Ο Άγιος Βαλεντίνος , επίσημα γνωστός ως Άγιος Βαλεντίνος της Ρώμης, ήταν ευρέως αναγνωρισμένος ρωμαιοκαθολικός Άγιος του 3ου αιώνα και τιμάται στις 14 Φεβρουαρίου. Από τον Μεσαίωνα, συνδέεται με μια παράδοση γαλήνιας αγάπης ενώ συνοδεύεται από διάφορους θρύλους, όπως αυτή που τον θέλει προστάτη των ερωτευμένων.
Είναι γεγονός πως η συγκεκριμένη γιορτή είναι η μοναδική που μπορεί να συνδεθεί πιο άμεσα από κάθε άλλη με τις ερωτικές σχέσεις, εορτάζεται δε κατά κοινή ομολογία με έναν κάπως υπερβολικό τρόπο. Μια τάση που χρόνο με τον χρόνο δείχνει να ενισχύεται από ΜΜΕ, social media, πασίγνωστες εταιρείες κοσμημάτων, εσωρούχων και διαφόρων ειδών δώρων, ενώ στο χορό μπαίνουν πλέον ξενοδοχειακές μονάδες και χώροι εστίασης που υπόσχονται να δημιουργήσουν την πιο ιδεατή ατμόσφαιρα για όλους εκείνους που θέλουν να γιορτάσουν μεγαλοπρεπώς τον έρωτα τους. Ενδεικτικά, την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου αναμένεται να διακινηθούν περίπου 224 εκατομμύρια τριαντάφυλλα σε όλο τον κόσμο, ενώ, μόνο στις ΗΠΑ, θα αγοραστούν περίπου 180 εκατομμύρια ευχετήριες κάρτες για ερωτευμένους.
Καθώς, λοιπόν, είναι μια γιορτή που συνδέεται και με τη θρησκεία πολλοί λαοί δεν την αποδέχονται και ως εκ τούτου δεν την γιορτάζουν, ενώ ο τόσο εμπορικός τρόπος που εκφράζεται τα τελευταία χρόνια έχει προκαλέσει διχασμό ακόμα και ανάμεσα στους ανθρώπους που ζουν και σε πιο «φιλελεύθερες» χώρες του πλανήτη. Βασισμένες στην ιδέα ότι η «ημέρα των ερωτευμένων» ενθαρρύνει το περιστασιακό και εκτός γάμου σεξ και την κατανάλωση αλκοόλ, έξι χώρες απαγορεύουν τον εορτασμό της ημέρας του Αγίου Βαλεντίνου. Αυτές είναι: η Μαλαισία, η Ινδονησία, το Ιράν, η Σαουδική Αραβία, το Πακιστάν και η Ινδία.
Πέρα από την κουλτούρα που σίγουρα επηρεάζει τη σκέψη μας σχετικά με την γιορτή των ερωτευμένων, η προσωπικότητά μας και η συναισθηματική μας κατάσταση δεδομένα επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο θα βιώσουμε την συγκεκριμένη ημέρα και ευτυχώς ή δυστυχώς δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που δεν διατηρούν μια σταθερή ερωτική σχέση στην ζωή τους. Στην εποχή της τελειότητας που διανύουμε, άλλωστε, ο χρόνος ίσα που φτάνει για να φροντίσουμε τον εαυτό μας, να εργαστούμε, να εκπαιδευθούμε, να φροντίσουμε τους οικείους μας.
