Ως ψυχοθεραπεύτρια, καθημερινά συναντώ γυναίκες που μοιράζονται μαζί μου ιστορίες τόσο προσωπικές αλλά ταυτόχρονα τόσο οικουμενικές. Διαβάζω εκατοντάδες μηνύματα από γυναίκες στο διαδίκτυο—μητέρες που νιώθουν εξαντλημένες, επαγγελματίες που αμφισβητούν την αξία τους, φροντιστές που δεν βρίσκουν ποτέ χρόνο για τον εαυτό τους.
Διαφορετικές ζωές, διαφορετικές διαδρομές, αλλά το ίδιο βαθύ αίσθημα εξουθένωσης.
«Νιώθω πως δεν έχω τίποτα άλλο να δώσω»
«Δεν βρίσκω ποτέ χρόνο για μένα»
«Γιατί νιώθω πως δεν είμαι αρκετή;»
Αυτές οι φράσεις ηχούν ξανά και ξανά στο γραφείο μου, στα μηνύματα που μου στέλνετε, στα σχόλια κάτω από αναρτήσεις που μιλούν στην καρδιά των γυναικών. Και όμως, όταν μια γυναίκα καταρρέει από την πίεση, η πρώτη της αντίδραση είναι να κατηγορήσει τον εαυτό της.
Τα όρια: Λέγοντας όχι χωρίς ενοχές
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που ακούω από τις γυναίκες είναι το εξής: «Δεν ξέρω πώς να πω όχι».
Λένε ναι στα επιπλέον καθήκοντα στη δουλειά, λένε ναι στις υπερβολικές απαιτήσεις των γύρω τους, λένε ναι ακόμη κι όταν κάθε κύτταρο τους φωνάζει όχι.
Γιατί;
Επειδή μεγαλώσαμε μαθαίνοντας ότι το να είσαι «καλή» σημαίνει να είσαι ευγενική, εξυπηρετική, διαθέσιμη. Ότι αν πεις όχι, θα απογοητεύσεις, θα δυσαρεστήσεις, θα γίνεις «δύσκολη».
Αλλά η αλήθεια είναι αυτή: Τα όρια δεν σημαίνουν ότι απομακρύνεις τους άλλους. Σημαίνουν ότι προστατεύεις τον εαυτό σου.
Όταν λες όχι σε κάτι που σε εξαντλεί, λες ναι στην ψυχική σου υγεία. Και αυτό δεν είναι εγωιστικό. Είναι απολύτως απαραίτητο. Επειδή όταν εσύ είσαι καλά, είναι καλά και οι αγαπημένοι σου.
Οι πολλοί ρόλοι της γυναίκας: Η ομορφιά και το βάρος
Στο γραφείο μου βλέπω μητέρες που νιώθουν ότι δεν καταφέρνουν να ισορροπήσουν ανάμεσα στη δουλειά και τα παιδιά. Βλέπω επαγγελματίες που εργάζονται σκληρά για να αποδείξουν την αξία τους. Βλέπω κόρες που φροντίζουν τους ηλικιωμένους γονείς τους, ενώ προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με τη δική τους ζωή.
Η ποικιλία των ρόλων μας είναι απόδειξη της δύναμής μας. Αλλά, πολλές φορές, μας πνίγει.
Μας έχουν πείσει ότι μπορούμε να «τα έχουμε όλα». Αλλά αυτό που δεν μας λένε είναι ότι περιμένουν από εμάς να τα κάνουμε όλα.
Και κάπου σε αυτόν τον αγώνα, ξεχνάμε τον εαυτό μας.
Δεν χρειάζεται να είσαι τα πάντα για τους πάντες.
Δεν χρειάζεται να εξαντλείσαι για να αποδείξεις την αξία σου.
Δεν χρειάζεται να κερδίσεις την ξεκούραση—την αξίζεις ήδη.
Το σύνδρομο του «Δεν Είμαι Αρκετή»
Αν υπάρχει μια φράση που ακούω πιο συχνά από οποιαδήποτε άλλη, είναι αυτή: «Δεν νιώθω αρκετή.»
Όχι αρκετά καλή μητέρα.
Όχι αρκετά επιτυχημένη στη δουλειά.
Όχι αρκετά όμορφη, δυνατή, ικανή.
Αυτός ο αόρατος ζυγός βαραίνει τις γυναίκες κάθε μέρα. Μας έχουν μάθει να πιστεύουμε ότι αν προσπαθήσουμε λίγο περισσότερο, αν δουλέψουμε λίγο σκληρότερα, αν γίνουμε λίγο καλύτερες, τότε—και μόνο τότε—θα αξίζουμε.
Αλλά η αλήθεια είναι αυτή:
Η αξία σου δεν εξαρτάται από το πόσο κάνεις.
Είσαι ήδη αρκετή.
Κοίτα τη ζωή σου. Όχι τις εκκρεμότητες στη λίστα σου, αλλά όλα όσα έχεις καταφέρει, όλα όσα έχεις ξεπεράσει, όλη την αγάπη που έχεις δώσει.
Δεν χρειάζεται να κάνεις περισσότερα για να αξίζεις.
Δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα.
Η ύπαρξή σου και μόνο είναι αρκετή.
Το να επιλέγεις τον εαυτό σου δεν είναι εγωιστικό—Είναι αναγκαίο
Στις 8 Μαρτίου, ο κόσμος γιορτάζει τις γυναίκες.
Αλλά φέτος, τι θα έλεγες να γιορτάσεις εσύ τον εαυτό σου; Όχι με το να προσπαθήσεις περισσότερο, αλλά με το να σταματήσεις για λίγο.
- Βάλε όρια χωρίς ενοχές.
- Ξεκουράσου χωρίς να νιώθεις ότι πρέπει να το «κερδίσεις».
- Μίλα χωρίς να μειώνεις τον εαυτό σου.
- Πίστεψε ότι είσαι ήδη αρκετή.
Γιατί, αγαπητή μου γυναίκα, δεν χρειάζεται να κάνεις περισσότερα, να είσαι περισσότερα, να αποδεικνύεις περισσότερα.
Δε χρειάζεται να είσαι τέλεια, αλλά όπως είπε και ο διάσημος ψυχαναλυτής Donald Winnicott, το μόνο που χρειάζεται, είναι να είσαι αρκετή
Είσαι ήδη όλα όσα χρειάζεται να είσαι.
Μια γυναίκα με πολλαπλούς ρόλους – ασθενής, μητέρα, φροντιστής, καλλιτέχνης – μιλά για τη ζωή της
Μαγδαληνή Πολυμενίδου: Η Ελληνίδα ερευνήτρια που χαρτογραφεί τα νευροεκφυλιστικά νοσήματα
