Το λένε πολλοί γονείς, ενίοτε με υπερηφάνεια: «Εγώ με το παιδί μου, είμαστε πάνω απ’ όλα φίλοι!». Πόσο φίλοι μπορούμε ωστόσο να γίνουμε με τα παιδιά μας και ποια είναι τα όρια στα πλαίσια αυτής της φιλίας; Η απάντηση των ειδικών κάθετη και κατηγορηματική: «Αν είστε 40 ετών και θέλετε έναν κολλητό φίλο, βρείτε έναν άλλο 40χρονο. Βρείτε έναν 50 χρονο ή 60χρονο. Όχι ένα 13χρονο, 10χρονο ή 5χρονο παιδί»
«Νομίζω πως οι γονείς κάνουν το λάθος να κάνουν το παιδί, κολλητό τους. Επομένως, όταν οι γονείς λένε “Θέλω να είμαι φίλος με το παιδί μου” αυτό που πραγματικά εννοούν είναι “Θέλω το παιδί μου να γίνει ο κολλητός μου”. Κι αυτό δεν συνάδει με τον λειτουργικό ρόλο του γονέα, αντιθέτως αποτελεί μία καλοστημένη παγίδα στην οποία πολλοί γονείς πέφτουν», επισημαίνει ο ψυχολόγος James Lehman και συνεχίζει: «Οι γονείς θέλουν να μοιράζονται με το παιδί τα συναισθήματά τους για τους γονείς τους, τον γείτονα ή τους φίλους τους. Κι αυτό είναι λάθος διότι το παιδί δεν έχει την συναισθηματική και πνευματική ικανότητα να ανταπεξέλθει σε έναν τέτοιο ρόλο. Αν είστε 40 ετών και θέλετε έναν κολλητό φίλο, βρείτε έναν άλλο 40χρονο. Βρείτε έναν 50 χρονο ή 60χρονο. Όχι ένα 13χρονο, 10χρονο ή 5χρονο παιδί. Εάν για παράδειγμα αισθάνεστε ότι ο δάσκαλος του παιδιού του δεν είναι ο κατάλληλος ή η παιδαγωγική του μέθοδος δεν ταιριάζει με τις αρχές σας, δεν πρέπει αυτό να το μοιραστείτε με το παιδί. Σε μια τέτοια περίπτωση μπορείτε να γίνετε ο “καλύτερος φίλος” του παιδιού σας, λέγοντάς του: “Ο δάσκαλός σου είναι βλάκας που δεν σε αφήνει να μασάς τσίχλα στη τάξη” ή μπορείτε να γίνετε ένας λειτουργικός γονιός λέγοντάς του: “Κι εμένα δεν μου άρεσε αυτό όταν ήμουν παιδί αλλά έπρεπε να ακολουθήσω τους κανόνες”. Δύο διαφορετικές απαντήσεις, από τις οποίες η μία φέρνει το παιδί σε ρόλο κολλητού φίλου και η άλλη το διδάσκει τη σημασία του να ακολουθεί κανείς κανόνες στη ζωή του. Θυμηθείτε: Αν ανοίγετε τρύπες στις φιγούρες εξουσίας νομίζοντας πως έτσι φέρνετε το παιδί σας πιο κοντά, τότε θα έρθει μια μέρα που το παιδί θα δείξει ασέβεια σε αυτές τις φιγούρες κι αν του κάνετε παρατήρηση, τότε θα σας κατηγορήσει για υποκρισία. Και θα΄χει απόλυτο δίκιο!»
Σύμφωνα με τους ειδικούς όταν κάνουμε το παιδί μας, κολλητό, είναι σαν να λέμε ότι συν-αποφασίζουμε για τα πάντα, κάτι που πρακτικά δεν γίνεται. Το παιδί μπορεί να πει τη γνώμη του, τι του αρέσει και τι όχι, αλλά οι αποφάσεις πρέπει να παίρνονται από τους γονείς. Όλες οι αποφάσεις σημαντικές ή ασήμαντες, πρέπει να παίρνονται από τον γονέα και το παιδί πρέπει να καταλάβει ότι η οικογένεια λειτουργεί σαν ενότητα όπου αποφασίζουν μόνο οι ενήλικοι.