Ωστόσο, σίγουρα υπάρχει κάτι πέρα από αυτό, ακόμα πιο δυνατό να μας κρατήσει μακριά από τις ερωτικές σχέσεις: ο φόβος της οικειότητας (fear of intimacy). Ο συγκεκριμένος φόβος στην ουσία εμπερικλείει τον φόβο μας απέναντι στην αγάπη και στην ανθρώπινη επαφή, η οποία προϋποθέτει το να είμαστε ανοικτοί και διαθέσιμοι να γνωριστούμε πραγματικά και χωρίς προσωπεία. Αυτό, λοιπόν, είναι το σημείο που μπορεί να ενεργοποιηθούν αυτόματοι αμυντικοί μηχανισμοί, οι οποίοι προσωρινά δίνουν την αίσθηση της ασφάλειας. Η ασφάλεια δημιουργείται καθώς προστατεύουμε τον εαυτό μας από την απόρριψη και την εγκατάλειψη και, καθώς πολλοί άνθρωποι μπορεί να έχουν βιώσει τέτοια συναισθήματα στην παιδική ή ενήλικη ζωή τους, φοβούνται πως όταν κάποιος τους γνωρίσει καλύτερα και ανακαλύψει τα τρωτά σημεία τους δεν θα τους αγαπά πλέον. Όλος αυτός, λοιπόν, ο ευρέως προβεβλημένος ανεξάρτητος τρόπος ζωής πιθανόν να μην είναι όσο αθώος όσο φαίνεται.
Μέσα σε όλα αυτά υπάρχει κάτι που μας προκαλεί και αυτό είναι σίγουρα η γιορτή των ερωτευμένων. Είναι λογικό απέναντι σε μια έντονη κοινωνική συνθήκη, όπως σε αυτήν την περίπτωση του πανηγυρικού εορτασμού του έρωτα, να αναπτύσσονται ακραίες τάσεις και συναισθήματα. Άλλωστε καθένας από εμάς, όπως προαναφέραμε, κουβαλά τις προσωπικές του εμπειρίες από σχέσεις δικές του ή δικών του ανθρώπων, όπως επίσης και πρώιμα βιώματα από το τι σημαίνει έρωτας και σχέση και πως νοηματοδοτήθηκαν οι έννοιες αυτές από τα γονεϊκά του πρότυπα.
Από την μία πλευρά, αναρίθμητες έρευνες υποστηρίζουν την επιλογή των ανθρώπων που επιδιώκουν να αγγίξουν την ευτυχία μέσω του έρωτα και της συντροφικότητας, καθώς φαίνεται πως η σωματική και σεξουαλική επαφή ρίχνει τα επίπεδα του στρες και μας κάνει να είμαστε περισσότερο αισιοόδοξοι απέναντι στην ζωή. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν και οι άνθρωποι που θεωρούν πως η αυτοπραγμάτωσή τους έρχεται μέσα από την επίτευξη των προσωπικών τους επιδιώξεων και στηρίζουν ένθερμα την φιλία ή/και τις οικογενειακές τους σχέσεις. Και για αυτούς τα ευρήματα είναι καθησυχαστικά!
Η πιο μακροχρόνια έρευνα που έγινε ποτέ για την ευτυχία και την σωματική/ψυχική υγεία διήρκησε 75 χρόνια, παρακολουθώντας τις ζωές 725 ανδρών και διεξήχθη από το πανεπιστήμιο του Harvard. Το 1938 που ξεκίνησε η έρευνα οι συμμετέχοντες ήταν όλοι έφηβοι, ενώ επιλέχθηκαν δυο διαφορετικές ισόποσες ομάδες ανθρώπων όπου οι μισοί φοιτούσαν και αποφοίτησαν από το Harvard και είχαν ένα σαφές υψηλό κοινωνικοοικονομικό status και οι υπόλοιποι ζούσαν σε φτωχογειτονιές της Βοστώνης και προ’έρχονταν από οικογένειες όπου κατά κύριο λόγο επικρατούσαν έντονα προβλήματα.
Ετήσιες συνεντεύξεις τόσο με τους ίδιους όσο και με τους γονείς τους και αργότερα με τους ίδιους και τις οικογένειες τους (όσοι από αυτούς είχαν δημιουργήσει) καθώς και μια πληθώρα ετήσιων ιατρικών εξετάσεων αναλύθηκαν και κατέληξαν στο εξής συμπέρασμα: Ούτε τα χρήματα, ούτε η δόξα ούτε και η σκληρή δουλειά παρά μόνο οι καλές σχέσεις εν γένει μας κάνουν πιο ευτυχισμένους και υγιείς. Αυτές περιλαμβάνουν τις ερωτικές, φιλικές, οικογενειακές καθώς και τις κοινωνικές μας διασυνδέσεις.
