Στις 24 Ιουνίου 1374, οι κάτοικοι της γερμανικής πόλης Άαχεν ξεχύνονται στους δρόμους, αρχίζουν να να στριφογυρίζουν και να παρουσιάζουν σπασμούς, να βιώνουν παραισθήσεις και να χοροπηδούν μέχρι να καταρρεύσουν -ή και να καταλήξουν- από την εξάντληση. Ήταν το πρώτο μεγάλο ξέσπασμα της χορευτικής πανώλης ή χορομανίας που θα εξαπλωνόταν σε όλη την Ευρώπη τα επόμενα χρόνια, με τη δεύτερη επιδημική έκρηξη να καταγράφεται τον Ιούλιο του 1518 στο Στρασβούργο. Μια τέτοια επιδημία με επίκεντρο την πόλη Τάραντο στη νότια Ιταλία -εξ ου και ονομάστηκε ταραντισμός- που εξαπλώθηκε στο μεγαλύτερο μέρος της νότιας Ευρώπης, αποδόθηκε στο δάγκωμα της ταραντούλας.
Διάφορες υποθέσεις έχουν προσπαθήσει να εξηγήσουν το φαινόμενο του μαζικού, ξέφρενου χορού που επηρέασε μεγάλους πληθυσμούς σε διάφορα μέρη της Ευρώπης από τον 13ο αιώνα και για 300 περίπου χρόνια ανά διαστήματα. Η αναδρομική ιστορική ανασκόπηση αποκαλύπτει συσχετισμούς με δαιμονική κατοχή, κατανάλωση σιτηρών μολυσμένων από τον μύκητα ερυσίβη, ρευματικό πυρετό, επιληψία, νευρικές διαταραχές, κοινωνικές αντιξοότητες ή ακόμα μαζική ψυχογενή ασθένεια (μαζική υστερία). Το επικρατέστερο πλέον σενάριο κάνει λόγο για πολυπαραγοντικό φαινόμενο.
Η χορευτική μανία παραμένει ένα άλυτο μυστήριο της δημόσιας υγείας από το μακρινό παρελθόν. Τον 17ο αιώνα, ο Βρετανός γιατρός Thomas Sydenham προέβη στην ακριβή περιγραφή της ονομάζοντάς την ελάσσων χορεία ή χορό του Αγίου Βίτου (St. Vitus). To σύνδρομο Sydenham σχετίζεται άμεσα με τις στρεπτοκοκκικές λοιμώξεις και εκδηλώνεται έως και 6 μήνες μετά την οξεία φάση της λοίμωξης και στο 26% των πασχόντων από ρευματικό πυρετό κυρίως με ασυντόνιστες σπασμωδικές κινήσεις στο πρόσωπο, τα χέρια και τα πόδια, σπανιότερα με δυσαρθρικά φαινόμενα και επιληπτικές κρίσεις.
Η χορεία σχετίζεται και με άλλες καταστάσεις όπως η κληρονομική νόσος του Huntington, μια χρόνια νευροεκφυλιστική
ασθένεια του εγκεφάλου, η κληρονομική νόσος του Wilson (ηπατοφακοειδής εκφύλιση) κατά την οποία συσσωρεύεται χαλκός στους ιστούς προσβάλλοντας συνήθως το νευρικό σύστημα και το ήπαρ, η σπογγώδης εγκεφαλοπάθεια είτε αυτοάνοσα νοσήματα όπως ο συστηματικός ερυθηματώδης λύκος και το αντιφωσφολιπιδικό σύνδρομο, η συχνότερη διαταραχή πήξης του αίματος (θρομβοφιλία).
Επιληψία ή επιληπτική κρίση;
Τα παραπάνω αποτελούν ιδιαίτερες περιπτώσεις καθώς δεν αναφέρονται ρητά στα περιγράμματα υγείας. Αν είναι εύκολο να υποτεθεί ότι οι παραπάνω περιπτώσεις δεν καλύπτονται ως κληρονομικές παθήσεις ή διαταραχές πήξης του αίματος, περιπτώσεις δηλαδή που εξαιρούνται από πολλά συμβόλαια, δεν είναι το ίδιο απλό όταν δεν γνωρίζεις με τι έχεις να κάνεις.