Εάν έχετε τη τάση να αντιμετωπίζετε το παιδί σας σαν φίλο σας, πρέπει να καταλάβετε τη σημαντική ερμηνεία αυτής της φιλίας: Φίλοι είναι μία ομάδα ανθρώπων που έχουν την ίδια αντίληψη για τη ζωή ενώ τα παιδιά και οι ενήλικες έχουν εντελώς διαφορετική αντίληψη για τη ζωή και για το τι είναι σωστό και λάθος, έχουν διαφορετική αντίληψη μέχρι και στο τι θέλουν να κάνουν σήμερα το βράδυ. Επομένως αυτό που χρειάζεται είναι να είστε ένας αφοσιωμένος και υπεύθυνος γονιός που αγαπάει το παιδί του και ότι αν θέλετε να βρείτε έναν κολλητό φίλο, πρέπει να ψάξετε έξω από τη δομή της οικογένειας.
Σταματήστε να είστε ο κολλητός του παιδιού
Όπως επισημαίνει ο James Lehman: «Εάν έχετε μοιραστεί πάρα πολλά με το παιδί σας και δεν έχετε θέσει τα όρια που πρέπει, για οποιοδήποτε λόγο, μπορείτε –στο όνομα αυτής της «φιλίας»- να γίνετε πιο αποτελεσματικοί. Μιλήστε από αυτή εδώ τη στιγμή στο παιδί σας και πείτε του “Αποφάσισα ότι υπάρχουν πράγματα για τα οποία πρέπει η μαμά/ο μπαμπάς, να τα λέει μόνο στους μεγάλους. Κάποια πράγματα θα σταματήσω να σου τα λέω γιατί αυτό κάνει κακό στη σχέση μας”. Δεν χρειάζεται να εξηγήσετε περισσότερα ή να μπείτε σε λεπτομέρειες. Απλά να είστε ξεκάθαροι.
Κατόπιν, πρέπει να μάθετε να ανταποκρίνεστε διαφορετικά στο παιδί σας, και όχι να απαιτείτε τη διαφορετικότητα της επικοινωνίας από το παιδί. Αν για παράδειγμα τόσα χρόνια λέγατε πόσο ακατάλληλος είναι ο δάσκαλός του, όταν το παιδί αναφερθεί ξανά σε αυτό δεν πρέπει να του πείτε “Μην ξαναμιλήσεις έτσι για το δάσκαλό σου” αλλά “Δεν νομίζω ότι μας βοηθάει να μιλάμε έτσι για το δάσκαλό σου. Να σκεφτούμε τι μπορούμε να κάνουμε για να περνάς καλύτερα στη τάξη;” Ένας ανεύθυνος φίλος θα κάτσει και θα συνεχίσει να βρίζει το δάσκαλο μαζί με το παιδί. Ένας υπεύθυνος φίλος θα βοηθήσει το παιδί να λύσει το πρόβλημά του με το δάσκαλο!
Ειδικά οι διαζευγμένοι γονείς, συνηθίζουν να προσπαθούν να γίνουν ο κολλητός του παιδιού με αποτέλεσμα να το βάζουν στη μέση και να το φέρνουν σε επώδυνη θέση. Η μητέρα λέει στο παιδί τι είναι ο πατέρας του, τι κάνει και τι δεν κάνει. Ο πατέρας από την άλλη, του λέει με τι μοιάζει η μαμά του και πόσο θέλει να ελέγχει τους άλλους. Έχω ακούσει παιδιά διαζευγμένων γονιών, να λένε ότι “η μαμά μου είναι τόσο απαίσια και αυταρχική που δεν θέλω να ζω μαζί της”, φράση που έχουν ξεσηκώσει από τον άλλον γονέα, χωρίς να καταλαβαίνουν τη σημασία της. Και το χειρότερο και πιο δηλητηριώδες, είναι όταν αυτό που λένε οι γονείς είναι αλήθεια μέχρι ενός σημείου και το παιδί μπορεί να το δει, χωρίς ωστόσο να μπορεί να αντιδράσει κατάλληλα σε αυτό επειδή δεν έχει την ωριμότητα να το κάνει. Όταν ο γονέας-κολλητός του παιδιού, προβάλλει έντονα τα ελαττώματα του άλλου γονέα, τότε είναι ζήτημα χρόνου το παιδί να επιτεθεί στον “ελαττωματικό” και αργότερα και στους δύο!»
