δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ygeiamou #12 που κυκλοφόρησε με ΤΟ ΘΕΜΑ την Κυριακή 27 Oκτωβρίου.
Δωρεά οργάνων – Μεταμοσχεύσεις: Οι 1.522 δότες και το μακρύ ταξίδι ζωής για τους λήπτες
Ωνάσειο: 40 μεταμοσχεύσεις πνεύμονα σε 4 χρόνια – Αναγκαία η κουλτούρα δωρεάς οργάνων
Νέα μεταμόσχευση ήπατος από ζώντα δότη: Από τα Ιωάννινα η μητέρα που έδωσε ζωή στην κόρη της