To σύνδρομο Sydenham θεωρείται νευροψυχιατρική διαταραχή και έτσι θα μπορούσε να εξαιρεθεί από τις καλύψεις σε ένα παιδικό συμβόλαιο. Ωστόσο, μια λοίμωξη από στρεπτόκοκκο δεν αποτελεί λόγο μη κάλυψης. Αντίστοιχα, δεν είναι εύκολη η εξαίρεση βάσει συμπτωμάτων, καθώς εμπλέκονται επικαλυπτόμενες εκδηλώσεις που καθιστούν αναγκαία η διαφορική διάγνωση ή διαφοροδιάγνωση, η διαδικασία που θα ελαχιστοποιήσει τις πιθανότητες ιατρικού λάθους στην εκτίμηση καταστάσεων υγείας με παρόμοια συμπτώματα, επιτρέποντας την επιλογή κατάλληλης θεραπείας για την ανακούφιση του ασθενούς και την αποτροπή πιθανών κινδύνων (διαβάστε σχετικά εδώ).
Τα ως άνω θα μπορούσαν να εξεταστούν μέσα από την υπόθεση «επιληψία ή επιληπτική κρίση;». Αν ένα συμβόλαιο εξαιρεί την επιληψία ως νόσο, θα αρνηθεί την κάλυψη επιληπτικών κρίσεων που εν τέλει σχετίζονται με κάποια παλαιότερη κρανιοεγκεφαλική κάκωση ή όγκο στον εγκέφαλο; Αν διευκρινίζει ότι δεν καλύπτονται άτομα με επιληψία ούτε και η μετατραυματική επιληψία καθώς και επιληπτικές κρίσεις ανεξαρτήτως αιτίας όπως και οι επιπλοκές τους, μπορεί αυτό να επηρεάσει την αποζημίωση για τις διαγνωστικές εξετάσεις ή τα νοσήλια για την αντιμετώπιση της αιτίας που τις προκάλεσε; Και αν έμοιαζε αλλά δεν ήταν επιληπτική κρίση;
Σύμφωνα με τους ειδικούς, σε περίπτωση ενός επεισοδίου που προσιδιάζει σε επιληπτική κρίση πρέπει να διερευνηθεί το ιστορικό, να γίνει νευρολογική εξέταση, ηλεκτροεγκεφαλογράφημα και απεικονιστικές εξετάσεις όπως αξονική ή μαγνητική τομογραφία είτε σύγχρονες μέθοδοι όπως η PET SCAN, δαπανηρές δηλαδή εξετάσεις που συχνά καλύπτονται με ειδικούς όρους από τα προγράμματα υγείας. Άρα μπορεί να υποθέσει κανείς ότι τα αποτελέσματα θα κρίνουν την κάλυψη, ή ίσως δεν είναι τόσο απλό.
Όλα αυτά καθιστούν σαφή την υποχρέωση των ασφαλισμένων αφενός να έχουν δώσει όλες τις αναγκαίες πληροφορίες κατά τον προσυμβατικό έλεγχο ασφαλισιμότητας, των εταιρειών αφετέρου να συντάσσουν περιγράμματα με σαφείς όρους που να προλαμβάνουν περίπλοκες καταστάσεις, κυρίως ως προς τις καλύψεις και εξαιρέσεις.
Διαβάστε επίσης:
Παθήσεις Οισοφάγου: Ποιες καλύψεις περιλαμβάνει το ασφαλιστήριο υγείας
Ασφαλιστική αποζημίωση: Πότε κινδυνεύετε να τη χάσετε – Η μεγάλη παγίδα
Εξετάσεις και επισκέψεις σε μη συμβεβλημένα ιατρικά κέντρα: Πότε και πώς καλύπτονται
