Oταν η δυσκαμψία -ή η ακαμψία- αφορά την κριτική σκέψη αποτελεί ελάττωμα. Oταν όμως αφορά τη θέληση αποτελεί πολύτιμο προτέρημα, πηγή αισιοδοξίας και έμπνευσης.
Η Ουρθούλα Παπαδάκου 49 ετών, άγαμη, ελεύθερη επαγγελματίας, αντιμετωπίζει τη σκλήρυνση κατά πλάκας με σθένος, καταφέρνει να ξεπερνά τα εμπόδια με αποφασιστικότητα και αφηγείται στο ygeiamou.gr την ιστορία της.
«Διαγνώστηκα με τη νόσο το 2011. Είχα μουδιάσματα, τρέμουλο στο χέρι και στο πόδι και κάποια προβλήματα με το μάτι μου. Μπαινόβγαινα στο νοσοκομείο για περίπου έναν μήνα αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Η αρχική διάγνωση δεν είχε καμία σχέση με το πρόβλημα που τελικά διαγνώστηκε (και σε άλλο νοσοκομείο). Έπειτα από έναν μήνα κατάθλιψης και αγωνίας για το τι έχω, η ανακοίνωση ότι έχω σκλήρυνση κατά πλάκας ήταν ανακουφιστική!
Πλέον είμαι πεπεισμένη ότι ο Θεός με βοήθησε και βρήκα την κατάλληλη γιατρό που με έβαλε σε μια σωστή θεραπεία που μου ταίριαζε ύστερα από εξειδικευμένες εξετάσεις για τη σκλήρυνση.
Αποφάσισα να το αντιμετωπίσω με καλή ψυχολογία, σωστή αγωγή και δύναμη. Είμαι ευγνώμων γιατί έχω γύρω μου ανθρώπους που με αγαπάνε και με στηρίζουν, γιατί σε τέτοιου είδους ασθένειες η ψυχολογία παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Είναι πολύ σημαντικό να έχουμε καλή διάθεση και να μην τα παρατάμε. Κι αυτό έλεγα στον εαυτό μου όταν αντιμετώπιζα δύσκολες στιγμές – που δεν είναι λίγες. Ιδίως τον πρώτο χρόνο, όπου επειδή πάθαινα πολύ συχνές κρίσεις αισθανόμουν ντροπή όταν βρισκόμουν σε δημόσιο χώρο γιατί λόγω αναγνωρισιμότητας με κοίταζαν με περιέργεια.
Όμως αυτή η αναγνωρισιμότητα είχε και θετικά: όταν μίλησα δημόσια για την ασθένεια, ήταν πολύς ο κόσμος που έχοντας το ίδιο πρόβλημα πήρε κουράγιο και αποδέχθηκε την ασθένεια. Έλαβα πολλά μηνύματα και προσπάθησα να απαντήσω στα περισσότερα – και αυτό μου έδωσε μεγαλύτερη δύναμη για να πολεμήσω και να ζήσω μια φυσιολογική ζωή. Το ίδιο εύχομαι σε όλους.
Στην αρχή η θεραπεία που ακολουθούσα υποστηριζόταν από το Δημόσιο, αλλά πλέον όχι – ευτυχώς καλύπτομαι από την ιδιωτική ασφάλεια. Θεωρώ απαράδεκτο να υπάρχει διαχωρισμός στην αντιμετώπιση μιας ασθένειας στους πολίτες, η πρόσβαση στη θεραπεία θα έπρεπε να είναι ελεύθερη σε όλους.
Υπάρχει έλλειψη πληροφόρησης – οι περισσότεροι όταν ακούν για σκλήρυνση κατά πλάκας, σκέφτονται τα χειρότερα. Χρειάζεται ψυχραιμία, δύναμη και ένας σωστός γιατρός που θα επιλέξει τη θεραπεία που ταιριάζει σε κάθε ασθενή. Ας θυμόμαστε, δε, πιο συχνά ότι η πρόληψη σώζει τις περισσότερες φορές».
